Μπλογκάροντας και φορουμάροντας (:Ρ) παρατήρησα πως όοοολοι ασχολούνται με ένα επίκαιρο θέμα, και ας αργησα να γράψω για αυτό. Βιτρίνες. Ψώνια. Κουλουράκια. Δώρα. Δέντρο. Άγγελοι και χερουβίμ. Αγ.Βασίλης.
Έχει μολύνει τις ειδήσεις.
Έχει μολύνει τον τύπο.
Έχει μολύνει τον εγκέφαλό μας με ψυχαναγκασμό και υπερκαταναλωτισμό.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
Τρόμος.
Σε γενικές γραμμές λάτρευα τα Χριστούγεννα όταν ήμουν μικρή. Από τότε όμως που έμαθα πως δεν υπάρχει άγιος Βασίλης, σταδιακά άρχισα να τα σιχαίνομαι. Χρονιά με τη χρονιά, απομονώθηκα από τους φίλους μου επειδή ήμουν αυτή με το λοξό χιούμορ, τα παραπανίσια κιλά που έρχονταν σε αντίθεση με το όμορφο πρόσωπο μου, το ήδη ανεπτυγμένο σώμα μου, τις γνώσεις μου περί σεξ (κάτι που πλέον καταλαβαίνω πως έκανα καλά που έμαθα από νωρις) και φυσικά τις μουσικές μου προτιμήσεις.
Στο γυμνάσιο δεν μπήκα στον κόπο να πλησιάσω τις πρόσχαρες συμμαθήτριές μου, που πολύ φιλικά προσπάθησαν να με προσεγγίσουν. Καμιά δεν ήταν του στυλ μου, ούτε του χιούμορ μου.
Το καλό είναι πως όταν είσαι σε μουσικό γυμνάσιο το στυλ σου γίνεται αποδεκτό, όποιο και αν είναι αυτό. Σύντομα η μουσική μου παιδεία υπερίσχυσε των άλλων και ανέβηκα στην υπόληψη των καθηγητών που μου δίδασκαν περί μουσικής και θεάτρου. Ένιωθα περήφανη που ήμουν από τους ελάχιστους που είχαν το δικαίωμα να είναι σε πάνω από ένα καλλιτεχνικό σύνολο.
Τραγουδούσα στη χορωδία, σόλο, στο σύνολο θεάτρου, στο σύνολο χορού και φωτογραφίας, και σύντομα ανέλαβα μία από τις ανώτερες θέσεις στην σχολική εφημερίδα.
Παρόλα αυτά, άρχισα να σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα λόγω έλλειψης πραγματικών φίλων. Η κολλητή μου από το δημοτικό πλέον μου προκαλεί αηδία με την παρακμή που την χαρακτηρίζει όσον αφορά τον λόγο, την γνώση, την διαχείρηση καταστάσεων, το μουσικό γουστο και γενικώς τον δρόμο που επέλεξε. Θες να με πείς κακό άνθρωπο. Πραγματικά δε με πειράζει. Πάνω από όλα είμαι αντικειμενική και πρακτική.
Κάθε χρόνος που περνούσε, συνειδητοποίησα πως μου έλειπαν όχι μόνο φίλοι, αλλά και φίλος.
Κοιτώντας πίσω στις ελάχιστες σχέσεις μου, δεν βλέπω τίποτα σοβαρό και άξιο να το θυμάμαι. Έτσι κάθε φορά που η αντίστροφη μέτρηση έφτανε στις 00.00, δεν ένιωθα τίποτα εκτός από αποστροφή του γεγονότος πως εγώ μένω παγωμένη στην ίδια κατάσταση με πέρσι, ενώ άλλη μιά χρονιά έχει περάσει για όλους τους άλλους. Αναπτύσσω γνώσεις, ορίζοντες, αντιλήψεις, μα παραμένω το ίδιο πράγμα.
Μόνη.
Κρατηθείτε, πέσατε σε αγάμητο όν. :Ρ
Στο λύκειο τα πράγματα ήταν καλύτερα νομίζω. Έκανα μιά μικρή προσπάθεια να βρω φίλους, κάτι το οποίο συνέπεσε βολικότατα με την αλλαγή σχολείου (το ωράριο του μουσικού είναι εξαντλητικό), κάτι το οποίο μου χάρισε έναν ώμο να κλαφτώ, αντί να κάθομαι σε καμιά γωνία σαν emo, ένα επιπλέον κεφάλι με τα ίδια όνειρα με μένα, και ένα ψώνιο με την πανηλίθια μούρλα που με χαρακτηρίζει. Ονόματα δε λέω, οικογένειες δε θίγω.
Επιστρέφοντας στο θέμα, τα Χριστούγεννα. Λατρεύω την 25η του μηνός, τα δώρα είναι ευπρόσδεκτα, μα η πρωτοχρονιά μου είναι απεχθής. Κάνω στόχους, σχέδια για τη νέα χρονιά:
- Φέτος έχει διάβασμα. Μου υποσχέθηκα νομική.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!
Οκ, το κόβω εδώ.
- Να χάσω μερικά κιλά.
Γιατί μέ έχει πρήξει το μισό σόι.
-Να συμμαζέψω το δωμάτιό μου.
Κάθε φορά που το κοιτώ, όλο και περισσότερο μου φαίνεται σαν εμπόλεμη ζώνη.
-Να βρω φίλους και γκόμενο της προκοπής. Φίλους γιατί τους χρειάζομαι και γκόμενο της προκοπής για να έχω μια δικαιολογία στην ηλίθια τσουλάρα-τον-παίρνω-από-όπου-θες-και-αρραβωνιάζομαι-όταν-τελειώσω-το-λύκειο-με-τον-άντρα-της-ζωής-μου-λέμε-τώρα-27-χρονών-μην-ξεράσω- Έφη, που με λέει ότι έχω αγαμίες. Τουλάχιστον, τότε ίσως να μη φταίω γω, αλλά ο γκόμενος.
Φέτος, από το καλοκαίρι μέχρι τώρα πέρασα αρκετά καλά. Γνώρισα φίλους, έχασα τους μισούς από δικά μου λάθη, έμεινα να κλαίγομαι στους άλλους μισούς που με ανέχονται κι ας είμαι σκύλα.
Το ψεγάδι της υπόθεσης είναι η θανατερή λέξη "απόσταση" που αρχίζει και με κάνει να απελπίζομαι. Το ξέρω οτί δεν κάνει, η παράνοια σε συνδυασμό με την απελπισία οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις.
ΤΟ ΛΕΠΟΝ.
Φέτος, θέλω να βάλω νέους στόχους, βασικά τους ίδιους, αλλά με κάποιες παραλλαγές, ξεκινώντας από 01/01/10. Ίσως και νωρίτερα, αφού μέχρι το 2012, ποιός ζει, ποιός πεθαίνει :ΡΡΡ :
-Δικό μου notebook. Έχω σιχαθεί να μελανιάζομαι κάθε φορά από τον αδερφό μου όταν με σηκώνει από το "κοινό pc". Να ομολογήσω πως αν ήμουν πιο δυνατή, δεν θα είχα ενδοιασμούς να χτυπήσω εγώ τον αδερφό μου για να παίξω. Όχι πως δεν το κάνω και τώρα. :Ρ
-Νέα χειμερινά ρούχα. Μεγάλη έλλειψη σε μακρυμάνικες μπλούζες. Τα πουλόβερ εξαιρούνται.
-Θα χάσω 10 κιλά. Ήδη έχασα 5, μα έχω ακόμα δρόμο.
-Θα γίνω συνεπείς στα μαθήματά μου, αρκεί το παριζάκι ως γνωστόν να είναι Υφαντής, και θα ακούω την μαμά μου όταν μου φωνάζει για το ασυμμάζευτο δωμάτιό μου.
-Θα συμαζεύω στα αλήθεια το δωμάτιό μου.
-Θα κουρευτώ διαφορετικά. Μη με ρωτάτε πως, δεν έχω ιδέα ακόμα.
-Θα περνάω (μετά λύπης) λιγότερη ώρα στο pc. Τουλάχιστον, θα περιορίσω το στοκάρισμα, μόνο στα Σαββατοκύριακα.
-Θα αναπτύξω τις φιλίες μου στο σχολείο.
-Θα στείλω γράμμα στον... Μπούλη. Σόρι για το παρατσούκλη, μα μόνο εσύ το ξες. :Ρ
Μάλλον πρέπει αν δώσω κάποιες εξηγήσεις. Φτου.
-Είπα ήδη καλά Χριστούγεννα στον Λευτέρη. Μπράβο μου. :Ρ
-Σκέφτομαι σοβαρά να δώσω άφεση αμαρτιών στον Γιάννη, την προσωπική μου κολλιτσίδα σταλμένη από τον Ύψιστο.
-Θα κατέβω Αθήνα για να δω την Ρέα (<3333), την Ειρήνη, το Μαράκι, την Σκοτεινή Τέχνη (Άρτσι ντε :Ρ), και μετά βίας ν ακαταδεχτώ να μιλήσω στον οχτρό μου:τη γριά.
-Θα κατέβω Βόλο, μπας και ψήσω τον Σίμο να περάσει ΚΑΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΣΑΛΛΛΛΟΝΙΚΑ. Γκουχ.
-Τέλος, μία προσωπική υπόσχεση, να δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό στους φίλους μου. Τρελή, τραγική, κάφρος, ρομαντική, χαζοχαρούμενη ώρες ώρες, πρέπει να συμβιβαστώ με τη φύση μου και με το nickname μου. :Ρ
Creep θα είμαι πάντα.
Τι κομματάρα...
Όχι, δεν τελείωσε εδώ η αγάμητη.
Αυτή ήταν η λίστα μου για τα Χριστούγεννα. Αν και άργησα, αν και ξέρω πως τα μισά ίσως να μην συμβούν, στο χέρι μου είναι ΟΛΑ. Αυτή την πρωτοχρονια όμως, ίσως και να περάσω καλύτερα, γνωρίζοντας πως 1-2 άτομα εκει έξω, όταν το ρολόι χτυπήσει 12, θα είμαι από τους πρώτους που θα σκεφτούν να στείλουν sms για καλή χρονιά. Ε΄σας λοιπόν τους 1-2, σας ευχαριστώ που με δέχεστε, και ας είμαι μαλάκας.
Και επειδή είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος...
Όπως λένε και δύο καλόι μου φίλοι: Καλό κατευόδιο και καλά κόλυβα.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Μεταμεσονύκτιες σκέψεις
Σήμερα πέρασα όλη μου την μέρα μπλογκάροντας και συνομιλώντας με φίλους μου στο μσν. Αν εξαιρέσεις ενα 2ωρο που πέρασα φτιαχνοντας προφλιτερόλ <333, ήμουν όλη μέρα στόκος. Κυριολεκτώ.
Δεν μετανιώνω, παρα μόνο για το γεγονός πως θα χρειαστώ κολλύριο (σύμφωνα με την διαγνωση του γιατρού, οι πορείες με δακρυγόνα και η κάθε οθόνη είναι σχεδόν απαγορευμένη για μένα), μιας και πρόκειται για ποιοτικό χρόνο, στα πλαίσια του οποίου διάβασα ποιοτικά κείμενα και έκανα ποιοτικές (αν εξαιρέσεις τον καζανόβα) συζητήσεις με τους (μοναδικούς μου) φίλους από απόσταση.
Μετά από αυτή τη μέρα ένιωσα τους ορίζοντες μου να ανοίγουν έστω και λίγο. Είναι από αυτές τις μέρες που η ωΡΕΑ θεωρεί μέρες ωριμότητας. :Ρ
Βρίσκεσαι σε κατάσταση που το μυαλό δέχεται την πληροφορία ως γνώση, προς αμφισβήτιση, αλλά και προς άνοιγμα του νου.
Αναρωτιέμαι τι είδους υπερπροστατευτικότητα είναι αυτή που βγάζω προς την ωΡΕΑ.
But this is hardly the point. :Ρ
Παρ'αυτα, σήμερα κατάλαβα πως αγαπάω τοςυ φίλους μου και πως μου λείπουν ελεεινά πολύ. Και πως όσοι δεν είναι δίπλα μου πλέον... πραγματικά δεν έχει σημασία.
Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον θεώρησα σημαντικό το γεγονός πως αυτή είναι μία ακόμα μέρα που κατανόησα καλυτερα τους φιλους μου, την τεχνη και τον κόσμο γενικά. Είναι μία από αυτές τις jazz νύχτες ηρεμίας και γοητείας.
Το σκοτάδι, ίδιο βελούδο, το κρύο, ευχάριστος αέρας στο πρόσωπο.
Κρέμασα αστέρια στις κουρτίνες μου. Φωτάκια. Είναι πανέμορφα, έτσι όπως μπλέκονται με τις φουξ κουρτίνες μου. Αναρωτιέμαι γτ διάλεξα το φουξ. Αφού το σιχάινομαι.
Ένα μπλε, ένα λιλά, μα τι σκάτα, δε μπορουσα να διαλέξω εκείνη τη μέρα;
Πφφφ.
Χριστούγεννα.
Το μεσημέρι ήμουν λίγο σκατά, γτ χωρίς την κατευναστική επίδραση του καζανόβα πάνω μου η ανασφάλεια για το μέλλον και για τα αισθηματικά μου με κατέκλυε ξανά. Η γριά απότ ην άλλη (:ΡΡΡ) με κατέβασε στη γη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σοι επίδραση έχει πάνω μου μια χαζή που βαζει την τιμή και την ανδρεία πιο πάνω από τις φιλοδοξίες τις. (:ΡΡΡΡ)
Χμ.
Λοιπόν, δεν ξέρω τι ακριβώς γράφω αυτή τη στιγμή.
Δεν κάνει να πίνω. Ακόμα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με πείραξε λίγο.
Καλή σου νύχτα μπλογκοκόσμε. :)
Nobody knows, but you ;ve got a secret smile and you use it, only for me...
Δεν μετανιώνω, παρα μόνο για το γεγονός πως θα χρειαστώ κολλύριο (σύμφωνα με την διαγνωση του γιατρού, οι πορείες με δακρυγόνα και η κάθε οθόνη είναι σχεδόν απαγορευμένη για μένα), μιας και πρόκειται για ποιοτικό χρόνο, στα πλαίσια του οποίου διάβασα ποιοτικά κείμενα και έκανα ποιοτικές (αν εξαιρέσεις τον καζανόβα) συζητήσεις με τους (μοναδικούς μου) φίλους από απόσταση.
Μετά από αυτή τη μέρα ένιωσα τους ορίζοντες μου να ανοίγουν έστω και λίγο. Είναι από αυτές τις μέρες που η ωΡΕΑ θεωρεί μέρες ωριμότητας. :Ρ
Βρίσκεσαι σε κατάσταση που το μυαλό δέχεται την πληροφορία ως γνώση, προς αμφισβήτιση, αλλά και προς άνοιγμα του νου.
Αναρωτιέμαι τι είδους υπερπροστατευτικότητα είναι αυτή που βγάζω προς την ωΡΕΑ.
