Through the glass...

Κάνω μια μικρή σκέψη... ευχάριστη και δυσάρεστη την ίδια στιγμή. Η σκέψη αυτή με τρώει, εκμηδενίζει κάθε συναίσθημα, και με αφήνει άδεια.

Ξεκινώ λάθος, το ξέρω.... μα προσπαθώ να βρώ μια άκρη. Που αρχίζει και που τελειώνει αυτό; Ψηλαφίζω μα δεν το βρίσκω. Δε με βρίσκω. Δεν την βρίσκω...

Παρακολουθώ από την άλλη μεριά του γυαλιού... όπου μπορείς να δεις, αλλά όχι να αγγίξεις. Μπορείς να θαυμάσεις, μα όχι να χαρείς. Μπορείς να παρατηρήσεις, όχι όμως να δράσεις. I am an observerer... κάπου μακρυά, στον δικό μου γυάλινο κόσμο, όπου μπορώ να μυρίσω το ελκυστικό έξω, ενώ παράλληλα θέλω να το γευτώ παράνομα. Ο κόσμος που θέλω πάνω από όλα... κλείστηκα στο γυαλί, ίδιος τάφος...

Δεν βρίσκω τι να πω, τι να κάνω.
Πως να βγώ από δω.
Τι κάνω όμως αν βγώ;


Παιχνίδια παίζει το κεφάλι μου πάλι.
Έρμαιο του μυαλού μου, έρμαιο των ψευδαισθήσεων, ανίκανη να κουνηθώ, παράλυτη...
Γλυκειά αναισθησία, μα επώδυνη.

-Πως νιώθεις;
-Δεν ξέρω.
-Τι εννοείς; Εξήγησέ το μου αυτό.
-Πολλά και τίποτα. Αυτό νιώθω.
-Πες μου το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι.
-Είσαι περίεργος.
-Το επόμενο;
-Δεν ξέρω. Σύγχιση... ηρεμία, την ίδια στιγμή. Μοναξιά.
-Είμαι εδώ για σένα. Είμαι μαζί σου. Το ξέρεις αυτό.
-Το ξέρω.

Τουλάχιστον κάποτε το ήξερα. Το πίστευα.
Γλυκιά αναισθησία, μα επώδυνη.
Πόση ώρα να έχει περάσει άραγε που να σε κοιτώ; Μου φαίνεται σαν αιώνας... μα θα μπορούσε να είναι μόνο δευτερόλεπτα, που διστάζω με αυτό το πικρό ύφος... εκείνο το χαμόγελο που προσπαθώ να θυμηθώ, όταν με ρωτούσες τι σκέφτομαι.


Ψηλαφίζω ξανά τον γυάλινο τοίχο... ψυχρός, άψυχος, τρομακτικός, κενός σαν και μένα.
Ψάνω την αρχή, την άκρη, το τέλος.
Κενό.
Παντού κενό.
Κενό.




I am looking at you through the glass
Don't know how much time has passed...
oh God, it feels like forever
but noone ever tells you that
forever feels like home
sitting all alone
inside your head...