Self explanatory

Κωνσταντίνα.

Μετά από 17 χρόνια εμπειρίας, εκ των οποίων τα 12 τα πέρασα γράφοντας, το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι το όνομά μου.

Τι ειρωνία, Θεέ μου.

Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ορίστε, το ξεφούρνισα.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή και ρωτούσα φιλοσοφικά και υπαρξιακά τύπου: Ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε κλπ, δεν τα ρωτούσα για να εκφράσω την απορία μου απλώς, αλλά επειδή ήθελα απάντηση, ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη. Για κάποιο λόγο ο πελαργός μου φαινόταν κάπως.

Γνώση ήθελα. Γνώση και τέχνη. Με έχει φάει η ψύχωσή μου να μάθω όσα περισσότερα γίνεται, βιβλία, ταινίες, μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, τέχνη γενικά, επιστήμες, σχολές, ρεύματα, ιστορία πολιτικής, ιστορία τέχνης, ιστορία γενικά, ξένες γλώσσες, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, νομική και επιχειρηματολογία, μαγειρική, θρησκεύματα και δόγματα, ψυχολογία, γεωγραφία, λαογραφία, τα πάντα.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως αυτή η ζωή είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα για να χάνω τον καιρό μου χωρίς να μαθαίνω για αυτήν και προπάντως να την ζω. Τα συναισθήματα, η σκέη, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα κοινωνικά φαινόμενα, τα χρώματα, το φως, το σκοτάδι, η ηθική, η υπαρξιακή ανάλυση... όλα, τόσο έντονα, τόσο ενδιαφέροντα.
Οι φίλοι.
Οι έρωτες.
Η αναζήτηση του εγώ μέσα από τη ζωή.

Νιώθω πως άργησα να αρχίσω να ψάχνομαι. Ναι, μπορεί να είχα μία χ, ψ καλλιέργεια (όλοι δεν έχουν;) ηθική, πνευματική και καλλιτεχνική (το 1ο πάει στράφι λόγω χαρακτήρα, το 2ο και το 3ο επίσης, επειδή θεωρούσα τους ανθρώπους των βιβλίων βαρετούς-άλλη ειρωνία και αυτή, για δες με τώρα) αλλά ως επί το πλείστον ότι έμαθα το έμαθα μόνη μου. Από την μία χαίρομαι και περηφανεύομαι με ένα ηλίθιο cocky χαμόγελο, αφού ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα μου, από την άλλη όμως εύχομαι να είχα μάθει και μερικά πράγματα από τους γονείς μου. Διότι έτσι ίσως να είχα κερδίσει χρόνο στην παιδεία μου, αλλά και ίσως να είχα έτσι δημιουργήσει τον αντίστοιχο σεβασμό που απαιτεί το πρόσωπο του γονέα καθώς και σεβασμό γενικώς, πράγμα που ποτέ μου δεν κατάφερα έστω να βρω την θέληση να μάθω ( ο σεβασμός είναι κατανοητός σε αυτούς που φοβούνται, η ηθική πάλι, μάταια και περιττή).

Είμαι 17 χρονών και από τώρα πανικοβάλλομαι στην σκέψη του να ξέρω λιγότερα από τον διπλανό μου, του να μην ξέρω αρκετά, να μην τα ξέρω όλα, του να πεθάνω αδαής, του να γεράσω και να μην μπορώ πλέον να είμαι όπως είμαι, αυθάδης, είρωνας, ρομαντική, σκεπτόμενη, βαθιά συναισθηματική μα και ψυχρή όταν το θέλω, καλή, κακιά, όλα αυτά και πολύ περισσότερα ακριβώς επειδή θα έχω γεράσει, θα "έχω ζήσει την ζωή μου" και πλέον δεν θα μπορώ να δρω, να ζω, αλλά μόνο να παρατηρώ. Άλλο ένα πράγμα που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου.

Είμαι νέα. Είμαι 17. Στην ηλικία μου θα έπρεπε να πιστεύω πως θα ζήσω για πάντα.
Ωστόσο, γιατί φοβάμαι;

Περισσότερο όμως με βασανίζει η σκέψη του να γίνω όλα όσα κοροϊδεύω. Να γίνω μία άνετη φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες και στα 40 μου να κάνω το παιδί μου νευρωτικό για να περάσει κάπου, να μην επικοινωνώ μαζί του και με την νεολαία (γιατί η νεολαία και μόνο η νεολαία είναι το μέλλον του κόσμου).
Χμ, αυτό είναι. Θέλω να είμαι το μέλλον του κόσμου.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά ή όταν ασχολούμαι με όλα αυτά που έγραψα πριν, νιώθω να βρίσκομαι κοντά σε κάτι, σε αυτό που θέλω περισσότερο από όλα, χωρίς να ξέρω πως να το ονομάσω αυτό, αλλά να μην μπορώ να το αγγίξω.

Στην ζωή μου λοιπόν θέλω να γίνω το μέλλον του κόσμου. Θέλω να μάθω τα πάντα. Δεν θα λεγα όχι στο να γίνω τράπεζα (Νικολέτα με έβαλες σε σκέψεις :Ρ). Όλοι τη λατρεύουν σα θεά και την μισούν την ίδια στιγμή, είναι πλουσιότερη όλων και έχει το δικαίωμα να τους παίζει όλους στα δάχτυλά της και να χαμογελάει ειρωνικά όταν έρχονται με ψαρωμένο ύφος όλοι να της ζητήσουν λεφτά, όλοι εξαρτώνται από αυτήν. Κι άλλο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου. Νομίζω ότι είμαι θεά. Νομίζω.
Κάποτε τον εξευτελισμό μου μέσω του ρεαλιστικού τρόπου γραφής μου τον έβλεπα ακριβώς έτσι: εξευτελισμό. Τώρα το θεωρώ στοιχείο ανωτερώτητας και χαίρομαι που μπορώ να την πω στα μούτρα μου έτσι.

Ωστόσο, επαγγελματικά θέλω να γίνω καλλιτέχνις, με όλη τη σημασία της λέξης.

Κάτι που με κάνει να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκα με μυαλό.

Μακάρι να είχα γεννηθεί... άντρας, μία μετριότητα σε όλα, να έβγαζα μία τέχνη, μία μέτρια σχολή, να άνοιγα μία επιχείρηση και να ζούσα την ζωή μου, αγαθός άνθρωπος καθώς θα μουν, με την πεποιήθηση πως η μόνη οδός για την ευτυχία είναι η οικογένεια. Και εκεί να έμενα προσκολλημένη για πάντα, στην ασφάλεια της μετριότητάς μου, των ηθικών φραγμών μου.



Μήνες με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις και δεν είχα το κουράγιο, τον χρόνο, την δύναμη να κάτσω και να τις αποτυπώσω. Δεν ήξερα τι εντύπωση θα δώσω, και πλέον, ούτε με νοιάζει. Θα με νοιάξει όταν πατήσω δημοσίευση ανάρτησης, θα το μετανιώσω, αλλά δεν θα την αλλάξω.

Ας περάσουμε σε κάτι τελευταία, από κείνα τα μικρά κείμενα με λίγες λέξεις, που τα γράφουν κάτι ρομαντικοί μετέωροι. Τα ποιήματα.

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
-Γιώργης Παυλόπουλος

Γιατί όμως η πόρτα κλείνει για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος;

Σήμερα θα κλείσω με 2 κομμάτια. Και τα 2 μεγάλης σημασίας για μένα, το 2ο όμως το αγάπησα από τότε που βγήκε.






Δημοσίευση Ανάρτησης.