But this is hardly the point. :Ρ
Παρ'αυτα, σήμερα κατάλαβα πως αγαπάω τοςυ φίλους μου και πως μου λείπουν ελεεινά πολύ. Και πως όσοι δεν είναι δίπλα μου πλέον... πραγματικά δεν έχει σημασία.
Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον θεώρησα σημαντικό το γεγονός πως αυτή είναι μία ακόμα μέρα που κατανόησα καλυτερα τους φιλους μου, την τεχνη και τον κόσμο γενικά. Είναι μία από αυτές τις jazz νύχτες ηρεμίας και γοητείας.
Το σκοτάδι, ίδιο βελούδο, το κρύο, ευχάριστος αέρας στο πρόσωπο.
Κρέμασα αστέρια στις κουρτίνες μου. Φωτάκια. Είναι πανέμορφα, έτσι όπως μπλέκονται με τις φουξ κουρτίνες μου. Αναρωτιέμαι γτ διάλεξα το φουξ. Αφού το σιχάινομαι.
Ένα μπλε, ένα λιλά, μα τι σκάτα, δε μπορουσα να διαλέξω εκείνη τη μέρα;
Πφφφ.
Χριστούγεννα.
Το μεσημέρι ήμουν λίγο σκατά, γτ χωρίς την κατευναστική επίδραση του καζανόβα πάνω μου η ανασφάλεια για το μέλλον και για τα αισθηματικά μου με κατέκλυε ξανά. Η γριά απότ ην άλλη (:ΡΡΡ) με κατέβασε στη γη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σοι επίδραση έχει πάνω μου μια χαζή που βαζει την τιμή και την ανδρεία πιο πάνω από τις φιλοδοξίες τις. (:ΡΡΡΡ)
Χμ.
Λοιπόν, δεν ξέρω τι ακριβώς γράφω αυτή τη στιγμή.
Δεν κάνει να πίνω. Ακόμα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με πείραξε λίγο.
Καλή σου νύχτα μπλογκοκόσμε. :)
Nobody knows, but you ;ve got a secret smile and you use it, only for me...
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Through the glass...
Κάνω μια μικρή σκέψη... ευχάριστη και δυσάρεστη την ίδια στιγμή. Η σκέψη αυτή με τρώει, εκμηδενίζει κάθε συναίσθημα, και με αφήνει άδεια.
Ξεκινώ λάθος, το ξέρω.... μα προσπαθώ να βρώ μια άκρη. Που αρχίζει και που τελειώνει αυτό; Ψηλαφίζω μα δεν το βρίσκω. Δε με βρίσκω. Δεν την βρίσκω...
Παρακολουθώ από την άλλη μεριά του γυαλιού... όπου μπορείς να δεις, αλλά όχι να αγγίξεις. Μπορείς να θαυμάσεις, μα όχι να χαρείς. Μπορείς να παρατηρήσεις, όχι όμως να δράσεις. I am an observerer... κάπου μακρυά, στον δικό μου γυάλινο κόσμο, όπου μπορώ να μυρίσω το ελκυστικό έξω, ενώ παράλληλα θέλω να το γευτώ παράνομα. Ο κόσμος που θέλω πάνω από όλα... κλείστηκα στο γυαλί, ίδιος τάφος...
Δεν βρίσκω τι να πω, τι να κάνω.
Πως να βγώ από δω.
Τι κάνω όμως αν βγώ;
Παιχνίδια παίζει το κεφάλι μου πάλι.
Έρμαιο του μυαλού μου, έρμαιο των ψευδαισθήσεων, ανίκανη να κουνηθώ, παράλυτη...
Γλυκειά αναισθησία, μα επώδυνη.
-Πως νιώθεις;
-Δεν ξέρω.
-Τι εννοείς; Εξήγησέ το μου αυτό.
-Πολλά και τίποτα. Αυτό νιώθω.
-Πες μου το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι.
-Είσαι περίεργος.
-Το επόμενο;
-Δεν ξέρω. Σύγχιση... ηρεμία, την ίδια στιγμή. Μοναξιά.
-Είμαι εδώ για σένα. Είμαι μαζί σου. Το ξέρεις αυτό.
-Το ξέρω.
Τουλάχιστον κάποτε το ήξερα. Το πίστευα.
Γλυκιά αναισθησία, μα επώδυνη.
Πόση ώρα να έχει περάσει άραγε που να σε κοιτώ; Μου φαίνεται σαν αιώνας... μα θα μπορούσε να είναι μόνο δευτερόλεπτα, που διστάζω με αυτό το πικρό ύφος... εκείνο το χαμόγελο που προσπαθώ να θυμηθώ, όταν με ρωτούσες τι σκέφτομαι.
Ψηλαφίζω ξανά τον γυάλινο τοίχο... ψυχρός, άψυχος, τρομακτικός, κενός σαν και μένα.
Ψάνω την αρχή, την άκρη, το τέλος.
Κενό.
Παντού κενό.
Κενό.
I am looking at you through the glass
Don't know how much time has passed...
oh God, it feels like forever
but noone ever tells you that
forever feels like home
sitting all alone
inside your head...
Ξεκινώ λάθος, το ξέρω.... μα προσπαθώ να βρώ μια άκρη. Που αρχίζει και που τελειώνει αυτό; Ψηλαφίζω μα δεν το βρίσκω. Δε με βρίσκω. Δεν την βρίσκω...
Παρακολουθώ από την άλλη μεριά του γυαλιού... όπου μπορείς να δεις, αλλά όχι να αγγίξεις. Μπορείς να θαυμάσεις, μα όχι να χαρείς. Μπορείς να παρατηρήσεις, όχι όμως να δράσεις. I am an observerer... κάπου μακρυά, στον δικό μου γυάλινο κόσμο, όπου μπορώ να μυρίσω το ελκυστικό έξω, ενώ παράλληλα θέλω να το γευτώ παράνομα. Ο κόσμος που θέλω πάνω από όλα... κλείστηκα στο γυαλί, ίδιος τάφος...
Δεν βρίσκω τι να πω, τι να κάνω.
Πως να βγώ από δω.
Τι κάνω όμως αν βγώ;
Παιχνίδια παίζει το κεφάλι μου πάλι.
Έρμαιο του μυαλού μου, έρμαιο των ψευδαισθήσεων, ανίκανη να κουνηθώ, παράλυτη...
Γλυκειά αναισθησία, μα επώδυνη.
-Πως νιώθεις;
-Δεν ξέρω.
-Τι εννοείς; Εξήγησέ το μου αυτό.
-Πολλά και τίποτα. Αυτό νιώθω.
-Πες μου το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι.
-Είσαι περίεργος.
-Το επόμενο;
-Δεν ξέρω. Σύγχιση... ηρεμία, την ίδια στιγμή. Μοναξιά.
-Είμαι εδώ για σένα. Είμαι μαζί σου. Το ξέρεις αυτό.
-Το ξέρω.
Τουλάχιστον κάποτε το ήξερα. Το πίστευα.
Γλυκιά αναισθησία, μα επώδυνη.
Πόση ώρα να έχει περάσει άραγε που να σε κοιτώ; Μου φαίνεται σαν αιώνας... μα θα μπορούσε να είναι μόνο δευτερόλεπτα, που διστάζω με αυτό το πικρό ύφος... εκείνο το χαμόγελο που προσπαθώ να θυμηθώ, όταν με ρωτούσες τι σκέφτομαι.
Ψηλαφίζω ξανά τον γυάλινο τοίχο... ψυχρός, άψυχος, τρομακτικός, κενός σαν και μένα.
Ψάνω την αρχή, την άκρη, το τέλος.
Κενό.
Παντού κενό.
Κενό.
I am looking at you through the glass
Don't know how much time has passed...
oh God, it feels like forever
but noone ever tells you that
forever feels like home
sitting all alone
inside your head...
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
*Back
Γύρισα. Απλά αυτό. Γίναν πολλά, μα δεν έχω χρόνο για να τα πώ τώρα. Απλά να ξέρετε, εσείς οι λίγοι, πως γύρισα. Δεν ξέρω για πόσο, δεν ξέρω γιατί.
Γύρισα. :)
Γύρισα. :)
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Επιστροφη των Μαρμαρων του Παρθενωνα
Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.
Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.
Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.
Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:
Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.
Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.
Since works of art are more valuable when they are complete.
Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.
Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.
We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.
Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.
Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.
Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:
Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.
Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.
Since works of art are more valuable when they are complete.
Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.
Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.
We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
Χρονια πολλα.
Οκ, θελω να γραψω στα αγγλικα μα βαριεμαι. Επιπλεον, σημερα βρισκομαι σε ξενο υπολογιστη και χαλιεμαι λιγο... Διπλα μου, η μικροτερη μου ξαδερφη, η Δημητρα.
Αυτο μου θυμιζει τον λογο για τον οποιο εκατσα σε ξενο υπολογιστη, εκτος απο το να μαλακιστω με τα φιλαρακια μου στο msn και να ακουσω μουσικη στο youtube.
Σημερα λοιπον... βασικα χτες. Χτες γιορταζαν οι Δημητρηδες και οι Δημητρες. Στην Θεσσαλονικη ειναι και προστατης της πολης μας ο Αγ. Δημητριος. therefore, χρονια πολλα στον Δημητρη-Μερλιν, στον Δημητρη-Χασκυ-Γητεμενο Καισαρ (τα σπαει το νεο nick, αγορι μου Β) ), στον Δημητρη σκετο και φυσικα, στην Δημητρα την ξαδερφη μου. Και σε ολους τους Δημητρηδες και Δημητρες.
....Πραγματικα, δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω. Ισως απλα εψαχνα αφορμη να τον ξαναφερω στην σκεψη μου, να τον ξαναγραψω σε ενα κειμενο μου εστω. :)
Well, yeah babe, I need to get layed. XD
Καλη σας μερα κυριοι. :)
Αυτο μου θυμιζει τον λογο για τον οποιο εκατσα σε ξενο υπολογιστη, εκτος απο το να μαλακιστω με τα φιλαρακια μου στο msn και να ακουσω μουσικη στο youtube.
Σημερα λοιπον... βασικα χτες. Χτες γιορταζαν οι Δημητρηδες και οι Δημητρες. Στην Θεσσαλονικη ειναι και προστατης της πολης μας ο Αγ. Δημητριος. therefore, χρονια πολλα στον Δημητρη-Μερλιν, στον Δημητρη-Χασκυ-Γητεμενο Καισαρ (τα σπαει το νεο nick, αγορι μου Β) ), στον Δημητρη σκετο και φυσικα, στην Δημητρα την ξαδερφη μου. Και σε ολους τους Δημητρηδες και Δημητρες.
....Πραγματικα, δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω. Ισως απλα εψαχνα αφορμη να τον ξαναφερω στην σκεψη μου, να τον ξαναγραψω σε ενα κειμενο μου εστω. :)
Well, yeah babe, I need to get layed. XD
Καλη σας μερα κυριοι. :)
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Αυριο εχει meeting...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα. Αυριο εχει meeting. Τι μου ρθε τωρα, αχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
Πως το πεταξα, ελεος. Τελικα ειμαι τρελλη.
Μια υπενθυμιση στον εαυτο μου.
Να συναντηθουμε αυριο. Μην το ξεχασεις. Χαχαχαχαχαχαχα.
Ελεος. Δεν θυμαμαι τι ηθελα να γραψω.
Α, ναι. Που λες, φιλε μου, αυριο, θα βγουμε μια φωτο ελεος. Jumboελεος. Θα κοιταμε σαν τρελλοι, με τη γλωσσα εξω. Χαχαχα.
Οκ, μου φυγε η τρελλα.
Βασικα.... λυπαμαι πολυ που ετυχαν ετσι τα πραγματα σημερα και δεν ηρθες. Και μαλιστα για το ατυχημα. God, μου κοπηκε η ανασα αν λεει! Κοιτα να γινεις καλα, και κοψε τις βλακειες. Χαχαχαχαχα.
Οκ.
Τελειωσε και αυτο. Ολα καλα.
Καληνυχτες ρε.
Ειμαι τρελλη απο οτι φαινεται. Οτι να ναι.
Πως το πεταξα, ελεος. Τελικα ειμαι τρελλη.
Μια υπενθυμιση στον εαυτο μου.
Να συναντηθουμε αυριο. Μην το ξεχασεις. Χαχαχαχαχαχαχα.
Ελεος. Δεν θυμαμαι τι ηθελα να γραψω.
Α, ναι. Που λες, φιλε μου, αυριο, θα βγουμε μια φωτο ελεος. Jumboελεος. Θα κοιταμε σαν τρελλοι, με τη γλωσσα εξω. Χαχαχα.
Οκ, μου φυγε η τρελλα.
Βασικα.... λυπαμαι πολυ που ετυχαν ετσι τα πραγματα σημερα και δεν ηρθες. Και μαλιστα για το ατυχημα. God, μου κοπηκε η ανασα αν λεει! Κοιτα να γινεις καλα, και κοψε τις βλακειες. Χαχαχαχαχα.
Οκ.
Τελειωσε και αυτο. Ολα καλα.
Καληνυχτες ρε.
Ειμαι τρελλη απο οτι φαινεται. Οτι να ναι.
Damned and banned. Always...
Καποιοι ανθρωποι απλα ΔΕΝ υπαρχουν. Δεν καταλαβαινουν Χριστο. Εχουν ως μονη ασχολια να κανουν κλικες κα να σιχτιριζουν κοσμο, προσπαθωντας να σε κανουν χαλια. Περιττο να πω πως η σημερινη μου διαθεση με εχει πορστετευσει. Και τα γλυκα τους λογια δε με αγγιζουν. Καθομαι λοιπον ξανα, damned and banned απο τις μαυρες καρδιες τους. Τωρα θα μου πεις.... τι σε νοιαζει?
Εννοια σου. Με νοιαζει. Γτ μου καταστρεφουν την ψυχολογια της κακιας, προσπαθωντας να το παιξουν.... δεν ξερω, προσπαθωντας να το παιξουν ανωτεροι. Καποτε μια κοπελια ειχε πει πως ειχε βαρεθει να νομιζει ο κοσμος πως η σικ αγενεια ειναι δειγμα ανωτερου πνευματικου κοσμου κλπ κλπ.
Βλεπω τωρα και αυτην, και την υπολοιπη κλικα με τα μαλακισμενα φιλαρακια της, προσπαθωντας να αγγιξουν εμενα, πολυ απλα, γτ κανω οτι γουσταρω, χωρις να δωσω λογαριασμο.
Βασικα δεν εχω κανει και τπτ κακο. Τις παρεες μου γω τις προσεχω. Δεν κανω φιλους μου σκουπιδια. Δεν ειμαι τετοια εγω. Διασκεδαστικο το να ριχνει κανεις μπηχτες, ε? Φυσικα. Αλλα καποια στιγμη.... βαριεσαι να παιζεις το παιχνιδι τους, κανοντας τους τη χαρη. Βαριεσαι να ασχολεισαι με το κιτς που αποπεμπουν, νομιζοντας πως ενα Β) σου κανει και καλα κουλ αναρτηση. Οκ, ελεος. Πειτε τις μλκιες σας, αλλα κρατηστε με εξω απο αυτο. Ετσι και αλλιως, καποια στιγμη θα φαγωθειτε μεταξυ σας. Τα μαθαμε, ελατε τωρα. Μεταξυ μας. Με τετοιες κλικες ειναι μαθηματικα βεβαιο. Και ξερετε ποσο μισω τα μαθηματικα. Τι να κανουμε ομως.
