Καλησπέρα Βυθέ μου. Έχω τόσο καιρό να γράψω που όταν logαρα φοβήθηκα στιγμιαία πως θα με είχες ξεγράψει και ο κωδικός μου θα ήταν invalid.
Αραχνιάσαμε δω μέσα. Κι όμως, πραγματικά δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε το κουράγιο να γράψω. Άσε που όσες ιδέες έχω μου βγαίνουν κλισέ και λέω κάαααποια στιγμή θα γράψω. Έλεγα πάλι να πάω πίσω στην παλιά μου αγάπη, βάζοντας αλτέρνατιβ και εικόνες με φωτάκια αλλά πραγματικά, αυτή τη στιγμή είμαι σε άλλη φάση. Ο καθηγητής κοινωνιολογίας μου την είπε και γω δίχως δισταγμό του την έφερα. Και συμφώνησα να του φέρω γραπτώς την ανάλυσή μου για την άποψή μου πως το σχολικό περιβάλλον δεν αποτελεί πλέον φορέα παιδείας. Μη φοβείσθε τέκνα μου, το γράφω και πορώνομαι.
Περνώντας σε κάτι πιο σημαντικό από τον σφιχτοκώλη νομικό που μας κότσαραν για καθηγητή ενός τόσο ενδιαφέροντος μαθήματος...
Νιώθω να αλλάζω. Δεν έχω σταματήσει να αλλάζω. Το ξέρω πως αυτό ισχύει για την κάθε μέρα αλλά νιώθω πολύ έντονα αυτή την αλλαγή. Δεν ξέρω τι γίνομαι. Ίσως κάτι σοβαρότερο, ωριμότερο, διαφορετικό. Με νοιάζει πολύ γιατί φοβάμαι μην γίνω κάτι άσχημο. Και δεν έχω χώρο και για άλλο αρνητικό χαρακτηριστικό στην προσωπικότητά μου. Sorry guys, next time.
Βαριέμαι κάπως να γράψω τα νέα μου. Άσε που δεν είμαι και τύπος που θα γράψει τα νέα του σε στυλ: Σήμερα η Βάσω είπε ΤΗΝ ατάκα. Πήρα τόσο στο τάδε διαγώνισμα. Δεν μου αρέσει το χρώμα των νυχιών μου. Έφαγα τορτελίνια για μεσημεριανό.
Ωωστόσο, θέλω να εστιάσω την προσοχή στο παρακάτω κομμάτι. Αν πραγματικά θέλετε να μάθετε τα νέα μου, δεν έχετε παρά να ακούσετε το παρακάτω κομμάτι και να διαβάσετε με προσοχή τους στίχους. Αυτό το κομμάτι ίσως να είναι το πιο self-explanatory κομμάτι που έχω ακούσει για μένα μετά το Creep.
Συνήθως βάζω σε bold τους αγαπημένους στίχους, αλλά το κομμάτι αυτό είναι απλώς... τόσο self-explanatory όπως είπα, που θα το βάλω όλο bold.
Ιδού, οι πιο μύχιες σκέψεις μου από ένα αγαπημένο συγκρότημα.
(Σημ. 1: Meteora... χαμένες δόξες :Ρ Σημ. 2: Θα το βάλω και σε widget να το βλέπετε. Ό, τι ανάρτηση και να διαβάσετε εδώ μέσα θα είναι τελείως άχρηστη αν δεν ακούσετε μουσική και στίχους που παραθέτω. Σοβαρά τώρα.)
This is not the end, this is not the beginning Just a voice like a riot, rocking every revision But you listen to the tone and the violent rhythm Though the words sound steady, something empty's withing 'em We say yeah With fists flying up in the air Like we're holding onto something that's invisible there 'Cause we're living at the mercy of the pain and the fear Until we dead it, forget it, let it all disappear
Waiting for the end to come Wishing I had strength to stand This is not what I had planned It's out of my control Flying at the speed of light Thoughts were spinning in my head So many things were left unsaid It's hard to let you go...
I know what it takes to move on I know how it feels to lie All I wanna do is trade this life for something new Holding on to what I haven't got
Sitting in an empty room Trying to forget the past This was never meant to last I wish it wasn't so...
I know what it takes to move on I know how it feels to lie All I wanna do is trade this life for something new Holding on to what I haven't got
What was left when that fire was gone I thought it felt right but that right was wrong All caught up in the eye of the storm And trying to figure out what it's like moving on And I don't even know what kind of things I said My mouth kept moving and my mind went dead Picking up the pieces, now where to begin? The hardest part of ending is starting again.
All I wanna do is trade this life for something new Holding on to what I haven't got
This is not the end, this is not the beginning Just a voice like a riot, rocking every revision But you listen to the tone and the violent rhythm Though the words sound steady, something empty's withing 'em We say yeah With fists flying up in the air Like we're holding onto something that's invisible there 'Cause we're living at the mercy of the pain and the fear Until we dead it, forget it, let it all disappear
Ίσως καποιοι από σας να έχετε διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο των Kami Garcia και Margaret Stohl... Στην τελική έχει να κάνει με μαγεία, αλλά επικεντρώνεται αρκετά και στο ρομάντζο που παίζεται εκεί μέσα. Ο τίτλος είχε πιάσει το ενδιαφέρον μου... φυσικά και αυτό σειρά είναι (The Caster Chronicles), θα βγει το επόμενο με τίτλο Beautiful Darkness, θα ήθελα όμως να επικεντρωθώ στο πρώτο.
Όμορφα Πλάσματα... φυσικά ο όρος δεν αποδίδεται με τον προφανή τρόπο. Δεν μιλάει για την εξωτερική ομορφιά, (αν και δεν λείπει από το βιβλίο) μιλάει περισσότερο για το χάρισμα της ηρωίδας να κάνει μάγια, αλλά και για το γεγονός πως έχοντας περάσει τόσα μέσα στην κλειστή κοινωνία και όχι μόνο, έχει την επιλογή να διαλέξει ανάμεσα στο σωστό και το εύκολο. Το θάρρος και το ήθος τής δίνει δικαιωματικά τον χαρακτηρισμό "Όμορφο Πλάσμα", την κάνει άτομο αξιομνημόνευτο, προσωπικά, κι ας έχω διαβάσει το βιβλίο αρχές καλοκαιριού.
Από δω και πέρα, όποτε ανακαλύψω ένα όμορφο πλάσμα, θα το μοιράζομαι μαζί σας, κάτω από την ετικέτα "Beautiful Creatures", ίδια με τον τίτλο του βιβλίου. Θα χαιρόμουν αν με το σχόλιό σας μου αφήνατε ένα όμορφο πλάσμα που πέρασε από μπροστά σας.
Και ένα τραγουδάκι για σας. Γιατί μερικά λάθη ίσως αποδειχθούν οι σημαντικότερες επιλογές μας... Και γιατί τα λάθη μας είναι αυτά που μας καθορίζουν ως όμορφα πλάσματα.
Right right, turn off the lights, We're gonna lose our minds tonight What's the dealio?
I love when it's all too much 5am turn the radio up Where's the rock and roll?
Party crasher, penny snatcher Call me up if you want gangsta Don't be fancy, just get dancey Why so serious?
So raise your glass if you are wrong In all the right ways, all my underdogs We will never be never be anything but loud And nitty gritty dirty little freaks Won't you come on and come on and raise your glass Just come on and come on and raise your glass
Slam slam, oh hot damn What part of party don't you understand Wish you'd just freak out (freak out already) Can't stop, coming in hot I should be locked up right on the spot It's so on right now (so fuckin on right now)
(Oh shit my glass is empty, that sucks)
So if you're too school for cool And you're treated like a fool You can choose to let it go We can always, we can always Party on our own
Won't you come on and come on and raise your glass Just come on and come on and raise your glass Won't you come on and come on and raise your glass (for me) Just come on and come on and raise your glass (for me)
Σε μισώ. Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ!
Which means I still fuckin care.
What started as a whisper, Slowly turned in to a scream. Searching for an answer Where the question is unseen. I don't know where you came from And I dont know where you've gone. Old friends become old strangers Between the darkness and the dawn
Amen omen,will I see your face again? Amen omen,can I find the place within To live my life without you?
I still hear you saying "All of life is chance, And is sweetest,is sweetest when at a glance" But I live, I live a hundred lifetimes in a day. But I die a little In every breath that I take.
Amen omen,will I see your face again? Amen omen,can I find the place within To live my life without you?
I listen to a whisper, Slowly drift away. Silence is a loudest, Parting word you never say. I put I put your world Into my veins Now a voiceless sympathy Is all that remains.
Amen omen,will I see your face again? Amen omen,can I find the place within To live my life without you?
Μία φορά κι έναν καιρό... ήμουν εγώ με μισοχαλασμένο πλήκτρο του τόνου. Αρκετά εκνευριστικό βέβαια, αλλά προσπαθεί κανείς. Ήμουν λοιπόν μία φορά και έναν καιρό εγώ, που επειδή διάβασα εδώ και καιρό μία πανέμορφη ιστορία αποφάσισα να την διηγηθώ εδώ. Την εξέθεσε ο Χόρχε Μπουκάι στο "Ιστορίες να σκεφτείς".
Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν …Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά … ΄Ηταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη ΄Ηταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη. Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό … Αλλά η οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε… Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης… Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε. Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά βιασύνη – ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη. Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί. ΄Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. ΄Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής. Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερη, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.
Μην μισείτε ο ένας τον άλλον. Κατά βάθος θλιμμένοι είστε. Είμαστε.
Kαι επειδή θλίψη γυμνή δεν νοείται...
This my excavation and today is kumran Everything that happens is from now on This is pouring rain This is paralyzed I keep throwing it down two-hundred at a time It's hard to find it when you knew it When your money's gone And you're drunk as hell On your back with your racks as the stacks as your load In the back and the racks and the stacks are your load In the back with your racks and you're un-stacking your load I've twisting to the sun I needed to replace The fountain in the front yard is rusted out All my love was down In a frozen ground There's a black crow sitting across from me; his wiry legs are crossed And he's dangling my keys he even fakes a toss Whatever could it be That has brought me to this loss? On your back with your racks as the stacks as your load In the back and the racks and the stacks of your load In the back with your racks and you're un-stacking your load This is not the sound of a new man or crispy realization It's the sound of the unlocking and the lift away Your love will be Safe with me
ΥΓ1: Είπα να βάλω ρετρό και το γάμησα. Τζάμπα ψαχνετε χρονολογική σειρα στα κομματια.
Καλώς τα αρχίδια μας τα δυό... δηλαδή; Εγώ. Me. Moi. Ego.
Ναι, πέρα από τις μετριοπαθείς τάσεις παλιμπαιδισμού μου, σας το ορκίζομαι, I am not on drugs. Απλώς εθίζομαι από την τελειότητά μου.
Ελπίζω να χαίρετε άκρας υγείας διότι νους υγιής εν σώματι υγιή τέκνα μου. Βεβαίως βεβαίως.
