Μεταμεσονύκτιοι παραλογισμοί...

Όμορφη η αποψινή νύχτα... πάλι με έπιασες να γράφω, να γράφω δίχως σταματημό, κι όμως, γράφω άκαρπα, μάταια. Δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που θέλω και φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ...

Γιατί τα αστέρια να με γεμίζουν θλίψη; Το ίδιο και το φεγγάρι, και η νύχτα. Μικρή τα είχα για μικρά σημεία του ορίζοντα, μαγικά, γεμάτα μυστήριο. Γιατί πλέον με γεμίζουν θλίψη;

Φοβάμαι πως τελείωσε το κομμάτι και πατάω να το ξαναρχίσω, αλλά απλά είμαι ακόμα στην μέση του κομματιού.

Δίνουν ελπίδες, τα μπάσταρδα τα αστέρια, το φεγγάρι, η μαγεία της ψεύτρας της νύχτας... παίζουν μαζί μου ξέροντας πως θα αφεθώ, ρομαντική καθώς είμαι και πάλι θα βρει τα συντρίμια μου το ξημέρωμα.



Πονάω. Πονάω τόσο πολύ που νιώθω να διαλύομαι σαν πεσμένο φύλλο, από εκείνα τα πορτοκαλί, που σ αρέσουν κιόλας... από κείνες τις μικρές μελαγχολικές υπάρξεις του φθινοπώρου, της εποχής που γεννήθηκα, της εποχής μου. Πάντα το έλεγα πως το να γεννηθείς στην σηματοδότηση του φθινοπώρου είναι κάπως μελαγχολικό και μου αρέσει...

Πονάω, στο πα ήδη, μα θέλω να το εντυπωθείς σωστά, σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και βλέπεις ένα θέαμα πρωτόγνωρο για σένα, ίσως ειδεχθές για την περίπτωσή μας... πάλι σε σένα μιλώ γιατί είναι σαν να μιλώ στον καθρέφτη μου... τον χειρότερο δηλαδή κριτή μου. Άρα είμαι πάλι εγωίστρια. That makes 2 of us.

Ο κόσμος αυτός είναι πολύ σκληρός για μένα. Δεν τον αντέχω. Έπρεπε να είχα γεννηθεί χαρακτήρας μέσα σε ένα βιβλίο... σαν να έχω πράγματι γεννηθεί εκεί και να πονάω που έχω φύγει από τον τόπο μου... ναι... αυτό είναι... πονάω, σαν άνθρωπο χωρίς οξυγόνο, ψάρι χωρίς νερό. Πρέπει να έχω γεννηθεί μέσα σε βιβλίο...

Σε σένα μιλώ πάλι, γιατί έμαθα να σε συνδέω με την ιδέα του ρομαντικού και μάλιστα επειδή και γω έτσι έχω μάθει να συνδέω το ρομαντισμό με μένα....

Πονάω γιατί μου λείπει ο ρομαντισμός και εσύ. Πράγματα διαφορετικά μεν, από άλλη άποψη όμως ίδια.

Ο κόσμος αυτός είναι πανέμορφος... αλλά δεν μπορώ να τον ζήσω... είμαι σπασμένη σε κομμάτια αλλά δεν ασχολούμαι με την κόλλα και το σελοτέιπ που καθημερινά μου προσφέρουν οι... φίλοι μου. Φίλοι μου; Φίλοι μου... Προτιμώ να μένω σπασμένη και να παρατηρώ τον κόσμο...

Πονάω. Όσο πιο όμορφη η νύχτα, τόσο περισσότερο πονάω, τόσο περισσότερο θλίβομαι τόσο περισσότερο μάχομαι στα δάκρυα.

Σήμερα όμως έχασα την μάχη.

"Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα".




-Με σκότωσε αυτή η ταινία...-

Σημ. 1: Ναι, την είδα την ταινία, μικρή Μ. Το ξέρεις πως ό, τι δεις θα το δω κι εγώ, ό, τι διαβάσεις, ό, τι ακούσεις, το ίδιο θα κάνω και γω, για να σιγουρευτώ για άλλη μιά φορά και να πω μέσα μου με σιγουριά πως με εκφράζεις. Ή τουλάχιστον αυτά που σε εκφράζουν εκφράζουν και μένα. Μα έμαθα να μη στο ξαναλέω. Και οι 2 μας έχουμε μία ανάγκη για μοναδικότητα... Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι πια. Λυπάμαι μόνο που θα χάσω μερικούς επειδή αυτοί δεν κοιτούν στον δικό τους καθρέφτη. Λυπάμαι όμως που ίσως και συ να ξεχάσεις να το κάνεις και με κατακρίνεις...

Σημ. 2: Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Και αυτό είναι που θα με σκοτώσει.

Σημ. 3: Από δω και πέρα θα γράφω χωρίς την σιωπηλή συγκατάθεση κανενός. Προσάψτε μου όποιο επίθετο προτιμάτε.