Αντε Μπαιζ. Get a life. Δεν ειναι ολα ενα τετραγωνο με κλικ, εμοτικον και ιστοσελιδες. Βρειτε φιλους for god sake. Αμα δεν ηξερα τι κουμασια που ειστε θα σας λυπομουν. Τωρα, ουτε να φτυσω δεν αντεχω πανω σας. Θα βρωμισει το σαλιο μου.
Τελικα η Κονι επεστρεψε. Μουαχαχαχαχαχα.
Edit: Γτ damned and banned? Πολυ απλα, επειδη θελω να ειμαι μεσα στα πραματα και σεις μου τη σπασατε αγρια. Νιωθω ασχημα μονο που δεν ειμαι μελος των κακων. Χχαχαχαχαχα. Τρελη. Θυμαστε? Μη μου δινεται σημασια.
Εννοια σου. Με νοιαζει. Γτ μου καταστρεφουν την ψυχολογια της κακιας, προσπαθωντας να το παιξουν.... δεν ξερω, προσπαθωντας να το παιξουν ανωτεροι. Καποτε μια κοπελια ειχε πει πως ειχε βαρεθει να νομιζει ο κοσμος πως η σικ αγενεια ειναι δειγμα ανωτερου πνευματικου κοσμου κλπ κλπ.
Βλεπω τωρα και αυτην, και την υπολοιπη κλικα με τα μαλακισμενα φιλαρακια της, προσπαθωντας να αγγιξουν εμενα, πολυ απλα, γτ κανω οτι γουσταρω, χωρις να δωσω λογαριασμο.
Βασικα δεν εχω κανει και τπτ κακο. Τις παρεες μου γω τις προσεχω. Δεν κανω φιλους μου σκουπιδια. Δεν ειμαι τετοια εγω. Διασκεδαστικο το να ριχνει κανεις μπηχτες, ε? Φυσικα. Αλλα καποια στιγμη.... βαριεσαι να παιζεις το παιχνιδι τους, κανοντας τους τη χαρη. Βαριεσαι να ασχολεισαι με το κιτς που αποπεμπουν, νομιζοντας πως ενα Β) σου κανει και καλα κουλ αναρτηση. Οκ, ελεος. Πειτε τις μλκιες σας, αλλα κρατηστε με εξω απο αυτο. Ετσι και αλλιως, καποια στιγμη θα φαγωθειτε μεταξυ σας. Τα μαθαμε, ελατε τωρα. Μεταξυ μας. Με τετοιες κλικες ειναι μαθηματικα βεβαιο. Και ξερετε ποσο μισω τα μαθηματικα. Τι να κανουμε ομως.
Αντε Μπαιζ. Get a life. Δεν ειναι ολα ενα τετραγωνο με κλικ, εμοτικον και ιστοσελιδες. Βρειτε φιλους for god sake. Αμα δεν ηξερα τι κουμασια που ειστε θα σας λυπομουν. Τωρα, ουτε να φτυσω δεν αντεχω πανω σας. Θα βρωμισει το σαλιο μου.
Τελικα η Κονι επεστρεψε. Μουαχαχαχαχαχα.
Edit: Γτ damned and banned? Πολυ απλα, επειδη θελω να ειμαι μεσα στα πραματα και σεις μου τη σπασατε αγρια. Νιωθω ασχημα μονο που δεν ειμαι μελος των κακων. Χχαχαχαχαχα. Τρελη. Θυμαστε? Μη μου δινεται σημασια.
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Μια αλλη...
Σημερα ειμαι μια αλλη. Ετσι νιωθω, ετσι αισθανομαι.
Σημερα δεν ειμαι η Κονι. Ουτε το παιδι ηφαιστειο. Ειμαι η Κωνστανς.
Εκεινο το ατομο... με ενα αισθημα γαληνης και προσκαιρης μελαγχολιας. Σημερα ειμαι μια αλλη.
Δεν ξερω τι φταιει.
Η lounge μουσικη που ακουω?
Ο υπερβολικα ελαφρυς καφες που στρογγυλοκαθεται στην κουπα μου?
Μπα.
Η μερα φταιει. Η χτεσινη εφτανε τα ορια του σκατα.
Η σημερινη με βρηκε καπως χαλια. Ιδιαιτερα χαλια. Αλλα δεν θελω να μιλησω για αυτο σημερα.
Σημερα ειμαι μια αλλη, και συνεπαγεται η αναρτηση να ειναι αλλη. Διαφορετικη.
Η διαθεση μου... ειναι πολυ παραξενη. Απο τη μια μελαγχολια, απο την αλλη.... ειναι ωραια μελαγχολια. Οχι σα να θελω να... να μεινω στην θλιψη μου η κατι τετοιο. Εχει μεσα και εναν ανεξηγητο ερωτισμο, μαλλον απο το lounge.
Σημερα λοιπον...
Bad hair day. Ακυρο, μα ετσι ξεκινησε. Χα.
Σημερα περιμενα... μια επισκεψη.
Μεχρι να μαθω νεα, ειχα βγει βολτα με την μητερα μου. Και αντικρυσαμε ενα ωραιο μαγαζι. Και βρηκα lounge μουσικη. Για καποιο λογο, ηθελα τοσο πολυ να παρω ενα cd. Αλλα δεν το καλα. Θα ενιωθα παραξενα αν το κανα. Λυπαμαι ομως τοσο πολυ που τελικα δεν το αγορασα. Σαν να εγινα κοτα. Χα.
Τελικα, εντελως συμπτωσιακα (δεν θυμαμαι τη σωστη λεξη, ελεος) επεσα πανω σε ενα μπλογκ μιας φιλης, που εχει Yiruma. Δεν ξερω αν το θεωρειτε εσεις lounge, αλλα καποια κομματια ειναι.
Πρεπει ομως να συνεχισω με την μερα μου. Φοβαμα πως θα χασω την διαθεση μου αυτη, και θα ξαναγινω η Κονι, το παιδι ηφαιστειο, και δε θα θυμαμαι τπτ.
Ηπιαμε καφε... μετα απο αρκετο καιρο που ειχα να δω μαγαζια, το κεντρο... να δω κοσμο. Και θυμηθηκα την παλια μου επιθυμια, να βρω ενα καλο στυλ για το δωματιο μου. Ειναι πολλα τα στυλ που μου αρεσουν, πιστευω θα το εχετε νιωσει και σεις.
Συνεχιζω ομως.
Και ηπιαμε καφε, ειδαμε τις ομορφιες της πολης μας. Ειδα δλδ. Η μητερα μου μιλουσε με την φιλη της.
Εγω στην κοσμαρα μου. Περιμενα τηλεφωνο, απο την επισκεψη που λεγαμε. Αχ.
Γυρισαμε αργοτερα σπιτι, και ανοιξα τον υπολογιστη. Εψαχνα νεο template, μια φιλη με βοηθουσε.
Σημερα ειμαι καποια αλλη τελικα.
Αλλα απο οτι φαινεται... δε μου αρεσει και τοσο. Σαν να θελω να ξαναβυθιστω στο βυθο μου. Σα να μην επρεπε να ανεβω να παρω ανασα. Σα να μην ειχα τετοιο δικαιωμα.
Ενα instant message ηρθε στο μσν.
Συγνωμη που δεν ηρθα Κονι. Τρακαρα.
Η ανασα μου κοπηκε.
Ηθελα εκεινη τη στιγμη να τον βρω, να δω αν ειναι καλα. Χα. Η ηρεμια παιρνει στροφες και φουντωνω λιγο. Τον πλακωσα στις ερωτησεις. Μονο 4 ραμματα? ΜΟΝΟ? Θεε μου.
Τελικα αυτη η μερα ειναι πολυ παραξενη.
Αργοτερα λοιπον... με την φιλη μου αυτη, που λεγαμε πριν, μαλωσαμε. Δεν μαλωσαμε. Μαλλον εγω εκανα την μλκια, υποθετω. Ναι. Αλλα... δεν ηταν το γτ προκειται. Για ενα βιβλιο. Ηταν η πραξη μου, να παω να μιλησω για κατι δικο της, εστω και ασημαντο, σε... σε εναν, που πλεον δεν υπαρχει στην ζωη της.
Εχασα την λιγη εμπιστοσυνη που μου ειχε. Το λιγη, ειναι δικη μου διαπιστωση. Ειναι πολυ κλειστος ανθρωπος. Δεν το χα καταλαβει. Τελικα δεν μοιαζουμε τοσο οσο πιστευα. Η τουλαχιστον οσο ηθελα να πιστευω.
Ακομα δεν ξερω τι κανω εδω, γραφοντας για την μερα μου. Εχασα ηδη την διαθεση μου. Γαμημενη εφηβεια. Γαμημενες ορμονες. Αυτο ειναι ομως που με κανει περισσοτερο εφηβη. Η επιγνωση του γεγονοτος.
Νομιζω πως το κειμενο δεν πηγε οπως ηθελα. στην αρχη ηταν καλο. Τελος παντων.
Δε θα βαλω εικονα.
Δε θα βαλω βιντεο.
Σημερα ειμαι μια αλλη.
Σημερα, η μερα ηταν αλλη απο μονη της.
Σημερα, ειμαι η Κωνστανς, με την μελαγχολια, την ηρεμια και γαληνη.
Σημερα ειμαι οντως μια αλλη.
ΥΓ: Οσοι απο σας μου εχετε κρατησει κακια... βρισκω τωρα το θαρρος, ως Κωνστανς, να ζητησω να μην την κρατησετε αλλο. Λυπαμαι αν προξενησα πονο, αηδια, ασχημα συναισθηματα. I do seem to care about people's opinions of me after all...
Για αυτο και θελω να ζητησω το σχολιο σας. Την προσοχη σας. Τελικα με νοιαζει.
Ζηταω συγνωμη... σε οσους δε με συμπαθουν-αγαπουν πια.
Ελπιζω μονο... οταν ξαναγινω αυριο πρωι μαλλον, η Κονι, η κακομαθημενη drama queen... μη με κρινετε πολυ αυστηρα. Φιλια πολλα. Περιμενω τα σχολια σας.
Edit: Τελικα δεν αντεξα. Θα βαλω και τραγουδι και εικονα.
edit2: Τελικα η μερα ειναι πολυ αλλιωτικη. Δε θελω να τελειωσει, θελω να μεινω η Κωνστανς. Δε θελω να γινω ξανα η Κονι. Δε θελω αυριο να σιχαινομαι το κειμενο. Κρατηστε με στο σημερα. Σας παρακαλω.
Σημερα δεν ειμαι η Κονι. Ουτε το παιδι ηφαιστειο. Ειμαι η Κωνστανς.
Εκεινο το ατομο... με ενα αισθημα γαληνης και προσκαιρης μελαγχολιας. Σημερα ειμαι μια αλλη.
Δεν ξερω τι φταιει.
Η lounge μουσικη που ακουω?
Ο υπερβολικα ελαφρυς καφες που στρογγυλοκαθεται στην κουπα μου?
Μπα.
Η μερα φταιει. Η χτεσινη εφτανε τα ορια του σκατα.
Η σημερινη με βρηκε καπως χαλια. Ιδιαιτερα χαλια. Αλλα δεν θελω να μιλησω για αυτο σημερα.
Σημερα ειμαι μια αλλη, και συνεπαγεται η αναρτηση να ειναι αλλη. Διαφορετικη.
Η διαθεση μου... ειναι πολυ παραξενη. Απο τη μια μελαγχολια, απο την αλλη.... ειναι ωραια μελαγχολια. Οχι σα να θελω να... να μεινω στην θλιψη μου η κατι τετοιο. Εχει μεσα και εναν ανεξηγητο ερωτισμο, μαλλον απο το lounge.
Σημερα λοιπον...
Bad hair day. Ακυρο, μα ετσι ξεκινησε. Χα.
Σημερα περιμενα... μια επισκεψη.
Μεχρι να μαθω νεα, ειχα βγει βολτα με την μητερα μου. Και αντικρυσαμε ενα ωραιο μαγαζι. Και βρηκα lounge μουσικη. Για καποιο λογο, ηθελα τοσο πολυ να παρω ενα cd. Αλλα δεν το καλα. Θα ενιωθα παραξενα αν το κανα. Λυπαμαι ομως τοσο πολυ που τελικα δεν το αγορασα. Σαν να εγινα κοτα. Χα.
Τελικα, εντελως συμπτωσιακα (δεν θυμαμαι τη σωστη λεξη, ελεος) επεσα πανω σε ενα μπλογκ μιας φιλης, που εχει Yiruma. Δεν ξερω αν το θεωρειτε εσεις lounge, αλλα καποια κομματια ειναι.
Πρεπει ομως να συνεχισω με την μερα μου. Φοβαμα πως θα χασω την διαθεση μου αυτη, και θα ξαναγινω η Κονι, το παιδι ηφαιστειο, και δε θα θυμαμαι τπτ.
Ηπιαμε καφε... μετα απο αρκετο καιρο που ειχα να δω μαγαζια, το κεντρο... να δω κοσμο. Και θυμηθηκα την παλια μου επιθυμια, να βρω ενα καλο στυλ για το δωματιο μου. Ειναι πολλα τα στυλ που μου αρεσουν, πιστευω θα το εχετε νιωσει και σεις.
Συνεχιζω ομως.
Και ηπιαμε καφε, ειδαμε τις ομορφιες της πολης μας. Ειδα δλδ. Η μητερα μου μιλουσε με την φιλη της.
Εγω στην κοσμαρα μου. Περιμενα τηλεφωνο, απο την επισκεψη που λεγαμε. Αχ.
Γυρισαμε αργοτερα σπιτι, και ανοιξα τον υπολογιστη. Εψαχνα νεο template, μια φιλη με βοηθουσε.
Σημερα ειμαι καποια αλλη τελικα.
Αλλα απο οτι φαινεται... δε μου αρεσει και τοσο. Σαν να θελω να ξαναβυθιστω στο βυθο μου. Σα να μην επρεπε να ανεβω να παρω ανασα. Σα να μην ειχα τετοιο δικαιωμα.
Ενα instant message ηρθε στο μσν.
Συγνωμη που δεν ηρθα Κονι. Τρακαρα.
Η ανασα μου κοπηκε.
Ηθελα εκεινη τη στιγμη να τον βρω, να δω αν ειναι καλα. Χα. Η ηρεμια παιρνει στροφες και φουντωνω λιγο. Τον πλακωσα στις ερωτησεις. Μονο 4 ραμματα? ΜΟΝΟ? Θεε μου.
Τελικα αυτη η μερα ειναι πολυ παραξενη.