Δύο λέξεις: Διά-βασμα. Πήρα μπρος. Τυχαίο; Ναι :D
Και ενόσω το Κριπίδιον εσκέφτεται σαφώς όπως κάθε ευηπόληπτο φύκι που περιπλανάται άσκοπα ανά τη χώρα, ο Χάρι Πότερ για άλλη μία φορά απέδειξε πόσο ουτοπικός χαρακτήρας είναι. Δηλαδή, ντίαρ, εδώ ο Βόλντι δυσκολεύτηκε να φτιάξει Πεμπτουσιωτές, θα μου φάει ο Ρον τον ένα; Ο Ρον, η ενσάρκωση της μετριότητας; Ω, αλιά μου. Λυποθυμώ.
Τέκνα μου. Δύσκολοι προβλέπονται οι καιροί για τον ένα και μοναδικό μας Άντον Μόρβολ Χερτ.
Προσπερνώντας την αρτιότητα της animated σκηνής της ιστορίας των Κλήρων του Θανάτου διότι η ανάλυσή της θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρονοβόρα,θα ξεράσω τα καλά νέα της πρόσκαιρης σαφώς ευθυμίας μου. Φίλοι μου, έκανα συγκρότημα.
... γελάτε ρε κουφάλες;
Το περίμενα πως όχι :Ρ
Άβε.
To do list: Να τελειώσω το ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ "Οκτώ" της Κάθριν Νέβιλ, το "Vampire Diaries: The Return: Nightfall" της Σμιθ και να αρχίσω την τριλογία "Αγώνες Πείνας" της Κόλλινς καθώς και την σειρά Skins που έχω κρατημένη εδώ και καιρό. Σειρά έχουν τα βιβλία "Torment" της Lauren Kate, "Beautiful Darkness" από την σειρά Caster Chronicles των Garcia/Stohl και και να διαβάσω επιτέλους τα Morganville Vampires. Τόσα καλά λόγια άκουσα... Και φυσικά χρυσά μου, την Κυριακή έχει παράσταση τον Μικρό Πρίγκηπα! <333
ΥΓ: Να σημειώσω πως για την ώρα αφήνω τον Ντοστογιέφσκι σε αναμονή γενικώς διότι τόσος ρεαλισμός αυτή τη στιγμή μου κάνει κακό. Για την ώρα πάντα.
Προφανώς θα περιμένει κανείς άλλο ένα κείμενο για την 17 Νοέμβρη, για τους επαναστάτες, τους αριστερούς, τους φασίστες, τους δικτάτορες, τον Παπαδόπουλο.
Όχι.
Σήμερα απλώς ήθελα να μιλήσω για την σημερινή γιορτή στην οποία πήρα μέρος ως μέλος της χορωδίας και μία από τους 4 σολίστες. Είναι κάτι για το οποίο νιώθω περήφανη και αυτό φάνηκε από όλα τα συγχαρητήρια που λάβαμε. Σε όλη μου τη σχολική ζωή ήταν η καλύτερη γιορτή που είχα δει ή πάρει μέρος ποτέ.
Λίστα Κομματιών:
Για την Ελλάδα (Μάλαμας) Σόλο Λάκης, Κωνσταντίνα Φοβάμαι (Παπακωνσταντίνου) Σόλο Λάκης, Αναστασία Che Guevara, χορωδία Τίποτα δεν Πάει Χαμένο (Αλεξίου) Σόλο Κωνσταντίνα + χορωδία Σωτήρης Πέτρουλας (Φαραντούρη) Σόλο Αναστασία Αρνιέμαι (Παπακωνσταντίνου), χορωδία Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί (Ξυλούρης), χορωδία Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ (Πυξ Λαξ) Χορωδία + Αναστασία Κάποτε θα'ρθουν (Σιδηρόπουλος) Σόλο Λίνα + Χορωδία Νοέμβρης '90 (Νταλάρας) χορωδία
Ειπώθηκε και χρονικό καθώς και θεατρικό. Σε γενικές γραμμές τα πήγαμε πολύ καλά. Εξεπλάγην που οι κάφροι από κάτω δεν γιουχάισαν...
Θα ήθελα να κλείσω με το κομμάτι που κλείσαμε στην γιορτή.
Η έξοδος από την ψευδαίσθηση ήτανε την Παρασκευή γύρω στις 7 η ώρα, όταν ήρθε στα γραφεία της συντονιστικής επιτροπής το θυμάμαι χαρακτηριστικά, δηλαδή τον είδα, τον είδα με τα μάτια μου ένας φοιτητής που ‘χε τα χέρια του μέχρι τους αγκώνες ματωμένα και μας έλεγε κλαίγοντας ότι: Ξημέρωσε για μένα ο ήλιος δεν έλαμψε Θυμάμαι χτες το κορίτσι που μου γέλασε Και ντρέπομαι γιατί είχα δάκρυα στα μάτια Την αντίκρισα σκυφτός κι η καρδιά μου ήταν κομμάτια Θα ‘θελα «σ’αγαπώ» να της έλεγα Όμως έπεσε νεκρή και στον ώμο της έκλαψα Πώς να μην νιώσεις όσο κι αν φοβήθηκες για μένα Εγώ είδα τα όνειρά μου να ‘ναι λερωμένα μ’αίμα Είχα κλειστεί στη νομική το ’72 Ήμουν ο πρώτος επισκέπτης στο στρατοδικείο Είδα το φίλο μου να πέφτει από αδέσποτη σφαίρα Δακρυγόνα είδα, που έκαναν τη νύχτα μέρα Κι όταν έψαξα ένα χάδι απ τον πατέρα μου να πάρω Θυμήθηκα, ήταν εξόριστος στη Γυάρο Σε θυμάμαι καλά, κάπου σε έχω ξαναδεί Είσαι απ αυτούς που φωνάζαμε συνθήματα μαζί Είσαι ο μπάτσος που με μανία με χτυπούσε Κι όταν έπεσε η χούντα μαζί χειροκροτούσε Σου ‘γραψα στον τοίχο «δε θα περάσει ο φασισμός» Στ αυτιά μου ηχεί ακόμα ο φοιτητικός σταθμός
(εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών Των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων «αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες Πως είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας; Να χυθεί ελληνικό αίμα» )
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά… x2
Εφαρμογή του Συντάγματος του ‘67 Κι όλα αυτά σιγά, σιγά μην σπάσουν τα αυγά Ένα κράτος βυθισμένο στο ψέμα, στο ψέμα Διαδηλώσεις πολλές, πνιγμένες στο αίμα Ποιος έβαψε, ποιος το φθινόπωρό μας άλικο Και πόσοι αντίκρισαν κατάματα το άδικο; Πως έγινε, πως αδέρφια να σκοτώνουν τ’αδέρφια τους Φταίνε μαλάκες που δεν ξύπνησαν στα κέφια τους Πως γίνεται ; πώς; Σε ρωτάω αν ξέρεις πες μου Να προλάβω να πεθάνω πριν τελειώσω τις σπουδές μου Ποιος γέλασε; Και μας είπε μειονότητα Ελλάδα σε στιγμάτισαν μέσα στην ανθρωπότητα Οι φωνές μας ζουν μέσα την ιστορία «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» Τα όνειρά μας, άθελά μας κάναμε στη μπάντα Και πίσω απ όλα οι αμερικάνοι όπως πάντα 7 ολόκληρα χρόνια σ ένα κράτος φοβισμένων Ελλάς, Ελλήνων, φυλακισμένων Ήμουνα μέσα τη νύχτα εκείνη του 73 έχω βάψει με το αίμα μου τη λέξη ελευθερία
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Τα φοιτητικά μου χρόνια τελείωσαν ξαφνικά…
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά... Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά... Στη πύλη που την έριξαν δειλά Στη πύλη που την έριξαν δειλά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά Μάνα αν μ ακούς δεν θα γυρίσω ξανά...
Δεν ξέρω πως να αρχίσω είναι η αλήθεια. Απλώς σκεφτόμουν... διάφορα περιστατικά που με έφεραν εδώ και σήμερα.
Ο καιρός φαίνεται να περνάει απειλητικά γρήγορα όταν είσαι τρίτη λυκείου. Ακόμα πιο απειλητικά γρήγορα όμως περνάει όταν σου διαφεύγει το ίδιο το γεγονός.
Είμαι κουρασμένη... πολύ κουρασμένη. Περπατάω κουρασμένη, προσπαθώ να μην δείχνω κουρασμένη, αλλά είμαι. Εχτές ήταν μία από κείνες τις ευχάριστες ρομαντικές ημερούλες που η κούραση είναι όμορφη, γλυκιά. Εκείνη η κούραση του να έχεις περπατήσει όλη την πόλη και να επιστρέφεις σπίτι μισοϊδρωμένος και ζεσταμένος. Δεν ξέρω τι φταίει; Τα φώτα της πόλης, το αίσθημα της ζεστασιάς, ο ρομαντισμός... ό, τι και αν είναι, εχτές πέρασα καλά.
Κατέβηκα στο κέντρο, μιάς και δεν είχα φροντιστήριο, να συναντήσω την φίλη μου την Ρέα, που ανέβηκε από Αθήνα εδώ σε μία κολλητή της, αρνούμενη πεισματικά ένα sleepover στο σπίτι μου, ακατάδεχτη καθώς είναι. Ντροπή. Δεν φτάνει που την βγάλαμε στο Ντε Φάκτο, ένα από τα 10 μέρη που αξίζουν για καφέ στην Θεσσαλονίκη, μας θέλει Φάληρο και βλακείες. Από τις 6 ως τις 9 δεν βάλαμε γλώσσα μέσα, γνωστές γλωσσοκοπάνες και οι 2, και να φανταστείς πως ούτε τα μισά δεν είπαμε. Κυρίως μιλήσαμε για βιβλία, μουσική και σειρές όπως Gossip Girl και Vampire Diaries (θα κάνω ποστ κάποια στιγμή για το δεύτερο, αναμένετε). Μιλήσαμε όμως και για τα δικά μας... τους φίλους μας, τους νυν, τους πρώην και λοιπούς δεσμούς. :Ρ
Μετά πλάκωσα ένα πιτόγυρο στο νέο αγαπημένο μου (από χτες) γυράδικο με τους πιο αστείους υπαλλήλους. Γυρίζοντας σπίτι μου την έπεσα αλλά δεν κοιμήθηκα μέχρι τη μία.
Ξανά.
Που με φέρνει πίσω στο φλέγον θέμα.
Είμαι κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη.
Καθώς η αδράνεια και τα λόγια καταρρέουν, βρίσκω τον εαυτό μου σε μία κατάσταση απόλυτου τίποτα. Μέχρι και η αδράνεια είναι κάτι. Αυτό όμως έχει ξεπεράσει τα όρια της αδράνειας.
Μπλόκα. Τίποτα. Μηδέν.
