I don't mind the company.

Την καλησπέρα μου σε όλη την μπλογκόσφαιρα... όχι, δεν σας ξέχασα, ελπίζω ούτε και σεις. Για να μιλήσω και ειλικρινά, μάλλον εμένα έχασα κάπου στην πορεία, εκεί που λέω πως θα κάνω ανάρτηση, δεν ξέρω τι να πω. (Μπράβο. Τέτοια θέλουν να διαβάζουν οι μπλόγκερς, έχει ενδιαφέρον. Συνέχισέ το.)
Σκεφτόμουν να κάτσω και να γράψω κάτι για το πολιτικό γίγνεσθαι, μα πλέον έχω σιχαθεί τόσο πολύ όχι μόνο να βλέπω τα χάλια μας, αλλά και να ακούω για αυτά, να φυτρώνουν παντού παράθυρα στην τηλεόραση, να διαβάζω μπλογκς με απόψεις, να βλέπω συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις και τέλος τίποτα.
Οπότε όχι, μην περιμένετε ξανά τέτοιο πράμα από μένα.
Για την ώρα. ;)

Τελευταία πέρασα αρκετό χρόνο μόνη μου, κλασσική Κωνσταντίνα, χαμένη μέσα στην μουσική και τα βιβλία. (Ανάπτυξη πάνω σε αυτό. Είναι φυσιολογικό, από αυτά που κάνουν όλοι καθημερινά. Δεν πειράζει που τα κάνεις τώρα επειδή δεν έχεις τι άλλο να κάνεις.) Βρήκα ένα παλιό μου CD των Coldplay και τις τελευταίες μέρες το έχω λιώσει. Δυστυχώς πρόσβαση σε υπολογιστή δεν έχω καθημερινά λόγω υποχρεώσεων, και μιάς και ποτέ μου δεν έμπαινα στον κόπο να αγοράσω CD (πες την αλήθεια. 3 χρόνια έχεις που ακούς σωστή μουσική, πιο πριν άκουγες Βίσση στα 8 σου.) πρέπει να πορευτεί κανείς με όσα έχει. Αυτό κάνω και γω. (Κοιτάξου στον καθρέφτη και δες το ειρωνικό βλέμμα που έχεις για τα μούτρα σου.)

Anyway, αυτές τις μέρες δεν σταματάω να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία. (-.- είσαι για σκότωμα) Εδώ και 2 βδομάδες τελείωσα το Υπόγειο και στο διήμερο τελειώνω και τους φτωχούς. Σειρά έχει... ό, τι βρω. Να'ναι καλά ο μπαμπάς που όταν έφυγε μου άφησε την συλλογή του.

Ωστόσο, νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ πως στα χέρια μου έπεσε και ένα άρλεκιν. :Ρ
Το πιο τρελό γέλιο της ζωής μου έριξα με αυτό το βιβλίο. Αν το αποκαλεί κανείς βιβλίο αυτό. Οι λεπτομέρειες, οφείλω να σας πω πως ήταν ανατριχιαστικές! (Που ξέπεσες δες. Καλά σου λένε πως δεν έχεις αισθητική.)

Πέρα από αυτά, θα ήθελα να μιλήσω για το κενό της 3ης ώρας εχτές. Έφυγε η Κ.-fuck, μία σωστή καθηγήτρια την είχαμε- και τα κορίτσια κάτσαμε όλες μαζί. Αφού συζητήσαμε λίγο για την εργασία της πληροφορικής (you sound like a student, oh god)-η Δ. και η Β. έχουν ως θέμα το σατανισμό αλλά αφού τους έδωσα λινκ (το οποίο βέβαια το μπλοκάρει το firewall του σχολείου) στρέψαμε την συζήτηση στην wicca. :Ρ
Η συζήτηση όμως διακόπηκε όταν τα αγόρια αποφάσισαν πως η συνταγή της ευτυχίας στο σχολείο ήταν να μας πετάξουν μπάλες στο κεφάλι.
Πιστέψτε με, είμαι τρίτη λυκείου!
Το πράγμα στράφηκε σε άγριο κυνηγητό-μα γιατί δε με πιστεύετε, όλοι μας είμαστε 3η λυκ!- και αφού τους κλέψαμε μία μπάλα -ατάκα Ελίζας στην πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια: Μα σας είπα, εσείς θα πολεμάτε με τα αγόρια!!!- έφεραν και άλλη τα ζώα.
Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ωστόσο γέλασα με την ψυχή μου.

Κοντά στο τέλος, θα ήθελα να μιλήσω για τον τίτλο της ανάρτησης.
Τελευταία ήμουν και ακόμα είμαι κάπως μόνη. Νιώθω κάπως σαν σε γυάλα μιάς και δεν ανοίγομαι ούτε στην Ιωάννα, ούτε στην Ελίζα (λες και θα καταλάβαινε) ούτε στην Τζωρτζίνα. Μου λείπουν οι φίλες μου μα δεν είμαι σίγουρη αν θα με καταλάβαιναν. Και αν τους μιλούσα για το βάθος αυτών που νιώθω... ίσως να μην το καταλάβαιναν, γιατί δεν ξέρω αν το έχουν νιώσει ποτέ. Ώρες ώρες ντρέπομαι. Άλλες πάλι σκέφτομαι πως είναι καλύτερα έτσι τα πράγματα. Όταν ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά σε αναγκάζει να είσαι ανοιχτός και ευάλωτος, και δεν έχω πρόθεση να το επιτρέψω αυτό ξανά. Ίσως απλά να μην τις αγαπάω αρκετά, ίσως να τις νοιάζομαι αλλά να μην τις εμπιστεύομαι, να αγαπώ μόνο τον εαυτό μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ένιωθαν αν τα διάβαζαν αυτά, ειδικά η Ιωάννα με την οποία έχω δεθεί τελευταία και η Τζωρτζίνα, της οποίας η κριτική πάντα με τρομάζει κάπως. Η σκέψη τουλάχιστον. Η Ελίζα από την άλλη μάλλον θα τα διαβάζει αυτά -της έδωσα το λινκ, φακ- αλλά δεν θα κατανοεί πολλά, αν πάρεις υπόψην πως μου έχει πει πως γράφω σαν την Στέφενι Μέγιερ -τόσα διάβασες, τόσα ξες! πάρε κάτι άλλο εκτός από λυκόφως :Ρ.

Χμ, και μιάς και πιάσαμε τα βαμπίρια, έχω να πω πως η Katherine Pierce είναι η πιο in βρικόλακας όλων των εποχών (Vampire Chronicles not included dear.-). Το χτεσινό επισόδιο Vampire Diaries μου θύμισε διάφορα και δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο. Το λέω αυτό μιάς και τα βαμπίρ από ό, τι φαίνεται τελευταία ξεφυτρώνουν σαν τα φύκια στον ωκεανό. Αλλά δεν είναι μόνο τα βαμπίρ σε αυτή τη σειρά. Είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμα. Ίσως είναι η γοητεία του να είσαι ένας ανίκητος αθάνατος και να καταντάς πιο ρομαντικός από τους ίδιους τους ανθρώπους. Χμ.

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αδυνατώ όμως να κλείσω χωρίς μουσική.

To πρώτο κομμάτι της λίστας αφιερωμένο σε σας:



You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late last night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.
When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day
pushing her fear further long.

And then she'd shout down the line tell me she's got no more time
'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide.
And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place
'cause she's a supergirl, and supergirls just fly

Yes, she's a supergirl, a supergirl,
she's sewing seeds, she's burning trees
She's sewing seeds, she's burning trees,
yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..