Αργοτερα λοιπον... με την φιλη μου αυτη, που λεγαμε πριν, μαλωσαμε. Δεν μαλωσαμε. Μαλλον εγω εκανα την μλκια, υποθετω. Ναι. Αλλα... δεν ηταν το γτ προκειται. Για ενα βιβλιο. Ηταν η πραξη μου, να παω να μιλησω για κατι δικο της, εστω και ασημαντο, σε... σε εναν, που πλεον δεν υπαρχει στην ζωη της.
Εχασα την λιγη εμπιστοσυνη που μου ειχε. Το λιγη, ειναι δικη μου διαπιστωση. Ειναι πολυ κλειστος ανθρωπος. Δεν το χα καταλαβει. Τελικα δεν μοιαζουμε τοσο οσο πιστευα. Η τουλαχιστον οσο ηθελα να πιστευω.
Ακομα δεν ξερω τι κανω εδω, γραφοντας για την μερα μου. Εχασα ηδη την διαθεση μου. Γαμημενη εφηβεια. Γαμημενες ορμονες. Αυτο ειναι ομως που με κανει περισσοτερο εφηβη. Η επιγνωση του γεγονοτος.
Νομιζω πως το κειμενο δεν πηγε οπως ηθελα. στην αρχη ηταν καλο. Τελος παντων.
Δε θα βαλω εικονα.
Δε θα βαλω βιντεο.
Σημερα ειμαι μια αλλη.
Σημερα, η μερα ηταν αλλη απο μονη της.
Σημερα, ειμαι η Κωνστανς, με την μελαγχολια, την ηρεμια και γαληνη.
Σημερα ειμαι οντως μια αλλη.
ΥΓ: Οσοι απο σας μου εχετε κρατησει κακια... βρισκω τωρα το θαρρος, ως Κωνστανς, να ζητησω να μην την κρατησετε αλλο. Λυπαμαι αν προξενησα πονο, αηδια, ασχημα συναισθηματα. I do seem to care about people's opinions of me after all...
Για αυτο και θελω να ζητησω το σχολιο σας. Την προσοχη σας. Τελικα με νοιαζει.
Ζηταω συγνωμη... σε οσους δε με συμπαθουν-αγαπουν πια.
Ελπιζω μονο... οταν ξαναγινω αυριο πρωι μαλλον, η Κονι, η κακομαθημενη drama queen... μη με κρινετε πολυ αυστηρα. Φιλια πολλα. Περιμενω τα σχολια σας.
Edit: Τελικα δεν αντεξα. Θα βαλω και τραγουδι και εικονα.
edit2: Τελικα η μερα ειναι πολυ αλλιωτικη. Δε θελω να τελειωσει, θελω να μεινω η Κωνστανς. Δε θελω να γινω ξανα η Κονι. Δε θελω αυριο να σιχαινομαι το κειμενο. Κρατηστε με στο σημερα. Σας παρακαλω.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Anger! Betrayal! Jealousy!
Ζηλεια. Τι ειναι η ζηλεια? Να ποθησεις αυτο που δεν εχει ο αλλος? Ευλογη απαντηση. Σε μια περιοδο οπου ζηλευω τοσο(!), αν και δεν ξερω πως μου ηρθε, θελω να σας δωσω τουτο δω το κομματακι, να θυμιζει και σε σας, και σε μενα, πως απαξ και ποθησεις τοσο πολυ κατι.... Θα στραφει εναντιον σου. Φιλικη συμβουλη. ;)
First there is desire
Then... passion!
Then... suspicion!
Jealosy! Anger! Betrayel!
Where love is for the highest bidder,
There can be no trust.
Without trust,.
There is no love!
Jealosy.
Yes, jealosy...
Will drive you (echos)
MAD!
Roxanne
You don't have to put on that red light
Walk the streets for money
You don't care if it's wrong or if it is right
Roxanne
You don't have to wear that dress tonight
Roxanne
You don't have to sell your body to the night
(Christian, Ewan McGregor)
His eyes upon your face
His hand upon your hand
His lips caress your skin
It's more than I can stand
(Roxanne)
Why does my heart cry?
(Roxanne)
Feelings I can't fight
You're free to leave me, but just don't deceive me
And please believe me when I say I love you
Yo que te quiero tanto, qué voy a hacer
Me dejaste, me dejaste
En un tango
El alma se me fue
Se me fue el corazon
Ya no tengo ganas de vivir
Porque no te puedo convencer
Que no te vendas Roxanne
(Roxanne, you don't have to put on that red light)
Why does my heart cry?
(Roxanne, you don't have to wear that dress tonight)
Feelings I can't fight
(Roxanne, you don't have to put on that red light)
(Roxanne, you don't have to wear that dress tonight)
Roxanne (screaming)
Roxanne (screaming)
First there is desire
Then... passion!
Then... suspicion!
Jealosy! Anger! Betrayel!
Where love is for the highest bidder,
There can be no trust.
Without trust,.
There is no love!
Jealosy.
Yes, jealosy...
Will drive you (echos)
MAD!
Roxanne
You don't have to put on that red light
Walk the streets for money
You don't care if it's wrong or if it is right
Roxanne
You don't have to wear that dress tonight
Roxanne
You don't have to sell your body to the night
(Christian, Ewan McGregor)
His eyes upon your face
His hand upon your hand
His lips caress your skin
It's more than I can stand
(Roxanne)
Why does my heart cry?
(Roxanne)
Feelings I can't fight
You're free to leave me, but just don't deceive me
And please believe me when I say I love you
Yo que te quiero tanto, qué voy a hacer
Me dejaste, me dejaste
En un tango
El alma se me fue
Se me fue el corazon
Ya no tengo ganas de vivir
Porque no te puedo convencer
Que no te vendas Roxanne
(Roxanne, you don't have to put on that red light)
Why does my heart cry?
(Roxanne, you don't have to wear that dress tonight)
Feelings I can't fight
(Roxanne, you don't have to put on that red light)
(Roxanne, you don't have to wear that dress tonight)
Roxanne (screaming)
Roxanne (screaming)
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Untitled no. 2 (Θα το κανω τριλογια να γελαμε)
Καθομαι λοιπον, ξανα, για να γραψω κατι που με απασχολει. Θα θελα να γινει το πρωι, κατα τις 5. Για να ειναι καπως μαγικο. :) Δεν.... Δεν μπορω. Σταματα.
Οκ, παμε παλι.
Μερικες φορες, κανεις μαλακιες στη ζωη σου. Μεγαλες. Κρινοντας απο τη δικη μου μικρη εμπειρια... εχω κανει αρκετες.
Μιλαω για μενα, την Κονι. Ειμαι ακραιο ατομο. Στην τελικη, ειμαι πολυ ακραια.
Εχω τα καλα μου. Εχω και τα κακα μου. Δεν γνωριζω ποια πλευρα υπερισχυει. Αυτο με απασχολει. Καθως μεγαλωνω, τοσο γρηγορα, φανταζει, διαβαζω τα κειμενα μου τα παλια, και γελαω με τη χαζομαρα μου. Γελαω με το ποσο ηλιθια φανταζουν τα κειμενα μου σε μενα. Οι ιδιες μου οι σκεψεις.
Κομπλαρω παλι.
Παμε ξανα.
Σημερα, μου την εδωσε να παω να δω ενα μπλογκ που ανηκει σε εναν.... πολυ καλο παλιο φιλο. Δεν ξερω γτ, αλλα το συγκεκριμενο μπλογκ, ειναι απλα υπεροχο. Αν και λιγα τα κειμενα, εχουν ποιοτητα. Διακρινονται. Οταν τα διαβαζω... λεω, ωπ. Να ενα τυπακι με επιπεδο. Αλλα αυτο φυσικα το ηξερα και απο πριν. Και ξεχναω προς στγμην, πως ολοι εσεις, μπορειτε ανενοχλητοι να πατε να το δειτε, και να κανετε οτι θελετε. Να λαβετε μια απαντηση απο τον ... συγγραφεα. :) Εγω ομως ποτε δε θα λαβω απαντηση. Ωρες ωρες, ζηλευω, που ολοι εσεις εκει εξω, μπορειτε να πατε, και να του πειτε 2 κουβεντες. Εγω ομως ποτε. Γιατι πολυ απλα, εχω χασει καθε δικαιωμα πανω του. Και ο τυπος αυτος.... ειναι απο τους λιγους τυπους που λυπαμαι που εχασα. Ενας πολυ καλος φιλος. Καποτε.
Νιωθω πως βρισκομαι παλι στη φουσκα μου. Δεν επικοινωνω σε κανενα. Και για να γινουμε και ποιο... του στυλ βυθος, νιωθω πως βρισκομαι σε γυαλα. Παρατηρω τον καθενα σας. Απο μακρυα. Δεν μπορω να σας αγγιξω. Ποσο λιγο ομως με μελει. Με νοιαζει μονο να μπορω να αγγιξω αυτον.
Ωρες ωρες, με καιει η ζηλια τοσο!!!.... Που κλεινομαι γυρω μου, και δε μιλαω σε κανενα. Χεζομαι για τον οποιονδηποτε που μου μιλησει. Απλα εκεινος.... εκεινος. Μου λειπει τοσο. Οταν ημουν μεσα στα σκοταδια που ακομα βρισκομαι.... τοτε ηταν που μου εδειξε την καλη πλευρα. Κι ας μην την ακολουθησα. Και ας την αντεκρουα μελοδραματικα. Τοσο μελοδραματικα... που ωρες ωρες, οταν εβλεπα ολες μας τις συνομιλιες, για να δω τι πηγε λαθος, για να αναπολησω ισως της ελαχιστες βδομαδες που καναμε παρεα..... ημουν ετοιμη να βαρεσω το κεφαλι μου στο τοιχο με τις μαλακιες που καθομουν και του ελεγα.
Και παλι, κομπλαρω.
Και τωρα, κλαιω. Χα.
Θα μπορουσα να γραψω 100 φορες με κεφαλαια, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.
Το προβλημα ειναι... βασικα ειναι πολλα.
1ον:Στα ματια του, γινομαι παλι μελοδραματικη. Κατα ενα μεγαλο βαθμο ισχυει.
2ον: Αυτος, και οι φιλοι του, μαλλον θα πιστευουν πως γλυφω. Ισως και να ισχυει, ξερετε. Δεν εχω ιδεα πως θα μου φαινεται το κειμενο το πρωι. Ποτε δεν ξερω.
3ον: Στην απειροελαχιστη περιπτωση που του βαρεσει ποτε να μπει εδω α) μπορει να εχω ηδη διαγραψει το κειμενο, β) δε θα με πιστεψει με την καμια και γ) και βασικοτερο... Το μονο που του αρεσε πανω μου, ηταν ο αυθορμητισμος μου. Δεν ειχαμε κοινα. Δεν ειχα κατι ενδιαφερον να του προσφερω, δεν ειχα την ψυχη ραμμενη στα μετρα του. Δεν λεω πως... πως γινονται αυτα. Απλα εννοω πως... δεν ταιριαζαμε ως φιλοι. Ποτε δε θα ταιριαζαμε μαλλον.
Απλα θελω να πω πως..... παλι κομπλαρω. Γιατι γαμωτη μου?
Ζηλευω λοιπον. Ζηλευω τοσο. Ζηλευω που μικροτερης σημασιας ατομα (κοινως αποδεκτος αυτος ο ορος, οχι ομως για μενα οσον αφορα το ατομο στο οποιο μου ηρθε το παραδειγμα) μπορουν και εχουν προσβαση σε αυτον, μπορουν να περνανε ωρα μαζι. Λενε ατακες. Γελουν. Πραγματα που εγω ποτε δε θα μπορεσω να κανω με το ατομο αυτο.
Τελικα δεν ειχαμε μια υγειη σχεση. Μιλουσαμε μονο για τη δραματικη εμενα, για το καλο και το κακο.
Δεν ξερω αν εκανα καλα που τα εβγαλα ολα αυτα. Ισως να μπει και να ικανοποιηθει που τελικα εξευτελιστηκα στα ματια του. Ισως και αυτο να θελε. Ωχ, αμα το δει αυτο....
:) Χαμογελω. Χωρις λογο. Ουτε με εχει καταλαβει η δυστυχια μου.
Δεν σημαινα και πολλα για εκεινον, αν και ηξερε πως θα εκανα τα παντα για αυτον. Ηξερε πως ημουν εκει. Οχι, δεν τον κατηγορω. :) Ισως μια μικρη αδιαφορια, λογω του βαρετου χαρακτηρα μου να την εδειξε.
Το υπεραναλυσα τελικα. Αλλα δεν εχω τα κοτσια να το διαγραψω. Δεν εχω τα κοτσια. Συγχωρα με.
Ισως και να μαι δειλη τελικα. Οτι ακραιο εκανα, να το εκανα απο αναισθησια.
Να και το μελοδραματικο που λεγαμε.... Ωραιος στιχος ομως.
Οκ, παμε παλι.
Μερικες φορες, κανεις μαλακιες στη ζωη σου. Μεγαλες. Κρινοντας απο τη δικη μου μικρη εμπειρια... εχω κανει αρκετες.
Μιλαω για μενα, την Κονι. Ειμαι ακραιο ατομο. Στην τελικη, ειμαι πολυ ακραια.
Εχω τα καλα μου. Εχω και τα κακα μου. Δεν γνωριζω ποια πλευρα υπερισχυει. Αυτο με απασχολει. Καθως μεγαλωνω, τοσο γρηγορα, φανταζει, διαβαζω τα κειμενα μου τα παλια, και γελαω με τη χαζομαρα μου. Γελαω με το ποσο ηλιθια φανταζουν τα κειμενα μου σε μενα. Οι ιδιες μου οι σκεψεις.
Κομπλαρω παλι.
Παμε ξανα.
Σημερα, μου την εδωσε να παω να δω ενα μπλογκ που ανηκει σε εναν.... πολυ καλο παλιο φιλο. Δεν ξερω γτ, αλλα το συγκεκριμενο μπλογκ, ειναι απλα υπεροχο. Αν και λιγα τα κειμενα, εχουν ποιοτητα. Διακρινονται. Οταν τα διαβαζω... λεω, ωπ. Να ενα τυπακι με επιπεδο. Αλλα αυτο φυσικα το ηξερα και απο πριν. Και ξεχναω προς στγμην, πως ολοι εσεις, μπορειτε ανενοχλητοι να πατε να το δειτε, και να κανετε οτι θελετε. Να λαβετε μια απαντηση απο τον ... συγγραφεα. :) Εγω ομως ποτε δε θα λαβω απαντηση. Ωρες ωρες, ζηλευω, που ολοι εσεις εκει εξω, μπορειτε να πατε, και να του πειτε 2 κουβεντες. Εγω ομως ποτε. Γιατι πολυ απλα, εχω χασει καθε δικαιωμα πανω του. Και ο τυπος αυτος.... ειναι απο τους λιγους τυπους που λυπαμαι που εχασα. Ενας πολυ καλος φιλος. Καποτε.