Και δεν είναι μόνο το μυαλό μου που παίρνει φθίνουσα πορεία εκεί που το χρειάζομαι, είναι και σωματικό το πρόβλημα. Τις 2 τελευταίες βδομάδες, τα βράδυα, πέρα από το ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ περισσότερο από 5 ώρες, νιώθω μία απίστευτη ζέστη στα μάγουλά μου... στο μέτωπό μου... ένας πονοκέφαλος, περισσότερο ημικρανία. Νιώθω πως μέσα σε όλο αυτό καταρρέω. Έχει μειωθεί η αντίληψή μου στους ήχους και στην όραση περιστασιακά, ενώ πριν έπαιρνα εύσημα όσον αφορά την ευαισθησία μου στις αισθήσεις.
Χάνομαι... πνίγομαι σε μία θάλασσα, σε έναν χαώδη βυθό.
Οι κύκλοι στα μάτια μου ποτέ δεν είχαν φτάσει τόσο κάτω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αδυνατώ. Πάω για ύπνο από τις δέκα μερικές φορές, προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο παραπάνω... αλλά με ακολουθεί αυτή η ζέστη, ο πονοκέφαλος, τα φώτα του δρόμου έξω τα οποία φαίνονται να με ενοχλούν όλο και περισσότερο, ό, τι είδους φως και αν είναι, ακόμα και του ήλιου μου προκαλεί αφόρητη ενόχληση... και δεν καταφέρνω να κοιμηθώ πολύ. Τι τρέχει με μένα; Εχτές πήρα την πρώτη μου απουσία και φρίκαρα.
Και όλα θολά, σαν σουρρεάλ, σαν να τα ζούσε κάποιος άλλος και όχι εγώ. Πρέπει να κοιμηθώ.... πρέπει.
Βλέπω άτομα, πράγματα που κάποτε με ενδιέφεραν και πλέον τα σιχαίνομαι... οι ίδιες πέντε ατάκες, οι ίδιες πέντε δημοφιλείς γκριμάτσες, τα ίδια πάνω κάτω ποστ...
Και κουράζομαι ακόμα περισσότερο από όλη αυτή τη ματαιότητα.
Τι θέλω και τα διαβάζω τα κωλοβιβλία; Τι την ακούω την σκατομουσική; Αφού πάλι θα μπω στον κύκλο του 99, θέλοντας αυτό-που-δεν-έχω. Κακό θα ταν να χα γεννηθεί σε κείνη την ευλογημένη άγνοια, κλειστόμυαλη και σκυλού; Μία γκόμενα σαν όλες τις άλλες.
Χαζή. Χαζή και αδαής για την αλήθεια.
Σήμερα όταν πήγα στο φροντιστήριο περίμενα να ξεκινήσει το μάθημα... ήμουν μέσα στο κτίριο και πλησίασα την γυάλινη πόρτα για να δω έξω. Πρόσεξα φευγαλέα κάποιον που ερχόταν και σχεδόν τρόμαξα. Και μόνο τότε παρατήρησα καλύτερα το πρόσωπο του άγνωστου. Φορούσε τα ρούχα μου, μιμούταν τα μαλλιά μου με εκνευριστικό τρόπο και είχε το ακουστικό στο αυτί όπως το χα και γω. Μα ήταν τα μάτια που βρήκα τόσο ξένα.
Και κατάλαβα ότι φοβόμουν μία ξένη. Εμένα.
Φώτα πάλι παρακαλώ.
"Και η γαρδένια, μπαμπά;" ρώτησα, γνωρίζοντας ήδη πόσο δύσκολο λουλούδι είναι. "Η γαρδένια... είναι σαν εσένα, Κωνσταντίνα. Πρέπει να την φροντίσεις, να την ποτίσεις, να θυσιάσεις για κείνη ώστε να ανθίσει..."
I am the fold, in the wake Watch me push her back and break I lose all my friends, and wash away All the fractures Ive displayed
But we still, hold on
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
All these lines, in the air I dont know if anyone would care Im losing my friends, in the wave Of all these fragments I cant fake
But we still, hold on
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
Pull me in Drown my fear Could you wait another day, knowing that Ill come back Ill come back no fear
Cause it was All you wanted And all I needed But all I gave up, now Could you hold me tighter When worlds collide Just hold me down right now
You know, when you start with such a start for an entry... too bad for the ones who read it. I have no idea why I wish to write in English. Actually, I do. I am in big trouble.
Lately I've been reading and watching so many e-books and series in english that I have forgotten to express myself in greek. It's... aweful. Not the english part, I love that, it's the greek part. I 've had expression issues before, but now it's just... worse.
So, I 've been thinking. (Έεεεελα)
I've started to lose any hope and optimism I could possibly gather. Romantic? I used to be. Now I am startin to believe that emotions are useless. Only the idea of 'em is beautiful.
Sarcastic? No, just logical.
Why need love? It just.... tears you up and you are devastated when you could be having fun. Love exists only in books, movies and music. And the point where they end is because it's not an end. Fairytales have a happy ending because they haven't ended yet. You don't stay pale and young with red lips forever. You get old, tired, wrinkled and bored of the white prince and when your eye catches the bad boy you go straight for it.
I 'm getting all graphic again.
Every relationship is doomed to end, though. Nothing really lasts forever. No marriage, no relationship. I've been actually thinking that friendship lasts forever because it's not as strong a feeling (strong implies dangerous and harmful) as love.
Anyway, no matter what I say, it's not gonna change the fact that people will always fall in love, have faith in it again and then get torn apart again. The person is a humane glass ready to break over and over again until there's nothin left but shards of what they used to be. But that's the balance of life, isn't it? Sometimes losing balance over love is part of a balanced life.
I am off. Maybe I'll find my soul as I go home...
Go ahead, Stefan. Torture me. Keep me captive. Drain me of my blood until my body turns to dust but it will never change the truth. I never compelled your love. It was real. And so was mine.
Heaven A gateway to hope Just like a feeling I need, it's no joke
And though it hurts me To see you this way Betrayed by words I'd never heard Too hard to say them
Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Oh it's the last time, it's the last time Oh it's the last time, it's the last time
Each way I turn I know I'll always try To break the circle That has been placed round me
From time to time I find I lost Some meaning That was urgent To myself I do believe
Oh, up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Oh it's the last time, it's the last time Oh it's the last time, it's the last time
And I've never met anyone quite like you before And I've never met anyone quite like you before [2x]
And I've never met anyone quite like you before Oh, up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home
And I've never met anyone quite like you before Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home
Up, down, turn around; please don't let me hit the ground Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home [2x]
Σε έβλεπα σήμερα... με την άκρη του ματιού μου... σε φανταζόμουν να χαμογελάς ενώ σε κοιτώ... χμ, ίσως ζητάω πολλά από σένα. Τι σκατά, χαμογελάς μήπως ποτέ σε κανέναν για να χαμογελάσεις σε μένα;
Αναρωτιέμαι αν σε έκανα ποτέ να γελάσεις. Λίγες φορές ναι, νομίζω πως σε έχω ακούσει. Αλλά δεν μιλώ για αυτό, μιλώ για εκείνο το άκυρο γέλιο, το απαγορευμένο, το καταδικαστέο. Από εκείνο που είσαι μέσα στο λεωφορείο, θυμάσαι κάποια βλακεία που είπα και σκας στα γέλια. Οι άλλοι σε κοιτάνε λες και μόλις λέρωσες τα παπούτσια τους και σταματάς απότομα, το χαμόγελο όμως παραμένει στα χείλη σου. Τέτοιου είδους γέλιο.
Και μιάς και ποτέ δεν συναντηθήκαμε για κείνη τη βόλτα στην παραλία... συναντήθηκα εγώ μαζί σου.
Για αρχή πήγαμε στο κέντρο... κάναμε μία μικρή βόλτα... εσύ δίπλα μου στην φαντασία μου... Πιο μετά κατεβήκαμε προς το Κρατικό. Εκεί βρήκαμε τους αριστερούς να κάνουν διάλεξη για τις εκλογές. Προχωρήσαμε, και φτάσαμε στον Λευκό Πύργο. Εκεί σου είπα πόσο μόνη νιώθω, και πόσο πονάει. Σου είπα πόσο υπέροχα ήταν να είσαι μόνος αλλά και το πόσο κενός νιώθεις... την αίσθηση του να έχεις φίλους... την έλλειψη αυτών...
Και μετά σου είπα πόσα σήμαινες για μένα. Και πόσα σημαίνει το ότι δεν είσαι εδώ.
Φτάσαμε στο Βασιλικό. Σου περιέγραψα τα όγδοα γενέθλιά μου πάνω στο μπαρ του θεάτρου. Το πόσο υπέροχα ήταν μα το πόσο άδοξα έληξε η βραδιά από τα σχόλια των χωρισμένων γονιών μου μεταξύ τους.
Σε έβλεπα σήμερα... με την άκρη του ματιού μου... σε φανταζόμουν να χαμογελάς ενώ σε κοιτώ... και τελικά μου χαμογέλασες.
...and all is well in the world.
don't know what to do anymore I've lost the only love worth fighting for I'll drown in my tear storming sea that would show you, that would make you hurt like me
all the same, I don't want mud-slinging games it's just a shame to let you walk away is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine?
don't know if our fate's already sealed this day's a spinning circus on a wheel I'm ill with the thought of your kiss coffee-laced, intoxicating on her lips
shut it out, I've got no claim on you now I'm not allowed to wear your freedom down
is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine?
I'll tear myself away if that what you need there is nothing left to say
is there a chance, a fragment of light at the end of the tunnel, a reason to fight is there a chance you may change your mind or are we ashes and wine? reduced to ashes and wine or are we ashes...
Σήμερα ήταν μία μέρα γεμάτη... κενά. Ριλάξ, 3 κενά μαθήματος, δεν γέμισα τρύπες αμέσως χυδαίοι. Απαξιώ πια.
... νομίζω πως το ειρωνικό και χυδαίο στοιχείο μέσα μου χειροτερεύει καθώς αναπτύσσομαι πνευματικά. Δεν βοηθάει το γεγονός πως κάνω παρέα με τον Καφράνταη. Speaking of... η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται στον lowlife. Δεν το πιστεύω πως του δωσα το λινκ μου. An eternity of being mocked... :P
Τη σήμερον ημέρα καλοκάγαθοι και καθωσπρέπει αναγνώστες μου έριξα τρελό γέλιο στο πρώτο 2ωρο κενών. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως ανακάλυψα πως ο Καφράνταης έχει γούστο στη μουσική, είχα την ικανοποίηση να τον δω να φοράει την καμπαρντίνα του και τα κορίτσια που ήμασταν μαζί του να τον λούζουμε στα κοσμητικά επίθετα. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως του την χαρίσω την κωλοκαμπαρντίνα. Ποτέ δεν μου άρεσε το ροζ.
O άσχετος με το πράσινο είναι αυτό ακριβώς, άσχετος. Εγώ πάλι, σαφώς ως καλλιτεχνική φύση τον έβγαλα και κάτι καλλιτεχνικές, μούρλια! Next top Model... τι μέτριοι διαγωνισμοί μπροστά στο μεγαλείο ενός και μοναδικού! :Ρ
Έπονται 2 καμμένες, όσοι ξενέρωτοι... ε, κλείστε τα μάτια σας, τι να σας κάνω.
Ο βλάχος με τις γυαλαμπούκες είναι ο Άλκης. :Ρ Σαφώς εγώ δε θα μπορούσα να λείψω, ωστόσο, οι μισές φώτο βρίσκονται στα χέρια των ειδεχθών μοντέλων. Εγώ όμως έχω τα βίντεο, μουαχαχαχαχαχα. Αλλά βαριέμαι να τα ποστάρω, δεν τα χω ανεβάσει καν στο yt... και να φανταστείς πως ο Καφρ. τρώει βούτα με την μπάλα αεροβικής... :/ Άλλη φορά. :Ρ
Άλλαξα γνώμη.-
Αυτή που μιλάει όλη την ώρα όχι δεν είμαι γω. :Ρ
Αυτά για τώρα. Όταν βρω χρόνο να γράψω για κάτι που μου ήρθε πρόσφατα... θα το γράψω.
Την καλησπέρα μου σε όσους εκεί έξω πιστεύουν ακόμα σε μένα, παρά την προβληματική αλλά και προβληματισμένη μου φύση, οφείλω να ομολογήσω.
Τις τελευταίες μέρες ήμουν κάπως. Αναστατωμένη, μπορώ να πω. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Μία έκρηξη άσχημων συναισθημάτων, μία μελαγχολία... δε φταίω γω, οι ορμόνες μου φταίνε. Τα παράπονα σε αυτές. Όπως και να χει, η περασμένη βδομάδα ήταν άλλη μία βδομάδα, ωστόσο, μπορώ να πω πως πέρασα καλά. Κάηκα παρέα με τον Καφράνταη, ο οποίος επιμένει να μην με βλέπει ως φίλη του αλλά ως σάκο του μποξ (εγώ και τόσες άλλες -.-) ωστόσο προσπαθεί να εξανθρωπιστεί με την βοήθειά μου. :Ρ Κλασσικές συζητήσεις για anime που δεν έχω δει αλλά θέλω να δω, manga που δεν έχω διαβάσει αλλά θέλω να διαβάσω, σκίτσα του Καφράνταη από anime και manga ομοίως, και συναφείς requests της Ποπάρας να μου ζητάει κομμάτια, openings και endings από animes. Αν και σαφώς περνάω καλά, ένα μέρος μου, ένα σημείο μέσα μου είναι σαν σκοτεινός κόμπος και όταν τον ψηλαφίζω απλώς χώνεται πιο βαθιά, σαν σε κινούμενη άμμο. Αυτά όμως αργότερα. Για την ώρα θα σας διηγηθώ έναν ευχάριστο και ελαφρύ διάλογο:
Δευτέρα, φροντιστήριο:
Ε: Εγώ Ψ: Φίλη της Χ. (Κλασσική ξανθιά, βάψιμο-σοβάς, μολύβι τρία μέτρα γραμμή από το μάτι)
Ε:Σήμερα θα έρθει η Χ; Ψ:Δεν ξέρω. Ε:Μήπως ετοιμάζεται για το χορό...; Ψ:Είναι άρρωστη.
Τρίτη πρωί, μετά από το χορό, μόλις έχω ξυπνήσει.
Χ:Λοιπόν μαλακισμένο, πρώτη φορά εκνευρίζομαι τόσο με κάποιον. Θα κάθεσαι συ και θα με μειώνεις μπροστά στον καθηγητή για τον χορό και μαλακίες... τέτοιες πουστιές εγώ δε γουστάρω, έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη, τι θα προσφέρεις στην κοινωνία, αντικοινωνικιά, άμα σε ξαναδώ μπροστά μου τη γάμησες... Ε:Χ, έχεις διαβάσει ποτέ Μαρξ και Νίτσε να δεις εσύ τι θα προσφέρεις στην κοινωνία; (Εδώ έπεται μάσημα λέξεων και αμέσως στροφή σε νέες υστερίες)
Και η κατάσταση απλώς συνεχίζεται, μέχρι που απλά της το κλείνω με την υπόσχεση πως θα κάνω σαν να μην υπάρχει.
Διάγνωση: Κόμπλεξ, ανασφάλεια και υστερία. 5/5 φίλες μου πέθαναν στα γέλια και γω μαζί τους.
Αυτά.
Έλεγα για κείνον τον κόμπο... όχι, μία Χ πιθανότατα δε θα μπορούσε να μου προξενήσει κάποιο συναίσθημα πέρα από οίκτο και αηδία, οπότε ας περάσουμε σε κάτι που με απασχολεί, δηλαδή τα συναισθήματά μου.
Μου λείπεις. Νομίζω, δηλαδή. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπήρχες καν. Δεν ξέρω τι φταίει και μου ήρθε τέτοιο συναίσθημα τώρα. Ίσως απλά νιώθω μόνη και χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, και μην έχοντας άλλο δυνατό χαρτί, παίζω εσένα στο μυαλό μου. You are on display, πως το λένε. Δεν φταίς εσύ, η μουσική παρακάτω φταίει.
Τι κόσμος και αυτός... παράξενος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με γεμίζει θλίψη να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τι βλέπω; Τι να δω που δεν έχω δει; Τα πάντα και τίποτα....
Λυπάμαι.
Με λυπάμαι.
Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look backAt the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?All those words came undone and now I'm not the only one Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe Holds my love in his hands, still I'm searching for something Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again I'll breathe again
Open up next to you and my secrets become your truth And the distance between that was sheltering me comes in full view Hang my head, break my heart built from all I have torn apart And my burden to bear is a love I can't carry anymore
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe Holds my love in his hands, still I'm searching for something Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
It hurts to be here I only wanted love from you It hurts to be here What am I gonna do?
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe Holds my love in his hands, still I'm searching All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe Holds my love in his hands, still I'm searching for something Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again I'll breathe again.
Ματαιότις ματαιοτήτων... βαριέμαι. Το τι βαριέμαι δεν θα το πω, όχι σήμερα, όχι έτσι.
Έχω γαμηθεί να γράφω διαγωνίσματα, και φοβάμαι μην τα παρατήσω στην μέση και το μετανιώσω για τα επόμενα σαράντα χρόνια.
Είμαι κουρασμένη... πολύ κουρασμένη. Και δεν φταίνε μόνο τα πεντάωρα βραδινού ύπνου, είναι και και ψυχολογικό το θέμα. Και πνευματικό. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη... Όχι, δεν γράφω για σένα τώρα και ούτε πρόκειται ξανά οπότε κάνε τα στραβά μάτια. Και στο λέω για να καταλάβεις πως θα γράφω ό, τι μου καπνίσει.-
Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη είπα... και βαρέθηκα, μαζί με αυτό, να μην μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Είναι κάτι στιγμές που απλά νιώθω, αντί να σκέφτομαι. 100% καθαρό ναρκωτικό "συναισθήματα". Καμία σκέψη. Και σήμερα είμαι σε κάτι τέτοιο μετέωρο.
Νωρίς είναι ακόμα... έτσι λέω για να με ξεγελάσω.
Σταματά πουθενά η κατηφόρα;
Μαλακίες πετώ. Ό, τι μου 'ρθει. Αντί να χτυπήσω κάνα οκτάωρο να συνέλθω κάθομαι δω και γράφω όσα πράγματα δεν έγραψε η ανθρωπότητα.
ΥΓ1. Όλη η mixpod για σας. ΥΓ2. Και σήμερα μόνη πεθαίνω...
Athlete-Wires
You got wires, going in You got wires, coming out of your skin You got tears, making tracks I got tears, that are scared of the facts
Running, down corridors through, automatic doors Got to get to you, got to see this through I see hope is here, in a plastic box I've seen christmas lights, reflect in your eyes
You got wires, going in You got wires, coming out of your skin There's dry blood, on your wrist Your dry blood on my fingertip
Running, down corridoors through, automatic doors Got to get to you, got to see this through First night of your life, curled up on your own Looking at you now, you would never know
I see it in your eyes, I see it in your eyes You'll be alright I see it in your eyes, I see it in your eyes You'll be alright
Alright
Running, down corridors through, automatic doors Got to get to you, got to see this through I see hope is here, in a plastic box I've seen christmas lights, reflect in your eyes down corridors, through automatic doors Got to get to you, got to see this through First night of your life, curled up on your own Looking at you now, you would never know.
Το έχεις νιώσει ποτέ; Ναι, αυτό. Πέντε λεπτά προσπαθείς να βρεις πως να ξεκινήσεις και δεν μπορείς. Το ονομάζω overflow, it's when you feel attacked by thoughts, feelings, ralationships, responsibilities... people, in the end.
Anyways, σκεφτόμουν πάλι το ναρκωτικό μου. Ναι, ίσως τελικά πρέπει πάντα να έχω μία ειρωνική στάση για όλα για να καταφέρω να επιβιώσω σε αυτό το σώμα. Διότι όλα μου φαίνονται μάταια, η ζωή, η ύπαρξη, η τέχνη, η ύλη... όλα μάταια και πάνω από όλα προσφέρονται σε ένα χρυσό πιάτο- ή, για να είμαι εντός θέματος- σε σύριγγα με το λαμπερό εκείνο υγρό που ονομάζεται κυνισμός. Και η έλλειψη πονάει, φίλε μου, πόσο πονάει. Γιατί όταν ειρωνεύεσαι τα πάντα, σαρκάζεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, και τίποτα δεν σου φαίνεται ρηχότερο και ματαιότερο, τότε αλλάζεις σκοπιά, αποκαλύπτεις τα συναισθήματά σου, τρως τα μούτρα σου και σκέφτεσαι πως ήταν καλύτερα όταν δεν ένιωθες, όταν ο έρωτας σου φαινόταν μία δικαιολογία για να μη νιώθεις μόνος, η αγνή οργή ψεύτικος τσαμπουκάς για να κερδίσεις προσοχή, η φιλία μία σχέση αμφίδρομης εκμετάλλευσης. Τότε, φίλε μου... τότε πιάνεις πάλι τη σύριγγα και φτου και από την αρχή, να κρύψεις πόσο αγάπησες, πόσο πολύ οργίστηκες, πόσους φίλους έχασες...
Πονάει ο κυνισμός. Είναι μία μικροπρεπής, απογοητευτική μα δυνατή άμυνα. Πονάει και η έλλειψή του. Αδιέξοδο.
I saw a saviour A saviour come my way I thought I'd see it at the cold light of day but now I realize that Im only for me
if only I could see You turn myself to me and recognize the poison in my heart there is no other place no one else I face the remedy will agree with how I feel
Here am I with plenty What more can I say? for I am guilty for the voice that I obey too scared to sacrifice A choice chosen for me
Σημείωση: Τις ευχαριστίες μου στον Αλέξανδρο Α. και στον Κυριάκο από τα βάθη του βυθού μου, των οποίων το εισαγωγικό σημείωμα για το επερχόμενό τους άλμπουμ μου έδωσαν το σημερινό έναυσμα.