Νιωθω πως βρισκομαι παλι στη φουσκα μου. Δεν επικοινωνω σε κανενα. Και για να γινουμε και ποιο... του στυλ βυθος, νιωθω πως βρισκομαι σε γυαλα. Παρατηρω τον καθενα σας. Απο μακρυα. Δεν μπορω να σας αγγιξω. Ποσο λιγο ομως με μελει. Με νοιαζει μονο να μπορω να αγγιξω αυτον.
Ωρες ωρες, με καιει η ζηλια τοσο!!!.... Που κλεινομαι γυρω μου, και δε μιλαω σε κανενα. Χεζομαι για τον οποιονδηποτε που μου μιλησει. Απλα εκεινος.... εκεινος. Μου λειπει τοσο. Οταν ημουν μεσα στα σκοταδια που ακομα βρισκομαι.... τοτε ηταν που μου εδειξε την καλη πλευρα. Κι ας μην την ακολουθησα. Και ας την αντεκρουα μελοδραματικα. Τοσο μελοδραματικα... που ωρες ωρες, οταν εβλεπα ολες μας τις συνομιλιες, για να δω τι πηγε λαθος, για να αναπολησω ισως της ελαχιστες βδομαδες που καναμε παρεα..... ημουν ετοιμη να βαρεσω το κεφαλι μου στο τοιχο με τις μαλακιες που καθομουν και του ελεγα.
Και παλι, κομπλαρω.
Και τωρα, κλαιω. Χα.
Θα μπορουσα να γραψω 100 φορες με κεφαλαια, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.
Το προβλημα ειναι... βασικα ειναι πολλα.
1ον:Στα ματια του, γινομαι παλι μελοδραματικη. Κατα ενα μεγαλο βαθμο ισχυει.
2ον: Αυτος, και οι φιλοι του, μαλλον θα πιστευουν πως γλυφω. Ισως και να ισχυει, ξερετε. Δεν εχω ιδεα πως θα μου φαινεται το κειμενο το πρωι. Ποτε δεν ξερω.
3ον: Στην απειροελαχιστη περιπτωση που του βαρεσει ποτε να μπει εδω α) μπορει να εχω ηδη διαγραψει το κειμενο, β) δε θα με πιστεψει με την καμια και γ) και βασικοτερο... Το μονο που του αρεσε πανω μου, ηταν ο αυθορμητισμος μου. Δεν ειχαμε κοινα. Δεν ειχα κατι ενδιαφερον να του προσφερω, δεν ειχα την ψυχη ραμμενη στα μετρα του. Δεν λεω πως... πως γινονται αυτα. Απλα εννοω πως... δεν ταιριαζαμε ως φιλοι. Ποτε δε θα ταιριαζαμε μαλλον.
Απλα θελω να πω πως..... παλι κομπλαρω. Γιατι γαμωτη μου?
Ζηλευω λοιπον. Ζηλευω τοσο. Ζηλευω που μικροτερης σημασιας ατομα (κοινως αποδεκτος αυτος ο ορος, οχι ομως για μενα οσον αφορα το ατομο στο οποιο μου ηρθε το παραδειγμα) μπορουν και εχουν προσβαση σε αυτον, μπορουν να περνανε ωρα μαζι. Λενε ατακες. Γελουν. Πραγματα που εγω ποτε δε θα μπορεσω να κανω με το ατομο αυτο.
Τελικα δεν ειχαμε μια υγειη σχεση. Μιλουσαμε μονο για τη δραματικη εμενα, για το καλο και το κακο.
Δεν ξερω αν εκανα καλα που τα εβγαλα ολα αυτα. Ισως να μπει και να ικανοποιηθει που τελικα εξευτελιστηκα στα ματια του. Ισως και αυτο να θελε. Ωχ, αμα το δει αυτο....
:) Χαμογελω. Χωρις λογο. Ουτε με εχει καταλαβει η δυστυχια μου.
Δεν σημαινα και πολλα για εκεινον, αν και ηξερε πως θα εκανα τα παντα για αυτον. Ηξερε πως ημουν εκει. Οχι, δεν τον κατηγορω. :) Ισως μια μικρη αδιαφορια, λογω του βαρετου χαρακτηρα μου να την εδειξε.
Το υπεραναλυσα τελικα. Αλλα δεν εχω τα κοτσια να το διαγραψω. Δεν εχω τα κοτσια. Συγχωρα με.
Ισως και να μαι δειλη τελικα. Οτι ακραιο εκανα, να το εκανα απο αναισθησια.
Να και το μελοδραματικο που λεγαμε.... Ωραιος στιχος ομως.
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Χελλοου? Ζεις ή κλανεις?
Μερικες φορες, οταν μιλαω στο msn, σκεφτομαι τι να κανει ο μαλακας ο απεναντι μου. Και τοτε τον ρωταω: "Ζεις ή κλανεις?"
Η φραση αυτη για την πλακα μας σημαινει προφανως, αν παρακολουθεις αυτα που σου λεω. Σε γενικες γραμμες ομως για μενα, εχει μια βαθυτερη εννοια. Ακομα δεν ξερω πως μου ηρθε να κατσω να το αναλυσω αυτο. Ισως γτ νιωθω τελικα την ελλειψη εμπνευσης και θελω να γραψω κατι. Το υποσχεθηκα κιολας. Πφφφφ, βαρεθηκα. Ισως τελικα να το διαγραψω. Αλλα πως θα το μαθετε?
Εστω.
Μιλουσα λοιπον για την βαθυτερη εννοια που εχει για μενα. Και σκεφτομαι πως το ζεις ή κλανεις, ως τοσο αστεια εκφραση, μπορει να εχει σημασια. Αν ζεις ή αν θαβεις μυγες και δεν κανεις τιποτα. Αν τα ξυνεις, αν εφαρμοζεις τη φιλοσοφια του ταβανιου, αν εισαι τοσο αναισθητος που καταντας ωχαδερφικος. Αν τελικα η ζωη εχει καταντησει αφορητα μονοτονη και καθημερινη και ατελης και αθλια, που θες μοναχα να τα παρατησεις ολα και να σηκωθεις να φυγεις απο τον πλανητη. Οπως ελεγε και η divine Εστελλα, σταματηστε τη γη, να κατεβω. Ακομα δεν ξερω τι κανω εδω, ενω μου εχουν μεινει 3 λεπτα μοναχα. Ισως ο στοχος μου ειναι να σε βαλω σε σκεψεις εσενα που διαβαζεις. Ισως να διαγραψω το κειμενο ως μια αποτυχια. Ισως παλι, να βρεις 2 λεπτα για την Connie και να γραψεις ενα γαμημενο σχολιο. Ας ειναι. Θα το ποσταρω. Και τα συμπερασματα δικα σας.... :)
ΥΓ: Καντε μου ρε σεις μια χαρη να ταισετε τα ψαρακια μου. 10 τα εχω. Φαινονται παντα πεινασμενα. Φιλια πολλα.
Η φραση αυτη για την πλακα μας σημαινει προφανως, αν παρακολουθεις αυτα που σου λεω. Σε γενικες γραμμες ομως για μενα, εχει μια βαθυτερη εννοια. Ακομα δεν ξερω πως μου ηρθε να κατσω να το αναλυσω αυτο. Ισως γτ νιωθω τελικα την ελλειψη εμπνευσης και θελω να γραψω κατι. Το υποσχεθηκα κιολας. Πφφφφ, βαρεθηκα. Ισως τελικα να το διαγραψω. Αλλα πως θα το μαθετε?
Εστω.
Μιλουσα λοιπον για την βαθυτερη εννοια που εχει για μενα. Και σκεφτομαι πως το ζεις ή κλανεις, ως τοσο αστεια εκφραση, μπορει να εχει σημασια. Αν ζεις ή αν θαβεις μυγες και δεν κανεις τιποτα. Αν τα ξυνεις, αν εφαρμοζεις τη φιλοσοφια του ταβανιου, αν εισαι τοσο αναισθητος που καταντας ωχαδερφικος. Αν τελικα η ζωη εχει καταντησει αφορητα μονοτονη και καθημερινη και ατελης και αθλια, που θες μοναχα να τα παρατησεις ολα και να σηκωθεις να φυγεις απο τον πλανητη. Οπως ελεγε και η divine Εστελλα, σταματηστε τη γη, να κατεβω. Ακομα δεν ξερω τι κανω εδω, ενω μου εχουν μεινει 3 λεπτα μοναχα. Ισως ο στοχος μου ειναι να σε βαλω σε σκεψεις εσενα που διαβαζεις. Ισως να διαγραψω το κειμενο ως μια αποτυχια. Ισως παλι, να βρεις 2 λεπτα για την Connie και να γραψεις ενα γαμημενο σχολιο. Ας ειναι. Θα το ποσταρω. Και τα συμπερασματα δικα σας.... :)
ΥΓ: Καντε μου ρε σεις μια χαρη να ταισετε τα ψαρακια μου. 10 τα εχω. Φαινονται παντα πεινασμενα. Φιλια πολλα.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Θελω να σου πω
Θελω να σου πω τοσα πολλα.
Θελω να σου πω τα παντα.
Θελω, θελω, θελω!
Θελω να σου πω...
Ειμαι... ισως μια δυστυχισμενη χωρις λογο. Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι δεν εχω φιλους. Απο την πολη μου τουλαχιστον. Θα πεις, βγες εξω, γνωρισε κοσμο. Χα.
Θα θελα να χα καποιον σοβαρο λογο για να μαι ετσι. Δεν νομιζω να μετρας τους μαλακες. Ουτε φυσικα θα θελα ολο αυτο να ναι προιον εφηβηκων ορμονων. Θα το χα βαρεθει ηδη. Θα ηταν απογητευση για τον εαυτο μου.
Θελω να σου πω. Τελειωνει ομως η σελιδα στο τετραδιο των αρχαιων. Και φοβαμαι να γυρισω γτ φοβαμαι τη λευκη κολλα. Τι να κανω?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μου πηρε λιγη ωρα μεχρι να το αποφασισω. Τελικα γυρισα το φυλλο και συνεχιζω.
Τι να σου πω ομως? Θελω τοσα να σου πω και κολλαω.
Το μυαλο μου, υπερφορτωμενο απο οσα θελω να σου πω. Το μυαλο μου αδειο αφου θεωρητικα, δεν εχω τιποτα να πω. Δεν μπορω να δωσω μορφη στις σκεψεις μου.
Δε θυμαμαι να σου πω καποια καλη αναμνηση. Θα ταν ψεμα ομως να σου πω πως δεν εχω ευχαριστες οικογενειακες εμπειριες. Οι γονεις μου με αγαπανε και ας μην το νιωθω. Γνωριζω πως με αγαπανε, αλλα ποτε δεν ενιωσα πως το καταλαβα. Εχω φτασει στο συμπερασμα πως ισως να μαι ορφανη, οχι επειδη οι γονεις μου εχουν λειψει απο τη ζωη μου, αλλα γτ εγω επελεξα να λειψω απο τη δικη τους. Το στυλο τελειωνει, το ιδιο και η 2η σελιδα, κατι που με κανει να πιστευω πως δεν ειναι γραφτο να σου πω...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Παρα τον φοβο μου, ξαναγυρναω αλλη μια σελιδα. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος σε πολλα. Στις σελιδες πχ. Εγραφα στην τελευταια και τωρα παω αναποδα. Οπως και γω η ιδια. Ποτε δε με θεωρησα φυσιολογικη, λαβ. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος.
Τον υπερτιμησα, περιμενοντας πως εκεινος θα ναι ο σωτηρας μου. Τι μεσσιανισμος.
Στην τελικη ομως, αυτος με εραψε, αυτος με σηκωσε, αυτος ο ιδιος με ξαναριξε, αφου ειδε τι σπασμενο παιχνιδι που ειμαι. Κι ας τα πλοκαμια μου ηταν γεματα αγαπη για αυτον. Λατρεια.
Και τωρα καθομαι εδω, με τα απομειναρια της συνειδησης μου, στα 16 μου, να προσπαθω να ψαρεψω τις αρετες που εριξα απο το πλοιο μου, οταν το ταξιδι ειχε φορτουνες. Με αποτελεσμα να μεινω με τις αμαρτιες που θεωρω πλεον αρετες. Την ασεβεια, την υπεροψια, την αλαζονεια. Ολες πλεον αρετες. Δικες μου. Δεν το θελω πια ομως, λαβ. Θελει κοτσια για να εισαι ο κακος της υποθεσης. Θελει κοτσια για να σαι ο γελοιος. Θελω να αλλαξω, ακομα και αν αυτο συνεπαγεται να παρατησω τη μοναξια μου, τη μονη μου πλεον αμυνα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εντωμεταξυ, αλλαξα σελιδα, αλλα η μελανη του στυλου κατεβαινει απειλητικα. Και συ, στοιχημα πως θες ακομα να μαθεις τοσα για την κοπελια που σε κανει και χαμογελας. Αναρωτιεμαι τι εστι αγαπη, λαβ. Αν απο οσα μου ειπε, κατι με εβαλε σε σκεψεις, ειναι αυτο, λαβ. Ο ορισμος της αγαπης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το στυλο τελειωσε και σου γραφω με μολυβι. Καποιος μαλλον δε θελει να το γραψω το κειμενο αυτο. Κι ομως, αν θυμασαι.... "Only then that I began to realize that [...] fighting against fate, is an act of surrender...". Ολοι οι αλλοι κανουν επαναληψη, γραφουμε σε λιγο. Εγω ομως αδιαφορω. Για τα παντα. Με κοιτουν παραξενα, λογω της ελλειψης αγχους μου. Την επομενη, τελευταια ωρα γραφουμε, και εγω προσμενω τη λυτρωτικη επιστροφη. Τη στιγμη που θα σου μιλησω, τη στιγμη που θα πληκτρολογησω τις λεξεις αυτες...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κουδουνι πρεπει να χτυπησε, μαλλον για αυτο ειμαι μονη στην ταξη, με σβηστο το φως. Κι ομως γραφω. Τελικα τα παρατησα και γυρισα σπιτι, σχεδον τρεχοντας. Και ξανανοιγω το τετραδιο μου....
Οι τουφες πεφτουν στα ματια μου, χωριζοντας με σαν βελο απο το κειμενο, απο τις σκεψεις μου, απο εσενα τον ιδιο. Γραφω, ενω δεν εχω κατι να πω. Τελικα....
Εστω. Ας ειναι.
__________________
Στον lowlife καφρο, με περισση αγαπη.
Θελω να σου πω τα παντα.
Θελω, θελω, θελω!
Θελω να σου πω...
Ειμαι... ισως μια δυστυχισμενη χωρις λογο. Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι δεν εχω φιλους. Απο την πολη μου τουλαχιστον. Θα πεις, βγες εξω, γνωρισε κοσμο. Χα.
Θα θελα να χα καποιον σοβαρο λογο για να μαι ετσι. Δεν νομιζω να μετρας τους μαλακες. Ουτε φυσικα θα θελα ολο αυτο να ναι προιον εφηβηκων ορμονων. Θα το χα βαρεθει ηδη. Θα ηταν απογητευση για τον εαυτο μου.
Θελω να σου πω. Τελειωνει ομως η σελιδα στο τετραδιο των αρχαιων. Και φοβαμαι να γυρισω γτ φοβαμαι τη λευκη κολλα. Τι να κανω?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μου πηρε λιγη ωρα μεχρι να το αποφασισω. Τελικα γυρισα το φυλλο και συνεχιζω.
Τι να σου πω ομως? Θελω τοσα να σου πω και κολλαω.
Το μυαλο μου, υπερφορτωμενο απο οσα θελω να σου πω. Το μυαλο μου αδειο αφου θεωρητικα, δεν εχω τιποτα να πω. Δεν μπορω να δωσω μορφη στις σκεψεις μου.
Δε θυμαμαι να σου πω καποια καλη αναμνηση. Θα ταν ψεμα ομως να σου πω πως δεν εχω ευχαριστες οικογενειακες εμπειριες. Οι γονεις μου με αγαπανε και ας μην το νιωθω. Γνωριζω πως με αγαπανε, αλλα ποτε δεν ενιωσα πως το καταλαβα. Εχω φτασει στο συμπερασμα πως ισως να μαι ορφανη, οχι επειδη οι γονεις μου εχουν λειψει απο τη ζωη μου, αλλα γτ εγω επελεξα να λειψω απο τη δικη τους. Το στυλο τελειωνει, το ιδιο και η 2η σελιδα, κατι που με κανει να πιστευω πως δεν ειναι γραφτο να σου πω...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Παρα τον φοβο μου, ξαναγυρναω αλλη μια σελιδα. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος σε πολλα. Στις σελιδες πχ. Εγραφα στην τελευταια και τωρα παω αναποδα. Οπως και γω η ιδια. Ποτε δε με θεωρησα φυσιολογικη, λαβ. Πρεπει να ξες, υπολογισα λαθος.
Τον υπερτιμησα, περιμενοντας πως εκεινος θα ναι ο σωτηρας μου. Τι μεσσιανισμος.
Στην τελικη ομως, αυτος με εραψε, αυτος με σηκωσε, αυτος ο ιδιος με ξαναριξε, αφου ειδε τι σπασμενο παιχνιδι που ειμαι. Κι ας τα πλοκαμια μου ηταν γεματα αγαπη για αυτον. Λατρεια.
Και τωρα καθομαι εδω, με τα απομειναρια της συνειδησης μου, στα 16 μου, να προσπαθω να ψαρεψω τις αρετες που εριξα απο το πλοιο μου, οταν το ταξιδι ειχε φορτουνες. Με αποτελεσμα να μεινω με τις αμαρτιες που θεωρω πλεον αρετες. Την ασεβεια, την υπεροψια, την αλαζονεια. Ολες πλεον αρετες. Δικες μου. Δεν το θελω πια ομως, λαβ. Θελει κοτσια για να εισαι ο κακος της υποθεσης. Θελει κοτσια για να σαι ο γελοιος. Θελω να αλλαξω, ακομα και αν αυτο συνεπαγεται να παρατησω τη μοναξια μου, τη μονη μου πλεον αμυνα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εντωμεταξυ, αλλαξα σελιδα, αλλα η μελανη του στυλου κατεβαινει απειλητικα. Και συ, στοιχημα πως θες ακομα να μαθεις τοσα για την κοπελια που σε κανει και χαμογελας. Αναρωτιεμαι τι εστι αγαπη, λαβ. Αν απο οσα μου ειπε, κατι με εβαλε σε σκεψεις, ειναι αυτο, λαβ. Ο ορισμος της αγαπης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το στυλο τελειωσε και σου γραφω με μολυβι. Καποιος μαλλον δε θελει να το γραψω το κειμενο αυτο. Κι ομως, αν θυμασαι.... "Only then that I began to realize that [...] fighting against fate, is an act of surrender...". Ολοι οι αλλοι κανουν επαναληψη, γραφουμε σε λιγο. Εγω ομως αδιαφορω. Για τα παντα. Με κοιτουν παραξενα, λογω της ελλειψης αγχους μου. Την επομενη, τελευταια ωρα γραφουμε, και εγω προσμενω τη λυτρωτικη επιστροφη. Τη στιγμη που θα σου μιλησω, τη στιγμη που θα πληκτρολογησω τις λεξεις αυτες...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κουδουνι πρεπει να χτυπησε, μαλλον για αυτο ειμαι μονη στην ταξη, με σβηστο το φως. Κι ομως γραφω. Τελικα τα παρατησα και γυρισα σπιτι, σχεδον τρεχοντας. Και ξανανοιγω το τετραδιο μου....
Οι τουφες πεφτουν στα ματια μου, χωριζοντας με σαν βελο απο το κειμενο, απο τις σκεψεις μου, απο εσενα τον ιδιο. Γραφω, ενω δεν εχω κατι να πω. Τελικα....
Εστω. Ας ειναι.
__________________
Στον lowlife καφρο, με περισση αγαπη.
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Letter
Well my love, I am trying to make sense of things; of how I was and how I am now. I have always believed our first duty is to ourselves, to live life to the full. But I have also been haunted by another conviction. That everything is preordeigned, lying in await; and time is running out.
I've seem to have charged through my life in a kind of panic. And looking back I feel I have achieved little beyond our friendship. Yours and mine, and Mia's.
And one day I woke and found out I had lost the two people I cared for most. Only then that I began to realize that we can't lice alone and loof from the world. And that to believe that we can't fight against fate is an act of surrender.
You were right, when you said that I once cared about your opinion of me; but wrong in thinking that I ever stopped caring.
I love you
________________________________
Το κειμενο αυτο ειναι ενα γραμμα απο την Γκιλντα Μπες την οποια ενσαρκωνει η Σαρλιζ Θερον στην ταινια Head in the Clouds παραγωγης του 2006. Οταν πρωτοακουσα το γραμμα αυτο, το ερωτευτηκα. Για καποιο λογο το λατρευω. Το αφιερωνω, λοιπον σε αυτους που με αγαπανε και με σκεφτονται ακομα και μεχρι τις 4 τα ξημερωματα και μου κρατουν παρεα.
I've seem to have charged through my life in a kind of panic. And looking back I feel I have achieved little beyond our friendship. Yours and mine, and Mia's.
And one day I woke and found out I had lost the two people I cared for most. Only then that I began to realize that we can't lice alone and loof from the world. And that to believe that we can't fight against fate is an act of surrender.
You were right, when you said that I once cared about your opinion of me; but wrong in thinking that I ever stopped caring.
I love you
________________________________
Το κειμενο αυτο ειναι ενα γραμμα απο την Γκιλντα Μπες την οποια ενσαρκωνει η Σαρλιζ Θερον στην ταινια Head in the Clouds παραγωγης του 2006. Οταν πρωτοακουσα το γραμμα αυτο, το ερωτευτηκα. Για καποιο λογο το λατρευω. Το αφιερωνω, λοιπον σε αυτους που με αγαπανε και με σκεφτονται ακομα και μεχρι τις 4 τα ξημερωματα και μου κρατουν παρεα.
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Κιβωτος των στοχασμων
Ο τιτλος αυτος ενδεικνυται σχεδον στην περιπτωση μου. Ολοι λιγο πολυ γνωριζουμε. Τουλαχιστον οι... αμετρητοι αναγνωστες μου. Προκειται για την θρυλικη (κατ εμε) μικρη δεξαμενη, η οποια περιεχει ενα περιεχομενο, ουτε καπνος ουτε νερο ομως... ασημι χρωματος. Ειναι οι σκεψεις μας. Οι σκεψεις μου. Θελω ομως να πω. Θελω να μιλησω για αυτες. Θελω να μιλησω για αυτες στους φιλους μου. Δε βρισκω ομως πως. Οταν παω να τους δωσω μορφη εξω απο το στομα μου, παιρνουν μια αθλια μορφη, σαχλη. Δε ξερω πως το νιωθουν οι αλλοι. Απλα θελω να πω για μενα, πριν ξεχασω τι θελω να προσπαθησω τουλαχιστον να πω.
Βλεπω λοιπον τελευταια πως εχω αποκτησει κατι φιλους. Εσας. Και τελευταια ολο κα δενομαι μαζι τους. Τοσοι πολλοι και διαφορετικοι. Φυσικο ειναι βεβαια. Απλα... Απλα.... ποσο κολλαω! προσπαθω να πω τι σκεφτομαι αλλα ουτε γω εχω καταλαβει. Προσπαθω να καταλαβω τι θελω να πω και δε μπορω. Απελπιζομαι ρε. Απογοητευομαι.
Ας παρω ομως το θεμα αλλου.
Θελω τοσα να σας πω. Και ομως ποσο ανικανη ειμαι να τα εκφρασω.Και δεν ξερω απο τι να ξεκινησω. Απο το γεγονος οτι εγω θα εβαζα το χερι μου στη φωτια για σας? Ενω δε θα το καν για τον αδερφο μου? Οτι αν με ζητουσες εσυ εκει, ναι εσυ, θα ερχομουν αμεσως? 700 χλμ για σενα, ναι.
Εχω αρχισει και συγχιζομαι. Πρεπει να αλλαξω την κατευθυνση του point για να πω αυτο που προσπαθω να πω.
Ακολουθουν 2 συνομιλιες μου για να δωσω να καταλαβετε.
Σ***ς (γτ θελει ανωνυμια μαλλον): ... Και για να σου φυγει η απορια, σε κανω παρεα γτ σε συνηθησα.
Εγω: Σου κολλουσα. Ακομα δεν ξερω γτ. Δε σου βρισκω τπτ περα απο καποια ομοια στοιχεια μας.
(Και το χιουμορ)
Σ:Εγω σε μισω.
(Εκει ενιωσα ενα τσιμπημα)
Ε:Ειλικρινα ή πλακα?
Σ:Και δεν εχουμε κανενα κοινο στειχειο. Ειμαι ακριβως το αντιθετο απο οτι δειχνω.
Ε:Βριζομαστε και ειμαστε ψωνια. Απαντησε μου για πριν.
Σ: Δεν ειμαι ψωνιο. Ασε τι λεω εδω. Εξω δε μιλαω. Σε μισω σε μισω σε μισωωωωωωωω!
(Οκ εδω τρομαξα)
Ε:Γτ?
Σ:Γτ νομιζεις οτι με ξερεις και με εχεις ψυχολογησει ενω δεν ξες τπτ για μενα.
Ε: Ξερω πως εισαι ανασφαλης. Για αυτο βγαζεις αλλο εαυτο στο μσν.
Σ:Λαθος. Το κανω γτ θελω να μεινω ξενος εκει. Να μη με ξερει κανεις.
Ε:Εχεις σκεφτει ποτε να με αφησεις να σε μαθω? Το χεις σκεφτει ποτε σου?
Σ:Μπαα.
Ε:Κριμα. Δε με εμπιστευεσαι? Μπορω να σε τηλ? Θελω να σου πω.
(Εδω μου λες οτι νυσταζεις ωρε βουρλο και συνεχιζω).
Ειμαι δυστυχισμενη οταν δε σου μιλαω. Οταν δε μιλαω στη Ρεα, στη Μαρια. Δεν εχω φιλους. Δεν εχω νιωσει φιλια για κανεναν εδω πανω. Θα τσακιζομουν ομως αν μου ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Αν παθαινε κατι η Ρεα ή η Μαρια. Αν μου το ζητουσε εκεινος...
Σ:Δεν εχω λογια.
Ε:Ουτε γω. Δε σε ξερω. Γεγονος. Ουτε σε σεβομαι. Κι ομως εχω νιωσει περισσοτερα για σενα απο οσα εχω νιωσει για ατομα εδω.
Σ:Ουτε εγω σε σεβομαι.
(Εδω εισαι για σκοτωμα. Αλλα αν σε σκοτωνα δεν θα απαντουσες)
Ε:Απο ολα αυτα αυτο εχεις να πεις? Θα το κανω κειμενο το σημερινο θεμα.
(Και αυτο κανω.)
Σ:Κανε το.
Ε:Ειναι τοσα αυτα που θελω να σου πω...
Σ:Λεγε.
Ε:Δεν μπορω να δωσω μορφη στις σκεψεις μου.
Σ: Να μπορεσεις.
Ε:Κολλαω. Δεν ξερω τι θελω να σου πω.
Περιττο να σας πω πως δεν μενουμε στην ιδια πολη. Nιωθω ηδη το κειμενο να χανει το θεμα του.
****************
Εγω: Ρεα? Εχεις 2 λεπτα για μενα?
Ρεα:Ναι ρε! Λεγε!
Ε:Πως εισαι μικρη?
(Σε ειπα μικρη για να νιωσω ανωτεροτητα ωστε να με μαζεψω καπως. Αλλα δε φανηκες να ενοχλεισαι...)
Ρ:Αρκετα καλα. :D Πες τι εχεις. ^__^
(πως με νιωθεις Ρεα)
Ε:Χαιρομαι. Προσπαθω να αυτοκυριαρχησω πανω μου αλλα δε μπορω.
Ρ:Γτ? Τι επαθες?
Ε:Μεταμεσονυκτιες ταβανολογιες Ρεα μου. Τα πα και στον Σιμο.
Ρ: Πες μου.
(Εδω νομιζω οτι ανησυχησες Ρεα.)
Ε:Ειμαι δυστυχισμενη οταν δε σου μιλαω. Οταν δε μιλαω στο Σιμο, στη Μαρια. Δεν εχω φιλους. Δεν εχω νιωσει φιλια για κανεναν εδω πανω. Θα τσακιζομουν ομωςαν μου ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Αν παθαινε κατι ο Σιμος ή η Μαρια. Αν μου το ζητουσε εκεινος...
(Αυτο το κανα cp να ξες.:) )
Ρ:Εκεινος? Ο Δ?
(Ναι, ο Δημητρης, για να καταλαβαινετε και οι υπολοιποι.)
Ε:Ναι. αλλα μην κολλας εκει.
Ρ:Αχα... Πεσε για υπνο Κοννι. ^__^
Ε:Πλακα μου κανεις?
Ρ:Οχι. Αντε για υπνο. Θα σκεφτεσαι καλυτερα οταν ξυπνησεις.
Ε:Αυτο ειναι το πιο λαθος πραγμα που εχω ακουσει απο σενα. Θέλω να το σκεφτω τωρα.
Ρ:Και τι θελεις να σκεφτεις?
Ε:Γτ θα εβαζα το χερι μου στη φωτια για σενα αλλα οχι για τον ιδιο μου τον αδερφο, Ρεα.
Ρ:Λαθος σου. Σου εχω πει πολλες φορες να μη με εμπιστευεσαι.
Ε:Ρεα γινεσαι δραματικη. Δε σε σεβομαι. Γεγονος. Θα τσακιζομουν ομως αν ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Το θεωρεις υγιες? Ορθο?
(Ρεα οντως γινεσαι δραματικη)
Ρ:Και εγω το ιδιο θα εκανα. Αλλα οχι. Δεν ειναι.