Και έλεγα που θα μου πάει, που θα μου πάει, θα ξεσπάσω και θα τα χώσω τελικά εκεί που ήθελα.
Δεν έγραφα τόσες μέρες, να δω πως θα πάει η κατάσταση, και μετά ίσως να έκανα ανάρτηση. Εμ, μιά ψυχή που είναι να βγει...
Την Παρασκευή, μιάμιση βδομάδα πριν, τελευταία ώρα στο σχολείο κάναμε αποχή. Για ποιό πράγμα; Μαντέψτε.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ.
Τα αιτήματα συντάχθηκαν εντός πέντε λεπτών, μία εκνευριστική χαρτούρα-πάσο για να κάθεται το μισό σχολείο με φραπέ και κινητό στο χέρι. Γουάου φίλε μου. Κάνε κατάληψη. Επαναστάτησε. Αφού μπορείς! Όλοι μπορούνε.
Δεν θα αφιερώσω χρόνο καν για να πω τα αιτήματα, εκ των οποίων μερικά ήταν βλακώδη, άλλα πιπιλιζόντουσαν από τότε που οι ίδιοι οι καθηγητές ήταν λύκειο (τι να είναι αυτό το 5% στην παιδεία άραγε...) και άλλα της στιγμής.
5 μέρες κατάληψης, το Σάββατο πριν από 3 μερούλες δηλαδή ο διευθυντής μπήκε στο σχολείο και έσπασε την κατάληψη. Την Δευτέρα ήμουν ένα από τα 20 παιδιά που καθάρισαν το σχολείο και χαίρομαι για αυτό. Μέσα στο Σαββατοκύριακο μπήκαν φίλοι των υπέρ, εξωσχολικοί, άλλοι αναρχικοί άλλοι πιθανώς χρυσαυγίτες και έτσι απλά το σχολείο έχασε φωτοτυπικό, όλο τον αθλητικό εξοπλισμό και βιβλία της δανειστικής.
Επαναστάτησε. Μπορείς. Όλοι μπορούν.
Την Τρίτη έγινε για άλλη μισή ώρα κατάληψη (λουκέτα από 5 τυχαίους τριτοδεύτερους "επαναστάτες"-γυμνασιόπαιδα χωρίς βούληση) και σπάσαν πάλι τις κλειδαριές οι γονείς. Εισαγγελεία, σφυριά, συζητήσεις, πανό, χαμός σου λέω.
Χμ, κάτι μου λέει πως δεν πρέπει να συνεχίσω άλλο. Ήδη εκτέθηκε το σχολείο, μην το ξεφτιλίσω και γω.
Ίσως να ανέπτυσσα, αλλά δεν νομίζω πως αξίζει. Μαζί με την επέτειο ονόματι κατάληψη που γίνεται κάθε χρόνο (ένα μέσο το οποίο όταν θα θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε δεν θα μας παίρνουν στα σοβαρά) έρχονται και κάτι τέτοια μπινελικώματα και συζητήσεις με καθηγητές, και εγώ αυτή την επετειούλα, αυτό το πανηγυράκι δεν θα το ξανασυζητήσω.
Όμορφη η αποψινή νύχτα... πάλι με έπιασες να γράφω, να γράφω δίχως σταματημό, κι όμως, γράφω άκαρπα, μάταια. Δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που θέλω και φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ...
Γιατί τα αστέρια να με γεμίζουν θλίψη; Το ίδιο και το φεγγάρι, και η νύχτα. Μικρή τα είχα για μικρά σημεία του ορίζοντα, μαγικά, γεμάτα μυστήριο. Γιατί πλέον με γεμίζουν θλίψη;
Φοβάμαι πως τελείωσε το κομμάτι και πατάω να το ξαναρχίσω, αλλά απλά είμαι ακόμα στην μέση του κομματιού.
Δίνουν ελπίδες, τα μπάσταρδα τα αστέρια, το φεγγάρι, η μαγεία της ψεύτρας της νύχτας... παίζουν μαζί μου ξέροντας πως θα αφεθώ, ρομαντική καθώς είμαι και πάλι θα βρει τα συντρίμια μου το ξημέρωμα.
Πονάω. Πονάω τόσο πολύ που νιώθω να διαλύομαι σαν πεσμένο φύλλο, από εκείνα τα πορτοκαλί, που σ αρέσουν κιόλας... από κείνες τις μικρές μελαγχολικές υπάρξεις του φθινοπώρου, της εποχής που γεννήθηκα, της εποχής μου. Πάντα το έλεγα πως το να γεννηθείς στην σηματοδότηση του φθινοπώρου είναι κάπως μελαγχολικό και μου αρέσει...
Πονάω, στο πα ήδη, μα θέλω να το εντυπωθείς σωστά, σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και βλέπεις ένα θέαμα πρωτόγνωρο για σένα, ίσως ειδεχθές για την περίπτωσή μας... πάλι σε σένα μιλώ γιατί είναι σαν να μιλώ στον καθρέφτη μου... τον χειρότερο δηλαδή κριτή μου. Άρα είμαι πάλι εγωίστρια. That makes 2 of us.
Ο κόσμος αυτός είναι πολύ σκληρός για μένα. Δεν τον αντέχω. Έπρεπε να είχα γεννηθεί χαρακτήρας μέσα σε ένα βιβλίο... σαν να έχω πράγματι γεννηθεί εκεί και να πονάω που έχω φύγει από τον τόπο μου... ναι... αυτό είναι... πονάω, σαν άνθρωπο χωρίς οξυγόνο, ψάρι χωρίς νερό. Πρέπει να έχω γεννηθεί μέσα σε βιβλίο...
Σε σένα μιλώ πάλι, γιατί έμαθα να σε συνδέω με την ιδέα του ρομαντικού και μάλιστα επειδή και γω έτσι έχω μάθει να συνδέω το ρομαντισμό με μένα....
Πονάω γιατί μου λείπει ο ρομαντισμός και εσύ. Πράγματα διαφορετικά μεν, από άλλη άποψη όμως ίδια.
Ο κόσμος αυτός είναι πανέμορφος... αλλά δεν μπορώ να τον ζήσω... είμαι σπασμένη σε κομμάτια αλλά δεν ασχολούμαι με την κόλλα και το σελοτέιπ που καθημερινά μου προσφέρουν οι... φίλοι μου. Φίλοι μου; Φίλοι μου... Προτιμώ να μένω σπασμένη και να παρατηρώ τον κόσμο...
Πονάω. Όσο πιο όμορφη η νύχτα, τόσο περισσότερο πονάω, τόσο περισσότερο θλίβομαι τόσο περισσότερο μάχομαι στα δάκρυα.
Σήμερα όμως έχασα την μάχη.
"Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα".
-Με σκότωσε αυτή η ταινία...-
Σημ. 1: Ναι, την είδα την ταινία, μικρή Μ. Το ξέρεις πως ό, τι δεις θα το δω κι εγώ, ό, τι διαβάσεις, ό, τι ακούσεις, το ίδιο θα κάνω και γω, για να σιγουρευτώ για άλλη μιά φορά και να πω μέσα μου με σιγουριά πως με εκφράζεις. Ή τουλάχιστον αυτά που σε εκφράζουν εκφράζουν και μένα. Μα έμαθα να μη στο ξαναλέω. Και οι 2 μας έχουμε μία ανάγκη για μοναδικότητα... Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι πια. Λυπάμαι μόνο που θα χάσω μερικούς επειδή αυτοί δεν κοιτούν στον δικό τους καθρέφτη. Λυπάμαι όμως που ίσως και συ να ξεχάσεις να το κάνεις και με κατακρίνεις...
Σημ. 2: Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Και αυτό είναι που θα με σκοτώσει.
Σημ. 3: Από δω και πέρα θα γράφω χωρίς την σιωπηλή συγκατάθεση κανενός. Προσάψτε μου όποιο επίθετο προτιμάτε.
Εννοούσα πως σήμερα φιρί φιρί το πάω να βριστώ με τον εαυτό μου. Γιατί όταν γράφεις στην οθόνη η μάπα σου τα βλέπει, κανείς άλλος. Σήμερα λοιπόν θα βριστώ με τον εαυτό μου μέχρι να πατήσω το πορτοκαλί κουμπί.
Σήμερα πέρασα από το κέντρο. Είχα καιρό να περάσω και μου λείπει πάρα πολύ. Ακόμα μου λείπει, μιάς και πήγα για μιά μικρή δουλειά και πάλι σπίτι στην απομόνωση. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το θέμα.
Σήμερα συνειδητοποίησα πως το νόημα της ζωής είναι οι στιγμές. Ή μάλλον το παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Οι στιγμές με νίκησαν και αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ήττα μου.
Βρίσκομαι σε αυτoάρνηση. Η αντιφατικότητά μου με σκοτώνει, μου αρέσει όμως να αναλύω τα στοιχεία μέσα μου.
Δεν έχω να γράψω κάτι πνευματώδες σήμερα. Σας λέω ψέματα. Σας είπα ψέματα την στιγμή που έγραψα την σημερινή ανάρτηση και σας λέω ψέματα από την πρώτη μου ανάρτηση.
Δεν ξέρω ποιά είμαι. Γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω. Ίσως να ξέρω τον χαρακτήρα μου: Υπερβολικά πολύπλευρος και περίπλοκος.
Ψάχνω χαρακτήρες που να μοιάζουν με τους δικούς μου. Βρήκα πολλούς. Χαρακτήρα όμως όπως τον δικό μου βρήκα μόνο ένα. Και τον έχω χάσει επειδή είμαστε όμοιοι.
Δεν νομίζω πως έχω κάτι άλλο να πω. Έχω γεμίσει μελαγχολία και δεν λέω να μειώσω τις στροφές μου στην σκέψη. Δεν μπορώ. Συνήθεια, θα μου πεις. Κακό πράμα η συνήθεια, οδηγεί στις πιο οδυνηρές καταστάσεις.
Λυπάμαι. Λυπάμαι απίστευτα που δεν είσαι εδώ. Μακάρι να ήσουν. Περνάω πολλά. Και λέγοντας πολλά, μη με φοβάσαι. Δεν θα σου κάνω κακό. Δεν μπορώ, επειδή δεν θέλω. Ίσως όμως να μου κάνεις εσύ... θα το ήθελες αυτό; Να το δοκιμάσουμε;
Να το δοκιμάσουμε. Δεν έχω πια τίποτα να χάσω. Εσένα ποτέ δεν σε είχα. Θα μου μάθεις... μπορείς. Μη με φοβάσαι. Μην φοβάσαι τον εαυτό σου. Μπορείς. Και αν δεν το ξέρεις εσύ, το ξέρω τουλάχιστον εγώ.
Εδώ και καιρό συνειδητοποίησα πως η μουσική όταν δεν είναι φτηνή, δεν έχει να κάνει με το είδος. Οπότε ναι, ακούω από όλα και χαίρομαι για αυτό. Δεινό παράδειγμα, ένα πρόσφατο εύρημα, το παρακάτω κομμάτι, μαζί με το βίντεο. Μου έχει κολλήσει εδώ και μέρες και θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζί σας. Θα θελα να το αναλύσω, αλλά η σημερινή ανάρτηση, η σημερινή μέρα είναι χωρίς λόγια... Καλή σας εβδομάδα. Σε όσους δεν περνάω, λυπάμαι πολύ, μα δεν έχω χρόνο. Κάποια στιγμή θα τα πούμε...
I am done Smoking gun We've lost it all The love is gone
She has won Now its no fun We've lost it all The love is gone
And we had magic And this is tragic You couldn't keep your hands to yourself
I feel like our world's been infected, And somehow you left me neglected
We've found our lives been changed Babe, you lost me
And we tried Oh, how we cried Oh, we lost ourselves The love has died
And we had magic And this is tragic You couldn't keep your hands to yourself
Oh, I feel like our world's been infected And somehow you left me neglected We've found our lives been changed Cause babe, you lost me
Now I know you're sorry And we were sweet Oh, but you chose lust when you deceived me And you'll regret it, but it's too late How can I ever trust you again?
I feel like our world's been infected, And somehow you left me neglected We've found our lives been changed Oh babe, you lost me
Μετά από 17 χρόνια εμπειρίας, εκ των οποίων τα 12 τα πέρασα γράφοντας, το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι το όνομά μου.
Τι ειρωνία, Θεέ μου.
Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ορίστε, το ξεφούρνισα.
Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή και ρωτούσα φιλοσοφικά και υπαρξιακά τύπου: Ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε κλπ, δεν τα ρωτούσα για να εκφράσω την απορία μου απλώς, αλλά επειδή ήθελα απάντηση, ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη. Για κάποιο λόγο ο πελαργός μου φαινόταν κάπως.
Γνώση ήθελα. Γνώση και τέχνη. Με έχει φάει η ψύχωσή μου να μάθω όσα περισσότερα γίνεται, βιβλία, ταινίες, μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, τέχνη γενικά, επιστήμες, σχολές, ρεύματα, ιστορία πολιτικής, ιστορία τέχνης, ιστορία γενικά, ξένες γλώσσες, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, νομική και επιχειρηματολογία, μαγειρική, θρησκεύματα και δόγματα, ψυχολογία, γεωγραφία, λαογραφία, τα πάντα.
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως αυτή η ζωή είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα για να χάνω τον καιρό μου χωρίς να μαθαίνω για αυτήν και προπάντως να την ζω. Τα συναισθήματα, η σκέη, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα κοινωνικά φαινόμενα, τα χρώματα, το φως, το σκοτάδι, η ηθική, η υπαρξιακή ανάλυση... όλα, τόσο έντονα, τόσο ενδιαφέροντα. Οι φίλοι. Οι έρωτες. Η αναζήτηση του εγώ μέσα από τη ζωή.
Νιώθω πως άργησα να αρχίσω να ψάχνομαι. Ναι, μπορεί να είχα μία χ, ψ καλλιέργεια (όλοι δεν έχουν;) ηθική, πνευματική και καλλιτεχνική (το 1ο πάει στράφι λόγω χαρακτήρα, το 2ο και το 3ο επίσης, επειδή θεωρούσα τους ανθρώπους των βιβλίων βαρετούς-άλλη ειρωνία και αυτή, για δες με τώρα) αλλά ως επί το πλείστον ότι έμαθα το έμαθα μόνη μου. Από την μία χαίρομαι και περηφανεύομαι με ένα ηλίθιο cocky χαμόγελο, αφού ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα μου, από την άλλη όμως εύχομαι να είχα μάθει και μερικά πράγματα από τους γονείς μου. Διότι έτσι ίσως να είχα κερδίσει χρόνο στην παιδεία μου, αλλά και ίσως να είχα έτσι δημιουργήσει τον αντίστοιχο σεβασμό που απαιτεί το πρόσωπο του γονέα καθώς και σεβασμό γενικώς, πράγμα που ποτέ μου δεν κατάφερα έστω να βρω την θέληση να μάθω ( ο σεβασμός είναι κατανοητός σε αυτούς που φοβούνται, η ηθική πάλι, μάταια και περιττή).
Είμαι 17 χρονών και από τώρα πανικοβάλλομαι στην σκέψη του να ξέρω λιγότερα από τον διπλανό μου, του να μην ξέρω αρκετά, να μην τα ξέρω όλα, του να πεθάνω αδαής, του να γεράσω και να μην μπορώ πλέον να είμαι όπως είμαι, αυθάδης, είρωνας, ρομαντική, σκεπτόμενη, βαθιά συναισθηματική μα και ψυχρή όταν το θέλω, καλή, κακιά, όλα αυτά και πολύ περισσότερα ακριβώς επειδή θα έχω γεράσει, θα "έχω ζήσει την ζωή μου" και πλέον δεν θα μπορώ να δρω, να ζω, αλλά μόνο να παρατηρώ. Άλλο ένα πράγμα που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου.
Είμαι νέα. Είμαι 17. Στην ηλικία μου θα έπρεπε να πιστεύω πως θα ζήσω για πάντα. Ωστόσο, γιατί φοβάμαι;
Περισσότερο όμως με βασανίζει η σκέψη του να γίνω όλα όσα κοροϊδεύω. Να γίνω μία άνετη φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες και στα 40 μου να κάνω το παιδί μου νευρωτικό για να περάσει κάπου, να μην επικοινωνώ μαζί του και με την νεολαία (γιατί η νεολαία και μόνο η νεολαία είναι το μέλλον του κόσμου). Χμ, αυτό είναι. Θέλω να είμαι το μέλλον του κόσμου.
Όταν τα σκέφτομαι αυτά ή όταν ασχολούμαι με όλα αυτά που έγραψα πριν, νιώθω να βρίσκομαι κοντά σε κάτι, σε αυτό που θέλω περισσότερο από όλα, χωρίς να ξέρω πως να το ονομάσω αυτό, αλλά να μην μπορώ να το αγγίξω.
Στην ζωή μου λοιπόν θέλω να γίνω το μέλλον του κόσμου. Θέλω να μάθω τα πάντα. Δεν θα λεγα όχι στο να γίνω τράπεζα (Νικολέτα με έβαλες σε σκέψεις :Ρ). Όλοι τη λατρεύουν σα θεά και την μισούν την ίδια στιγμή, είναι πλουσιότερη όλων και έχει το δικαίωμα να τους παίζει όλους στα δάχτυλά της και να χαμογελάει ειρωνικά όταν έρχονται με ψαρωμένο ύφος όλοι να της ζητήσουν λεφτά, όλοι εξαρτώνται από αυτήν. Κι άλλο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου. Νομίζω ότι είμαι θεά. Νομίζω. Κάποτε τον εξευτελισμό μου μέσω του ρεαλιστικού τρόπου γραφής μου τον έβλεπα ακριβώς έτσι: εξευτελισμό. Τώρα το θεωρώ στοιχείο ανωτερώτητας και χαίρομαι που μπορώ να την πω στα μούτρα μου έτσι.
Ωστόσο, επαγγελματικά θέλω να γίνω καλλιτέχνις, με όλη τη σημασία της λέξης.
Κάτι που με κάνει να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκα με μυαλό.
Μακάρι να είχα γεννηθεί... άντρας, μία μετριότητα σε όλα, να έβγαζα μία τέχνη, μία μέτρια σχολή, να άνοιγα μία επιχείρηση και να ζούσα την ζωή μου, αγαθός άνθρωπος καθώς θα μουν, με την πεποιήθηση πως η μόνη οδός για την ευτυχία είναι η οικογένεια. Και εκεί να έμενα προσκολλημένη για πάντα, στην ασφάλεια της μετριότητάς μου, των ηθικών φραγμών μου.
Μήνες με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις και δεν είχα το κουράγιο, τον χρόνο, την δύναμη να κάτσω και να τις αποτυπώσω. Δεν ήξερα τι εντύπωση θα δώσω, και πλέον, ούτε με νοιάζει. Θα με νοιάξει όταν πατήσω δημοσίευση ανάρτησης, θα το μετανιώσω, αλλά δεν θα την αλλάξω.
Ας περάσουμε σε κάτι τελευταία, από κείνα τα μικρά κείμενα με λίγες λέξεις, που τα γράφουν κάτι ρομαντικοί μετέωροι. Τα ποιήματα.
ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. -Γιώργης Παυλόπουλος
Γιατί όμως η πόρτα κλείνει για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος;
Σήμερα θα κλείσω με 2 κομμάτια. Και τα 2 μεγάλης σημασίας για μένα, το 2ο όμως το αγάπησα από τότε που βγήκε.
Καλησπέρααααααααα! Όχι, δεν έχω κέφια, και όχι δεν θέλω να πέσω από κανά γκρεμό, μπορείτε να διαβάσετε επιτέλους μία ανάρτησή μου χωρίς να με μισήσετε. :Ρ
Πιθανότατα μία ευκολοδιάβαστη ανάρτηση, αφού το περιεχόμενο είναι ελαφρύ, θέλω όμως την άποψή σας πάνω στο ερώτημα του τίτλου αφού διαβάσετε την ανάρτηση.
Αν και γουστάρω να γράψω μυθιστόρημα δεν θα το κάνω. Σήμερα απλά μου ήρθε να γράψω για το major clean-up που κάνω στο δωμάτιό μου. Έχει ζουμί το πράμα. 1 βδομάδα άδειαζα σαβούρες. Τα λεγόμενα τσιμσόνια (χαρτιά, χαλασμένα στυλό, ψεύτικα νύχια, κουτάκια, χρωματιστά ζελοτέιπ, παλιά αυτοκόλλητα, πούλιες, διακοσμητικά από μπομπονιέρες, σπασμένα γυαλιά μπάρμπι, οδηγός προφύλαξης από τον Η1Ν1 -ο_Ο-, οδηγός χρήσης προφυλακτικού -50 φυλλάδια ξεχασμένα από τους ανιχνευτές, εγώ βρήκα να τα κρατήσω Ο_Ο - κι όμως, το διάβασα! :Ρ- και λοιπές αηδίες όπως λαστιχάκια, κονκάρδες, περιτυλίγματα σοκολάτας κλπ) πήραν σχεδόν ολοκληρωτικά δρόμο από το δωμάτιό μου. Τι ψέμα! :Ρ Πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα βαλιτσάκι, να το αδειάσω, να το δώσω στη μαμά (που θα κρύβω τα τσιγάρα "μία στο τόσο" τώρα; ), να δω τι θα κάνω με ένα κουτί που έχει λίγα πράγματα αλλά σχετικά μεγάλα, να πάρω οπωσδήποτε νέα ββλιοθήκη γιατί με τα 1000 ζόρια χωράνε τα λίγα βιβλία μου σε αυτήν, έχω να πάρω και άλλα, τα SOUL που θα τα βάλω; Τα χω παίξει. Άσε που μου χουν μείνει και 2 απορίες για τον Λευτέρη αλλά σιγά μην καταδεχτώ να ρωτήσω, θα μείνω με την απορία.