(Δεν το θεωρεις ορθο απο οτι καταλαβα)
Ε:Εχουμε συμβιβαστει με μια υποτυπωδη μορφη επικοινωνιας, Ρεα. Στην πραγματικοτητα δεν
εχουμε κατι σοβαρο σαν φιλες. Η κοινωνια το αποδοκιμαζει αυτο. Αναρωτιεμαι αν γνωριζομαστε καν.
Ρ:Whatever... Ειχα και γω μια σκασιλα για την κοινωνια. Και ελεγα σμρ γτ δεν μπορω να ηρεμισω...? Αυτο πρεπει να ειναι. XD Λεγε που θες να καταληξεις.
(Εδω με χαλα το νεαροτερο της ηλικιας σου.:) )
Ε:Σε αυτο Ρεα. Δεν ειναι αστειο. Σε οποιον πεις οτι εχεις πνευματικη διδυμη απο το μσν θα σε αποδοκιμασει. Αναρωτιεμαι αν γνωριζομαστε καν, Ρεα. Εκει καταληγω.
Ρ:Αν αυτο σε βοηθαει κατσε να αναρωτιεσαι.
(Και εδω παρεξηγησες)
Ε: Δεν το λεω για εμπιστοσυνη μεταξυ μας Ρεα. Μη θυμωνεις. Αναρωτιεμαι ομως αν ειναι σωστο αυτο. Αν εμπιστευομαι τη Ρεα ή μια κοπελα που ισως και να μη γνωριζω γτ αποφασισε να ακολουθησει ενα προτυπο συμπεριφορας και οχι να βγαλει ολο της τον ευατο.
Ρ:Φυσικα και δεν εχω βγαλει ολο τον εαυτο μου! Στο ειχα πει. Σου ειχαι πει πως ποτε δε θα το κανω αυτο.
(Εδω ειναι που απελιπιζομαι. Γτ μαλλον ολοι μας φοβομαστε να μην πληγωθουμε. Ποσο σαχλο ομως μου ακουγεται. Το ρημα αυτο... Πως μπορω να πιστεψω σε κατι που θεωρω σαχλο?)
Ε:Γτ Ρεα? Ποιος ο λογος. Να μην εκτεθεις δλδ? Δεν εχω καταλαβει.
Ρ:Γτ ακομα ψαχνω ποια ειμαι. Πως θα σου δειξω αν δεν ξερω?
Ε:Αυτο που εισαι τωρα Ρεα μου. Αυτο θελω. Αυτα που σκεφτεσαι τωρα θελω. Θελω οταν σου μιλαω να μην περιμενω την απαντηση με βαση το προτυπο που επελεξες να ακολουθησεις στο μσν. Θελω να απαντας με βαση την αντιδραση σου Ρεα. Το ενστικτο σου. Τα αντανακλαστικα σου.
Ρ: Αυτο κανω.
Ε:Δεν βλεπω πως. Θα μπω σε μιση ωρα να γραψω.
Ρ:Τι εννοεις δε βλεπω πως?
Ε:Δε νιωθω οτι απαντας βασει των ενστικτων σου. Αλλα βασει του προτυπου που επελεξες στο μσν.
Ρ:Δεν ακολουθω προτυπο.
Ε: Η ιδια ειπες πως δεν εχεις δειξει τον πραγματικο σου εαυτο. Αρα ακολουθεις προτυπο.
***************************
Εστειλα και 2 σμς στην πολυαγαπημενη φιλη (με την οποια τα βρηκα τελικα οου γιεα)
1: Μαλλον θα κοιμασαι. Κακως σου στελνω τωρα. Μεταμεσονυκτιες ταβανολογιες Μαρια μου. Αμα το δεις αυριο αυτο... Σε φιλω. Αμα το δεις το βραδυ δλδ τωρα... Δε χρειαζεται να απαντησεις. Απλα. Απλα θα τα πουμε αυριο.
(Στο απλα κομπιασα πολυ. Σα να προσπαθουσα να βγαλω ολα οσα ηθελα να πω, για τη σχεση μας, για τον κοσμο, την αγαπη... τοσα πολλα πραματα. Ηθελα να ζητησω συγνωμη αν την ειχα φερει ποτε σε δυσκολη θεση, συγνωημη αν της εκανα κατι. Ηθελα να της πω ποσο λυπομουν που τα πραγματα ηρθαν ετσι με εναν παλιο της φιλο, ποσο θα θελα οι 3 μας να γελαμε μαζι. Παραλιγο να βαλω τα κλαμματα. Τα δακρυα ομως δεν ηρθαν. Ο πονος εξιλεωνει λενε. Το πιστευω και αυτο. Αφου λοιπον ενιωσα πως επρεπε να εξηγηθω καπως καλυτερα, της εστειλα και 2ο σμς)
2:Ποσο απογοητευομαι οταν δε μπορω να εκφραστω! Θα το παρω απο το απλα λοιπον. Απλα. Σε αγαπω. Δεν ξερω αν αυτο ηθελα να πω. Ταιριαζει ομως.
(Δε νομιζεις?)
Εκει σταματω γτ μπαινω στο μπλογκ μου να γραψω. Ουτε με τη Ρεα μενουμε στην ιδια πολη.
**********************
Ολα οσα ειπα τα υποστηριζω και τα πιστευω. Απλα εχασα πιστευω το νοημα και η αναρτηση μου δεν πηγε οπως θα θελα. Απλα σκεφτομαι πως θα μπορουσα να νοιαστω περισσοτερο για εναν, σχεδον ξενο απο πολλες αποψεις, περισσοτερο απο το ιδιο μου το αιμα.
Therefore, θελω να υποβαλλω τα σεβη μου κυριες και κυριοι γτ θελω... απλα θελω... θελω να τα πω. Πριν τα ξεχασω, πριν μου φυγει η εμπνευση, η καψα, οι ορμονες. Δεν ξερω. Θελω να τα πω.
Και ξεκιναω.
Σε ολα τα κοριτσια (Φλερ258, Μρς Λουπιν, Ανθιαν και αλλες πολλες)
Ειστε ολες γλυκουλες και σας εχω λατρεψει
Αρτσι και Ειρηνη χαιρομαι που σας γνωριζω. Ειστε κατι σπανιο.
Σε κατι αγορακια ψιτ κατα κει (Λεοναϊντους, σιβιριαν και αλλοι πολλοι, ονοματα δε λεμε οικογενειες δε θιγουμε) Εχετε ολοι σας ταπεραμεντο. Διαφορετικη και πιο υγιη νοοτροπια.
Και καποια προσωπικα.
Κουαρκ: Η νοτα λογικης που μετατρεπεται σε σατανιαρικη μελωδια. Και καλα κανεις.
Σοφια, Εκατη, Ρεα, Γιαννα: Πειτε μου που πουλατε ποιοητητα και ταπεραμεντο σας. Πληρωνω οσο οσο.
Λιζα:I know you don't want me. Ουτε γω. εχεις φαση ομως.
Νικος: Χιουμορ στα υψη απο τον Χαφλη Παφλη.
Σιμος:Δε σε ξερω. Θελω ομως να σε μαθω. Μην παρατιεσαι.
Ρεα:Δεν ξερω γτ. Επικοινωνουμε ομως περισσοτερο απο τον οποιονδηποτε. Εισαι ενα πανεξυπνο πλασμα και χαιρομαι που σε γνωριζω.
Νατασσα:Ενα νεο ατομο στη ζωη μου. Βλεπω μια ωραια φιλια να ξεκινα. Κρατω ομως ακομα καποιες επιφυλαξεις.
Νικολ: Απλα Νικολ. Δε χρειαζεται αναλυση στους οριτζιναλ. Λαβ γιου.
Μαρια:....... Ελαχιστοι την εχουν καταλαβει. Κομπιαζω να μιλησω για εσενα, ματια μου. Εισαι ανεκτιμητη. Μονο χαλαρωσε. Ισως και να εγινε καλα που χωρισαν οι δρομοι σας... δεν ξερω τι να σου πω. Απλα χαιρομαι πολυ που σε γνωριζω. Και θα κατεβω και Αθηνα. :)
Νεα κυκλοφορια in my block=Βασιλης:Λαβ <3.> Οχι, μη μιλας.: Εγω εδιωξα το Ρενο απο την εταιρια.
Βλεπω λοιπον τελευταια πως εχω αποκτησει κατι φιλους. Εσας. Και τελευταια ολο κα δενομαι μαζι τους. Τοσοι πολλοι και διαφορετικοι. Φυσικο ειναι βεβαια. Απλα... Απλα.... ποσο κολλαω! προσπαθω να πω τι σκεφτομαι αλλα ουτε γω εχω καταλαβει. Προσπαθω να καταλαβω τι θελω να πω και δε μπορω. Απελπιζομαι ρε. Απογοητευομαι.
Ας παρω ομως το θεμα αλλου.
Θελω τοσα να σας πω. Και ομως ποσο ανικανη ειμαι να τα εκφρασω.Και δεν ξερω απο τι να ξεκινησω. Απο το γεγονος οτι εγω θα εβαζα το χερι μου στη φωτια για σας? Ενω δε θα το καν για τον αδερφο μου? Οτι αν με ζητουσες εσυ εκει, ναι εσυ, θα ερχομουν αμεσως? 700 χλμ για σενα, ναι.
Εχω αρχισει και συγχιζομαι. Πρεπει να αλλαξω την κατευθυνση του point για να πω αυτο που προσπαθω να πω.
Ακολουθουν 2 συνομιλιες μου για να δωσω να καταλαβετε.
Σ***ς (γτ θελει ανωνυμια μαλλον): ... Και για να σου φυγει η απορια, σε κανω παρεα γτ σε συνηθησα.
Εγω: Σου κολλουσα. Ακομα δεν ξερω γτ. Δε σου βρισκω τπτ περα απο καποια ομοια στοιχεια μας.
(Και το χιουμορ)
Σ:Εγω σε μισω.
(Εκει ενιωσα ενα τσιμπημα)
Ε:Ειλικρινα ή πλακα?
Σ:Και δεν εχουμε κανενα κοινο στειχειο. Ειμαι ακριβως το αντιθετο απο οτι δειχνω.
Ε:Βριζομαστε και ειμαστε ψωνια. Απαντησε μου για πριν.
Σ: Δεν ειμαι ψωνιο. Ασε τι λεω εδω. Εξω δε μιλαω. Σε μισω σε μισω σε μισωωωωωωωω!
(Οκ εδω τρομαξα)
Ε:Γτ?
Σ:Γτ νομιζεις οτι με ξερεις και με εχεις ψυχολογησει ενω δεν ξες τπτ για μενα.
Ε: Ξερω πως εισαι ανασφαλης. Για αυτο βγαζεις αλλο εαυτο στο μσν.
Σ:Λαθος. Το κανω γτ θελω να μεινω ξενος εκει. Να μη με ξερει κανεις.
Ε:Εχεις σκεφτει ποτε να με αφησεις να σε μαθω? Το χεις σκεφτει ποτε σου?
Σ:Μπαα.
Ε:Κριμα. Δε με εμπιστευεσαι? Μπορω να σε τηλ? Θελω να σου πω.
(Εδω μου λες οτι νυσταζεις ωρε βουρλο και συνεχιζω).
Ειμαι δυστυχισμενη οταν δε σου μιλαω. Οταν δε μιλαω στη Ρεα, στη Μαρια. Δεν εχω φιλους. Δεν εχω νιωσει φιλια για κανεναν εδω πανω. Θα τσακιζομουν ομως αν μου ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Αν παθαινε κατι η Ρεα ή η Μαρια. Αν μου το ζητουσε εκεινος...
Σ:Δεν εχω λογια.
Ε:Ουτε γω. Δε σε ξερω. Γεγονος. Ουτε σε σεβομαι. Κι ομως εχω νιωσει περισσοτερα για σενα απο οσα εχω νιωσει για ατομα εδω.
Σ:Ουτε εγω σε σεβομαι.
(Εδω εισαι για σκοτωμα. Αλλα αν σε σκοτωνα δεν θα απαντουσες)
Ε:Απο ολα αυτα αυτο εχεις να πεις? Θα το κανω κειμενο το σημερινο θεμα.
(Και αυτο κανω.)
Σ:Κανε το.
Ε:Ειναι τοσα αυτα που θελω να σου πω...
Σ:Λεγε.
Ε:Δεν μπορω να δωσω μορφη στις σκεψεις μου.
Σ: Να μπορεσεις.
Ε:Κολλαω. Δεν ξερω τι θελω να σου πω.
Περιττο να σας πω πως δεν μενουμε στην ιδια πολη. Nιωθω ηδη το κειμενο να χανει το θεμα του.
****************
Εγω: Ρεα? Εχεις 2 λεπτα για μενα?
Ρεα:Ναι ρε! Λεγε!
Ε:Πως εισαι μικρη?
(Σε ειπα μικρη για να νιωσω ανωτεροτητα ωστε να με μαζεψω καπως. Αλλα δε φανηκες να ενοχλεισαι...)
Ρ:Αρκετα καλα. :D Πες τι εχεις. ^__^
(πως με νιωθεις Ρεα)
Ε:Χαιρομαι. Προσπαθω να αυτοκυριαρχησω πανω μου αλλα δε μπορω.
Ρ:Γτ? Τι επαθες?
Ε:Μεταμεσονυκτιες ταβανολογιες Ρεα μου. Τα πα και στον Σιμο.
Ρ: Πες μου.
(Εδω νομιζω οτι ανησυχησες Ρεα.)
Ε:Ειμαι δυστυχισμενη οταν δε σου μιλαω. Οταν δε μιλαω στο Σιμο, στη Μαρια. Δεν εχω φιλους. Δεν εχω νιωσει φιλια για κανεναν εδω πανω. Θα τσακιζομουν ομωςαν μου ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Αν παθαινε κατι ο Σιμος ή η Μαρια. Αν μου το ζητουσε εκεινος...
(Αυτο το κανα cp να ξες.:) )
Ρ:Εκεινος? Ο Δ?
(Ναι, ο Δημητρης, για να καταλαβαινετε και οι υπολοιποι.)
Ε:Ναι. αλλα μην κολλας εκει.
Ρ:Αχα... Πεσε για υπνο Κοννι. ^__^
Ε:Πλακα μου κανεις?
Ρ:Οχι. Αντε για υπνο. Θα σκεφτεσαι καλυτερα οταν ξυπνησεις.
Ε:Αυτο ειναι το πιο λαθος πραγμα που εχω ακουσει απο σενα. Θέλω να το σκεφτω τωρα.
Ρ:Και τι θελεις να σκεφτεις?
Ε:Γτ θα εβαζα το χερι μου στη φωτια για σενα αλλα οχι για τον ιδιο μου τον αδερφο, Ρεα.
Ρ:Λαθος σου. Σου εχω πει πολλες φορες να μη με εμπιστευεσαι.
Ε:Ρεα γινεσαι δραματικη. Δε σε σεβομαι. Γεγονος. Θα τσακιζομουν ομως αν ελεγες Κοννι σε χρειαζομαι. Το θεωρεις υγιες? Ορθο?