Σε μία μικρή συρταριέρα βρήκα κάτι τετράδια που τα χα εδώ και χρόνια από όταν διάβαζα κατερίνα Ο_Ο με θέματα όπως rebelde way & HSM, χαχαχα! Εκεί είχα αφήσει και τα στοιχεία μιας ανίχνευσης (Παιχνίδι πόλεως) από την ΠΑΠΕ που πήγαμε Ρόδο αλλά τα πέταξα γιατί ποτέ δεν τα στείλαμε στην προθεσμία (αυτά πήγαιναν πακέτο με τα φυλλάδια προφυλακτικών, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί το κάθε φυλλάδιο δεν είχε και δείγμα, τώρα θα είχα δικό μου εργοστάσιο durex :Ρ).
Επίσης μου χει μείνει να ξεσκαρτάρω κάτι σχολικά βιβλία (την υπόλοιπη βιβλιοθήκη την ετοίμασα όταν έφυγε ο αδερφός μου - ο πούστης είχε όλα τα καλά βιβλία που άφησε ο φάδερ όταν έφυγε και γω είχα όλη την πλέμπα και τις παιδικές εγκυκλοπαίδειες :| ) και αυτό συνεπάγεται να αδειάσω όλο το γραφείο, που, εκτός από τα μύρια corpus έχω ένα συρτάρι τίγκα σε κολαριστά και τριζάτα τετράδια. Να αδειάσω την θήκη πάνω δεξιά, να πετάξω ή να χαρίσω μία συλλογή βαζάκια, πασαρισμένη από τη γιαγιά μου ο_Ο και κάτι φυτά που άφησαν την τελευταία τους πνοή όταν αποφάσισα να φύγω κατασκήνωση χωρίς να δώσω οδηγίες στο σκυλί να τα φροντίσει. Ένας πίνακας μικρός και μία μεγάλη αφίσα καθώς και το γιγάντιο χαρτί (όλα με θέμα τον κλασσικό χορό) πρέπει να χρησιμοποιηθούν, καθώς και το πορτραίτο που μου καναν στο Fontana di Trevi με μαλλί γαμάτο, στήθος μεγέθους Πάμελα Άντερσον, μέση δαχτυλίδι και πόδι 2 μέτρα (τα τελευταία 2 αποτελούν και τα ρεαλιστικότερα στοιχεία του έργουν όμως.-) πρέπει να το στρώσω κάπως και να το κρεμάσω κάπου.
Ακόμα να πετάξω τις Μπάρμπι μου ή να τις δώσω Ο_Ο (τώρα είναι γυμνές στο συρτάρι καθώς από τα 9 μου σκηνοθετούσα λεσβιακά και μη όργια-οι action man του αδερφού σου πάντα ήταν χρήσιμοι {που τους θυμήθηκα τώρα αυτούς!}). 2 πίνακες, ο ένας δικός μου (όλος πράσινος, από τα 6 φαινόμουν Σλίθεριν εγώ) με ανάγλυφες πεταλούδες, ο άλλος του αδερφού μου (παίζει αυτός να γκαντέμιασε τους γονείς μου με διαζύγιο τόσο σκατά που μας ζωγράφισε :Ρ) για κρέμασμα. Αρωματικά μαντιλάκια για χρήση, κορδόνια και θήκες κλειδιών για πέταμα ή χάρισμα, ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι ακόοοοοομα εδώ, παλιές τσάντες και κάτι λούτρινα χωμένα στα πάνω ντουλάπια, να αδειάσω τον κάδο, μία ψάθα ένας θεός ξέρει από ου και πότε, και τέλος να ξεδιαλέξω τα τωρινά μου μπιζού και καλλυντικά (εγώ η κοκκέτα :Ρ) από τα παιδικά μου (εκ των οποίων μερικά χαρίζονται, άλλα πετιούνται και εκλεκτά κομμάτια πασάρονται στην μαμά, να τα βλέπει μαζί με τα βαφτιστικά μου και την φώτο μου από το μαιευτήριο όταν θα ναι 60 ναι κλαίει- τρεις Οκτώβρη έγινε πενήντα, περιμένω δώρα, κάρτες, ευχές και τούρτα.-).
Επίσης να δω τι CD αξίζει να κρατήσω, να δω αν θα πετάξω την μπέτσι (τεράστια λούτρινη κούκλα ομγκ) και ένα smart της μπάρμπι, το κεφάλι κομμωτικής και μακιγιάζ της μπάρμπι πάλι, και το άλογο με την άμαξα της ραπουνζέλ. Άλλοι 2 πίνακες ζωγραφικής δικοί μου και τοι αδερφού μου, ένας πίνακας με φελλό, ένα εικόνισμα άγνωστης προελεύσεως, το 2ο συρτάρι της ντουλάπας που χει από πιστολάκια μέχρι κάρτες, τσαντάκια, πορτοφολάκια, φυλλάδια, εώς και τράπουλα συλλεκτική από το "Γλυκιά μου Ίρμα" και -finally!- να αδειάσω το μπλε κουτί που έχει μέσα performer's κορδέλες, τις πουέντ μου και τα μαλακά παπουτσάκια χορού, κάτι καπέλα, μία στολή σύγχρονου χορού (Καφαντάρη rules.-) και παπούτσια κάρακτερ χορού.
Αυτάααααααα! Από ρούχα τα ξεδιάλεξα, μένουν κάτι λίγα χειμερινά και είμαι οκ. Θεέ μου, τι υλίστρια που είμαι! Τελικά έγραψα μυθιστόρημα. :Ρ
ΥΓ: Να βρω χώρο για τα επιτραπέζια που σκονίζονται πάνω από την ντουλάπα, να πετάξω κάτι βιβλία ή μάλλον να τα πασσάρω στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου διότι δεν πετάω ούτε άρλεκιν -κι ας έχω μόνο ένα :Ρ :|) να πετάξω το παλιό έπιπλο deckstop γιατί μου τρώει χώρο καθώς και τη μικρή συρταριέρα. No wonder why I wanna stay a teen forever. Ακόμα δεν έχω κάνει εφηβική διακόσμηση δωματίου. :Ρ
ΥΓ2:Να ψήσω επιτέλους τη μαμά να πάρουμε τα καινούρια έπιπλα που μου χει τάξει (συρταριέρα, ντουλάπα, γραφείο, βιβλιοθήκη -το τελευταίο το πα ξανά :Ρ) μιάς και τα παλιά δεν είναι καν δικά μου. '.'
Και για να μαι και επίκαιρη...
ΥΓ3: Να πετάξω μία ροζ ρόμπα Ο_Ο πασαρισμένη από την άλλη γιαγιά, να αλλάξω κουρτίνες και χρώμα στους τοίχους και να βάλω επιτέλους αφίσες.
Την καλησπέρα μου σε όλη την μπλογκόσφαιρα... όχι, δεν σας ξέχασα, ελπίζω ούτε και σεις. Για να μιλήσω και ειλικρινά, μάλλον εμένα έχασα κάπου στην πορεία, εκεί που λέω πως θα κάνω ανάρτηση, δεν ξέρω τι να πω. (Μπράβο. Τέτοια θέλουν να διαβάζουν οι μπλόγκερς, έχει ενδιαφέρον. Συνέχισέ το.) Σκεφτόμουν να κάτσω και να γράψω κάτι για το πολιτικό γίγνεσθαι, μα πλέον έχω σιχαθεί τόσο πολύ όχι μόνο να βλέπω τα χάλια μας, αλλά και να ακούω για αυτά, να φυτρώνουν παντού παράθυρα στην τηλεόραση, να διαβάζω μπλογκς με απόψεις, να βλέπω συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις και τέλος τίποτα. Οπότε όχι, μην περιμένετε ξανά τέτοιο πράμα από μένα. Για την ώρα. ;)
Τελευταία πέρασα αρκετό χρόνο μόνη μου, κλασσική Κωνσταντίνα, χαμένη μέσα στην μουσική και τα βιβλία. (Ανάπτυξη πάνω σε αυτό. Είναι φυσιολογικό, από αυτά που κάνουν όλοι καθημερινά. Δεν πειράζει που τα κάνεις τώρα επειδή δεν έχεις τι άλλο να κάνεις.) Βρήκα ένα παλιό μου CD των Coldplay και τις τελευταίες μέρες το έχω λιώσει. Δυστυχώς πρόσβαση σε υπολογιστή δεν έχω καθημερινά λόγω υποχρεώσεων, και μιάς και ποτέ μου δεν έμπαινα στον κόπο να αγοράσω CD (πες την αλήθεια. 3 χρόνια έχεις που ακούς σωστή μουσική, πιο πριν άκουγες Βίσση στα 8 σου.) πρέπει να πορευτεί κανείς με όσα έχει. Αυτό κάνω και γω. (Κοιτάξου στον καθρέφτη και δες το ειρωνικό βλέμμα που έχεις για τα μούτρα σου.)
Anyway, αυτές τις μέρες δεν σταματάω να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία. (-.- είσαι για σκότωμα) Εδώ και 2 βδομάδες τελείωσα το Υπόγειο και στο διήμερο τελειώνω και τους φτωχούς. Σειρά έχει... ό, τι βρω. Να'ναι καλά ο μπαμπάς που όταν έφυγε μου άφησε την συλλογή του.
Ωστόσο, νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ πως στα χέρια μου έπεσε και ένα άρλεκιν. :Ρ Το πιο τρελό γέλιο της ζωής μου έριξα με αυτό το βιβλίο. Αν το αποκαλεί κανείς βιβλίο αυτό. Οι λεπτομέρειες, οφείλω να σας πω πως ήταν ανατριχιαστικές! (Που ξέπεσες δες. Καλά σου λένε πως δεν έχεις αισθητική.)
Πέρα από αυτά, θα ήθελα να μιλήσω για το κενό της 3ης ώρας εχτές. Έφυγε η Κ.-fuck, μία σωστή καθηγήτρια την είχαμε- και τα κορίτσια κάτσαμε όλες μαζί. Αφού συζητήσαμε λίγο για την εργασία της πληροφορικής (you sound like a student, oh god)-η Δ. και η Β. έχουν ως θέμα το σατανισμό αλλά αφού τους έδωσα λινκ (το οποίο βέβαια το μπλοκάρει το firewall του σχολείου) στρέψαμε την συζήτηση στην wicca. :Ρ Η συζήτηση όμως διακόπηκε όταν τα αγόρια αποφάσισαν πως η συνταγή της ευτυχίας στο σχολείο ήταν να μας πετάξουν μπάλες στο κεφάλι. Πιστέψτε με, είμαι τρίτη λυκείου! Το πράγμα στράφηκε σε άγριο κυνηγητό-μα γιατί δε με πιστεύετε, όλοι μας είμαστε 3η λυκ!- και αφού τους κλέψαμε μία μπάλα -ατάκα Ελίζας στην πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια: Μα σας είπα, εσείς θα πολεμάτε με τα αγόρια!!!- έφεραν και άλλη τα ζώα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ωστόσο γέλασα με την ψυχή μου.
Κοντά στο τέλος, θα ήθελα να μιλήσω για τον τίτλο της ανάρτησης. Τελευταία ήμουν και ακόμα είμαι κάπως μόνη. Νιώθω κάπως σαν σε γυάλα μιάς και δεν ανοίγομαι ούτε στην Ιωάννα, ούτε στην Ελίζα (λες και θα καταλάβαινε) ούτε στην Τζωρτζίνα. Μου λείπουν οι φίλες μου μα δεν είμαι σίγουρη αν θα με καταλάβαιναν. Και αν τους μιλούσα για το βάθος αυτών που νιώθω... ίσως να μην το καταλάβαιναν, γιατί δεν ξέρω αν το έχουν νιώσει ποτέ. Ώρες ώρες ντρέπομαι. Άλλες πάλι σκέφτομαι πως είναι καλύτερα έτσι τα πράγματα. Όταν ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά σε αναγκάζει να είσαι ανοιχτός και ευάλωτος, και δεν έχω πρόθεση να το επιτρέψω αυτό ξανά. Ίσως απλά να μην τις αγαπάω αρκετά, ίσως να τις νοιάζομαι αλλά να μην τις εμπιστεύομαι, να αγαπώ μόνο τον εαυτό μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ένιωθαν αν τα διάβαζαν αυτά, ειδικά η Ιωάννα με την οποία έχω δεθεί τελευταία και η Τζωρτζίνα, της οποίας η κριτική πάντα με τρομάζει κάπως. Η σκέψη τουλάχιστον. Η Ελίζα από την άλλη μάλλον θα τα διαβάζει αυτά -της έδωσα το λινκ, φακ- αλλά δεν θα κατανοεί πολλά, αν πάρεις υπόψην πως μου έχει πει πως γράφω σαν την Στέφενι Μέγιερ -τόσα διάβασες, τόσα ξες! πάρε κάτι άλλο εκτός από λυκόφως :Ρ.
Χμ, και μιάς και πιάσαμε τα βαμπίρια, έχω να πω πως η Katherine Pierce είναι η πιο in βρικόλακας όλων των εποχών (Vampire Chronicles not included dear.-). Το χτεσινό επισόδιο Vampire Diaries μου θύμισε διάφορα και δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο. Το λέω αυτό μιάς και τα βαμπίρ από ό, τι φαίνεται τελευταία ξεφυτρώνουν σαν τα φύκια στον ωκεανό. Αλλά δεν είναι μόνο τα βαμπίρ σε αυτή τη σειρά. Είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμα. Ίσως είναι η γοητεία του να είσαι ένας ανίκητος αθάνατος και να καταντάς πιο ρομαντικός από τους ίδιους τους ανθρώπους. Χμ.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αδυνατώ όμως να κλείσω χωρίς μουσική.
To πρώτο κομμάτι της λίστας αφιερωμένο σε σας:
You can tell by the way, she walks that she's my girl You can tell by the way, she talks that she rules the world. You can see in her eyes that no one is her chain. She's my girl, my supergirl.
And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way but I'm a supergirl, and supergirls don't cry. And then she'd say, it's alright, I got home late last night, but I'm a supergirl, and supergirls just fly.
And then she'd say that nothing can go wrong. When you're in love, what can go wrong? And then she'd laugh the nightime into day pushing her fear further long.
And then she'd shout down the line tell me she's got no more time 'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide. And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place 'cause she's a supergirl, and supergirls just fly
Yes, she's a supergirl, a supergirl, she's sewing seeds, she's burning trees She's sewing seeds, she's burning trees, yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..
Κααααλησπέρα! Πολλά τα νέα μου, σχετκά μεγάλη νομίζω θα μου βγει η ανάρτηση, αλλά τι με νοιάζει; Ας πάει στο διάολο και αυτό. :)
Ήμουν πριν μία βδομάδα ένα βήμα από το να κάνω ανάρτηση και να πω πόσο έκπληκτη είμαι που για πρώτη φορά μου αρέσει το σχολείο επειδή διαβάζω (ωωω, φίλτατοι, ναι, ξέρω, you ´re in shock) και τελικά αυτή τη βδομάδα γράφω επειδή τελικά δεν μου αρέσει και τόσο. Ε, όσο να 'ναι περνάω καλά, αλλά κάποια περιστατικά καθόλου δεν τα χωνεύω. Σημείωση, η σόδα δε με πιάνει. ;) Σήμερα έγινε ένα τεράααααστιο μπέρδεμα με την τελευταία ώρα που είχαμε ιστορία γενικής, ενώ έγινε μία τελευταία αλλαγή και τα μισά παιδιά αποδείχτηκε πως είχαν ΑΟΘ επιλογής και έτσι φύγαν κάποια από τα παιδιά επειδή αφού το μισό τμήμα έφυγε για ΑΟΘ, δεν έκατσε ιστορία γενικής. Στον δρόμο ήμασταν όλοι για να φύγουμε και έρχεται η ιστορικός. Το αποτέλεσμα ήταν κλισέ: φωνές, απουσίες, πράγματα, διευθυντές, η γνωστή ελληνική οργάνωση. Ένιγουει, εμένα μου την έδωσε ένα πράγμα. Η ειρωνία από μεριά της καθηγήτριας. Τώρα θα μου πείτε, εγώ δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω για το θέμα, είμαι μεγάλος είρωνας (εγώ, ο Σωκράτης και ο φίλος μου ο Φίο :Ρ) αλλά μου την έδωσε. Πολύ. Και μιας και το να πω στον εαυτό μου "Κρατήσου, δεν σε παίρνει να ειρωνευτείς καθηγήτρια που σου κάνει και κατεύθυνση" είναι τελείως άτοπο, δεν κρατήθηκα και ακολούθησε το παρακάτω:
-Πόσοι μαθητές είστε τώρα στην τάξη; -Πολλοί, απαντάω εγώ.
Φυσικά απείλησε να με πάει στον διευθυντή, αλλά εγώ απλά εκείιι. Με συγχωρείτε, δεν κρατήθηκα, αλλά όταν σου λέει η καθηγήτρια ειρωνικά πως έχει παραισθήσεις και κάνει λάθος, ε δεν το ανέχομαι. Και μάλιστα δεν το ανέχομαι από τέτοιου είδους άνθρωπο.
Moving on to ξεκατίνιασμα: Σήμερα πέρασα μία πολύ καλή μέρα, κι ας έγινε αυτό με την ιστορία γενικής. Βγήκα λίγο έξω και πέρασα πολύ καλά. Αλλά κάτι ακόμα μου έκανε κλικ. Νταμπλ κλικ.
Κάθομαι και παρατηρώ τους ανθρώπους συνήθως. Ή μάλλον, όλο αυτό κάνω. Και δεν ντρέπομαι για αυτό. Σήμερα στα πλαίσια μίας ακόμα παρατήρησης, πρόσεξα για άλλη μία φορά πως αυτοί που δεν έχουν ζωή ασχολούνται με ζωές των άλλων. Δεινό παράδειγμα εγώ φίλοι μου, ας είμαστε ρεαλιστές. Στην παρούσα φάση όμως θυμήθηκα άλλο άτομο να θάψω, πιο δεινή κατάσταση από μένα. Διότι όταν βρίσκεις κάποιον που κάνει κάτι τόσο αξιολύπητο καλύτερα από σένα (να ασχολείται με τις ζωές των άλλων επειδή δεν έχει δική του ζωή δηλαδή)... εμ, είναι κάπως πλήγμα στον εγωισμό σου όσο να 'ναι. Ίσως η διαφορά μας είναι πως εγώ νιώθω μοναξιά ενώ το άλλο άτομο απολαμβάνει να είναι μόνο του. Ένιγουέι, το θέμα είναι πως... ok, κάθεσαι και μιλάς για το οτιδήποτε, ενώ την ίδια στιγμή τα γράφεις αυτά για να γεμίσεις την ώρα σου και το κενό σου. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που την βρίσκουν με την θλίψη των άλλων, εγώ τουλάχιστον έχω τα @@ (ναι, ακριβώς εκείνα που τα ζουλάς και κάνεις κουάκ από τον πόνο ;) ) και την αυτογνωσία ώστε να πω πως είμαι μνησίκακος άνθρωπος και ακριβώς για αυτό όταν βλέπω εχθρούς μου να πονάνε την βρίσκω και πως δεν έχω πρόβλημα με την θλίψη μου. Ω ναι, είμαι μικροπρεπής και την βρίσκω με τον πόνο μου. Ποτέ μου δεν το αρνήθηκα. Αυτό όμως που πραγματικά μου την δίνει, είναι που μιλάει ο οποιοσδήποτε για θλίψη την στιγμή που το ίδιο το άτομο είναι θλιμμένο και νιώθει κενό, και μάλιστα το παίζει όλα-καλά-και-δεν-υπάρχει-πρόβλημα. Ναι, μου την δίνει. Έδειξα ενδιαφέρον για κάτι τόσο μικροπρεπές. Χμ, μάλλον αυτό με κάνει ακόμα πιο μικροπρεπή, έτσι; :) Χμ, τουλάχιστον δεν το παίζω κάποια. Και στην τελική ευτυχώς που δεν το παίζω κάποια και είμαι οκ με όλα τα κλισέ μου και τις γουοναμπιές. Αυτά τα ολίγα. Είθε οι επόμενες μέρες να με βρει με ακόμα χειρότερη ειρωνία, αλλά για πιο... ενδιαφέροντα θέματα. (Χρήστο στο ορκίζομαι, αν το διαβάζεις αυτό θα πέσουν μπουνιές για την εναλλακτική :@).
Α, και κάτι άλλο.
Καλησπέρα από την θεά του Σκότους.
μάλλον καθόλου φιλικά,
Η Κόνι σας.
I'm on a roll, I'm on a roll this time I feel my luck could change.
Kill me Sarah, kill me again with love, it's gonna be a glorious day.
Pull me out of the aircrash, Pull me out of the lake, 'cause i'm your superhero, we are standing on the edge.
The head of state has called for me by name but I don't have time for him. It's gonna be a glorious day! I feel my luck could change.
Σημ.1: Ω ναι, και κάποια μέρα θα γίνω αυτό που θέλω να γίνω. ;) Σημ.2:Διαπράττω ιεροσυλία που έβαλα radiohead για ειρωνικό σκοπό, ωστόσο, δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο συγκρότημα για να κάνω ένα boost up στην ανάρτησή μου. :)