(Ρεα οντως γινεσαι δραματικη)
Ρ:Και εγω το ιδιο θα εκανα. Αλλα οχι. Δεν ειναι.
(Δεν το θεωρεις ορθο απο οτι καταλαβα)
Ε:Εχουμε συμβιβαστει με μια υποτυπωδη μορφη επικοινωνιας, Ρεα. Στην πραγματικοτητα δεν
εχουμε κατι σοβαρο σαν φιλες. Η κοινωνια το αποδοκιμαζει αυτο. Αναρωτιεμαι αν γνωριζομαστε καν.
Ρ:Whatever... Ειχα και γω μια σκασιλα για την κοινωνια. Και ελεγα σμρ γτ δεν μπορω να ηρεμισω...? Αυτο πρεπει να ειναι. XD Λεγε που θες να καταληξεις.
(Εδω με χαλα το νεαροτερο της ηλικιας σου.:) )
Ε:Σε αυτο Ρεα. Δεν ειναι αστειο. Σε οποιον πεις οτι εχεις πνευματικη διδυμη απο το μσν θα σε αποδοκιμασει. Αναρωτιεμαι αν γνωριζομαστε καν, Ρεα. Εκει καταληγω.
Ρ:Αν αυτο σε βοηθαει κατσε να αναρωτιεσαι.
(Και εδω παρεξηγησες)
Ε: Δεν το λεω για εμπιστοσυνη μεταξυ μας Ρεα. Μη θυμωνεις. Αναρωτιεμαι ομως αν ειναι σωστο αυτο. Αν εμπιστευομαι τη Ρεα ή μια κοπελα που ισως και να μη γνωριζω γτ αποφασισε να ακολουθησει ενα προτυπο συμπεριφορας και οχι να βγαλει ολο της τον ευατο.
Ρ:Φυσικα και δεν εχω βγαλει ολο τον εαυτο μου! Στο ειχα πει. Σου ειχαι πει πως ποτε δε θα το κανω αυτο.
(Εδω ειναι που απελιπιζομαι. Γτ μαλλον ολοι μας φοβομαστε να μην πληγωθουμε. Ποσο σαχλο ομως μου ακουγεται. Το ρημα αυτο... Πως μπορω να πιστεψω σε κατι που θεωρω σαχλο?)
Ε:Γτ Ρεα? Ποιος ο λογος. Να μην εκτεθεις δλδ? Δεν εχω καταλαβει.
Ρ:Γτ ακομα ψαχνω ποια ειμαι. Πως θα σου δειξω αν δεν ξερω?
Ε:Αυτο που εισαι τωρα Ρεα μου. Αυτο θελω. Αυτα που σκεφτεσαι τωρα θελω. Θελω οταν σου μιλαω να μην περιμενω την απαντηση με βαση το προτυπο που επελεξες να ακολουθησεις στο μσν. Θελω να απαντας με βαση την αντιδραση σου Ρεα. Το ενστικτο σου. Τα αντανακλαστικα σου.
Ρ: Αυτο κανω.
Ε:Δεν βλεπω πως. Θα μπω σε μιση ωρα να γραψω.
Ρ:Τι εννοεις δε βλεπω πως?
Ε:Δε νιωθω οτι απαντας βασει των ενστικτων σου. Αλλα βασει του προτυπου που επελεξες στο μσν.
Ρ:Δεν ακολουθω προτυπο.
Ε: Η ιδια ειπες πως δεν εχεις δειξει τον πραγματικο σου εαυτο. Αρα ακολουθεις προτυπο.
***************************
Εστειλα και 2 σμς στην πολυαγαπημενη φιλη (με την οποια τα βρηκα τελικα οου γιεα)
1: Μαλλον θα κοιμασαι. Κακως σου στελνω τωρα. Μεταμεσονυκτιες ταβανολογιες Μαρια μου. Αμα το δεις αυριο αυτο... Σε φιλω. Αμα το δεις το βραδυ δλδ τωρα... Δε χρειαζεται να απαντησεις. Απλα. Απλα θα τα πουμε αυριο.
(Στο απλα κομπιασα πολυ. Σα να προσπαθουσα να βγαλω ολα οσα ηθελα να πω, για τη σχεση μας, για τον κοσμο, την αγαπη... τοσα πολλα πραματα. Ηθελα να ζητησω συγνωμη αν την ειχα φερει ποτε σε δυσκολη θεση, συγνωημη αν της εκανα κατι. Ηθελα να της πω ποσο λυπομουν που τα πραγματα ηρθαν ετσι με εναν παλιο της φιλο, ποσο θα θελα οι 3 μας να γελαμε μαζι. Παραλιγο να βαλω τα κλαμματα. Τα δακρυα ομως δεν ηρθαν. Ο πονος εξιλεωνει λενε. Το πιστευω και αυτο. Αφου λοιπον ενιωσα πως επρεπε να εξηγηθω καπως καλυτερα, της εστειλα και 2ο σμς)
2:Ποσο απογοητευομαι οταν δε μπορω να εκφραστω! Θα το παρω απο το απλα λοιπον. Απλα. Σε αγαπω. Δεν ξερω αν αυτο ηθελα να πω. Ταιριαζει ομως.
(Δε νομιζεις?)
Εκει σταματω γτ μπαινω στο μπλογκ μου να γραψω. Ουτε με τη Ρεα μενουμε στην ιδια πολη.
**********************
Ολα οσα ειπα τα υποστηριζω και τα πιστευω. Απλα εχασα πιστευω το νοημα και η αναρτηση μου δεν πηγε οπως θα θελα. Απλα σκεφτομαι πως θα μπορουσα να νοιαστω περισσοτερο για εναν, σχεδον ξενο απο πολλες αποψεις, περισσοτερο απο το ιδιο μου το αιμα.
Therefore, θελω να υποβαλλω τα σεβη μου κυριες και κυριοι γτ θελω... απλα θελω... θελω να τα πω. Πριν τα ξεχασω, πριν μου φυγει η εμπνευση, η καψα, οι ορμονες. Δεν ξερω. Θελω να τα πω.
Και ξεκιναω.
Σε ολα τα κοριτσια (Φλερ258, Μρς Λουπιν, Ανθιαν και αλλες πολλες)
Ειστε ολες γλυκουλες και σας εχω λατρεψει
Αρτσι και Ειρηνη χαιρομαι που σας γνωριζω. Ειστε κατι σπανιο.
Σε κατι αγορακια ψιτ κατα κει (Λεοναϊντους, σιβιριαν και αλλοι πολλοι, ονοματα δε λεμε οικογενειες δε θιγουμε) Εχετε ολοι σας ταπεραμεντο. Διαφορετικη και πιο υγιη νοοτροπια.
Και καποια προσωπικα.
Κουαρκ: Η νοτα λογικης που μετατρεπεται σε σατανιαρικη μελωδια. Και καλα κανεις.
Σοφια, Εκατη, Ρεα, Γιαννα: Πειτε μου που πουλατε ποιοητητα και ταπεραμεντο σας. Πληρωνω οσο οσο.
Λιζα:I know you don't want me. Ουτε γω. εχεις φαση ομως.
Νικος: Χιουμορ στα υψη απο τον Χαφλη Παφλη.
Σιμος:Δε σε ξερω. Θελω ομως να σε μαθω. Μην παρατιεσαι.
Ρεα:Δεν ξερω γτ. Επικοινωνουμε ομως περισσοτερο απο τον οποιονδηποτε. Εισαι ενα πανεξυπνο πλασμα και χαιρομαι που σε γνωριζω.
Νατασσα:Ενα νεο ατομο στη ζωη μου. Βλεπω μια ωραια φιλια να ξεκινα. Κρατω ομως ακομα καποιες επιφυλαξεις.
Νικολ: Απλα Νικολ. Δε χρειαζεται αναλυση στους οριτζιναλ. Λαβ γιου.
Μαρια:....... Ελαχιστοι την εχουν καταλαβει. Κομπιαζω να μιλησω για εσενα, ματια μου. Εισαι ανεκτιμητη. Μονο χαλαρωσε. Ισως και να εγινε καλα που χωρισαν οι δρομοι σας... δεν ξερω τι να σου πω. Απλα χαιρομαι πολυ που σε γνωριζω. Και θα κατεβω και Αθηνα. :)
Νεα κυκλοφορια in my block=Βασιλης:Λαβ <3.> Οχι, μη μιλας.: Εγω εδιωξα το Ρενο απο την εταιρια.
Αναρωτιεμαι τελικα για τους φιλους μου. Αναρωτιεμαι διαρκως. Αδιαλλειπτως.
Συγνωμη για οσους ξεχασα. Το μυαλο μου ειναι σε απεργια. Θελω να δωσω 1-2 τραγουδια για σας.
Για εσας που δεν αντεχετε να με ακουτε.
Ετσι Ειμαι Εγω-Ηρω.
Και γενικα:
1000 σιωπες-Τσαλιγοπουλου.
Γιατι με αγαπησες-Αρβανιτακη.
Αν τα ψαχνατε στο youtube και τα ακουγατε, θα σημαινε πολλα για μενα. Σας ευχαριστω και καλησπερα σας.
Υπεροχη θεα, δε νομιζετε?
_________________________
Τελικα δε νομιζω να εστιασα καπου. Απλα ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου. Δεν εχω ιδεα πως θα μου φαινεται το κειμενο αυριο. Να προσεχετε.:)
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Κεντρο διερχομενων...
... Ειχε πει μια πολυαγαπημενη φιλη. Ο κοσμος μας ειναι ενα κεντρο διερχομενων. Ο κοσμος ερχεται και φευγει. Καποιοι καθονται για λιγο, για καιρο, για παντα, για καθολου. Καποιοι ερχονται με σκοπο να ομορφυνουν αυτο το κεντρο, το δικο σου κεντρο, και να εχουν μια περιοπτη θεση, με εξουσια και δικαιωματα πανω στο κεντρο, καλοτροπα ή κακοτροπα. Καποιοι φευγουν με ωραιες αναμνησεις, καποιοι με πικρα, με μισος, με λυπη. Καποιοι καθονται με στοργη, με αγαπη και σχεδια. Αλλοι παλι, με φθονο, ψεμα και δολοπλοκια. Το κεντρο διερχομεονων ομως, παραμενει κεντρο διερχομενων. Κοσμος ερχεται και κοσμος φευγει. Το καλο ειναι πως εχεις επιλογη, ως οικοδεσποτης του χωρου αυτου, να διαλεξεις ποιος θα μεινει και ποιος θα φυγει. Φυσικα αυτο δημιουργει υποχρεωσεις σε σενα, απεναντι στους φιλοξενουμενους και τους αποδιωγμενους. οι φιλοξενουμενοι εχουν το δικαιωμα να φυγουν οποτε θελουν, αλλα και να μη βαλδανισουν το κεντρο σου καθως φευγουν. Καθως και εσυ το δικο τους. Οι αποδιωγμενοι ειναι υποχρεωμενοι επισης να μη βανδαλισουν το χωρο σου καθως φευγουν, ειτε ηταν επιλογη τους η αποχωρηση, ειτε οχι.
Δε θα θελα να δωσω δραματικο χαρακτηρα στο κειμενο αυτο. Το πολυ πολυ να καταστρεψω τις απειροελαχιστες ελπιδες που εχω να τα ξαναβρω με την προαναφερθεισα πολυαγαπημενη μου φιλη. Οπως εγινε και την προηγουμενη φορα. Ετσι εχασα και καποιον αλλον φιλο.
Παραθετω λοιπον καποια πραγματα οσον αφορα ενα αλλο κεντρο διερχομενων, το υπεροχο κοσμο του Harry. Συγχαρητηρια στην Νατασσα που επανηλθε στην θεση της διαχειριστριας. Κριμα που ειχες φυγει για τον λογο που ειχες φυγει. Επισης συγχαρητηρια στο Σιμο, που δεχτηκε την θεση του διακεκριμενου συντονιστη. Πιστευω ακραδαντα, αγαπητε μου, πως αυτη ειναι η θεση σου. Και ναι, και γω για το χρωμα θα το κανα. Επισης να πω ενα μεγαλο Χρονια Πολλα στο ... Ρ(ε/υ)ακι μου. Να τα χιλιασεις ρε.
Τελος θα θελα να επαναλαβω και καποια αλλα σοφα λογια της πολυαγαπημενης φιλης μου. Ειπες πως κρατας μονο τους θησαυρους στην ζωη σου. Λοιπον, οκ, ενταξει.
Καληνυχτα, διαμανταρα μου.
______________________________
Αφιερωμενο στο all-the-same ανωτερο απο τα αλλα, πλασμα.
Δε θα θελα να δωσω δραματικο χαρακτηρα στο κειμενο αυτο. Το πολυ πολυ να καταστρεψω τις απειροελαχιστες ελπιδες που εχω να τα ξαναβρω με την προαναφερθεισα πολυαγαπημενη μου φιλη. Οπως εγινε και την προηγουμενη φορα. Ετσι εχασα και καποιον αλλον φιλο.
Παραθετω λοιπον καποια πραγματα οσον αφορα ενα αλλο κεντρο διερχομενων, το υπεροχο κοσμο του Harry. Συγχαρητηρια στην Νατασσα που επανηλθε στην θεση της διαχειριστριας. Κριμα που ειχες φυγει για τον λογο που ειχες φυγει. Επισης συγχαρητηρια στο Σιμο, που δεχτηκε την θεση του διακεκριμενου συντονιστη. Πιστευω ακραδαντα, αγαπητε μου, πως αυτη ειναι η θεση σου. Και ναι, και γω για το χρωμα θα το κανα. Επισης να πω ενα μεγαλο Χρονια Πολλα στο ... Ρ(ε/υ)ακι μου. Να τα χιλιασεις ρε.
Τελος θα θελα να επαναλαβω και καποια αλλα σοφα λογια της πολυαγαπημενης φιλης μου. Ειπες πως κρατας μονο τους θησαυρους στην ζωη σου. Λοιπον, οκ, ενταξει.
Καληνυχτα, διαμανταρα μου.
______________________________
Αφιερωμενο στο all-the-same ανωτερο απο τα αλλα, πλασμα.
Και το λεωφορειο συνεχιζει να κινειται...
Διαβαζω τα παλια μου κειμενα σε ενα ροζ(!) τετραδιο μου και μου φαιντονται σαχλα. Χα. Σκεφτομαι. Θυμαμαι το γυμνασιο οπου σκοτωνομουν στα λεωφορεια. Πανω απο 4 φορες τη μερα ανεβαινα και κατεβαινα στα λεωφορεια, αλλες φορες το πρωι, οταν ακομα νυσταζα, αλλες φορες ηταν απογευμα της Δευτερας, οπου κατεβαινα στο κεντρο και, ακομα και κουρασμενη απολαμβανα το χρυσαφι φως που εμπαινε μεσα απο τα τζαμια του λεωφορειου. Εκλεινα τα ματια μου και φανταζομουν πως βρισκομουν σε ενα δασος ή κατι τετοιο. Τα ανοιγα παλι και παρατηρουσα τον κοσμο, τα μαγαζια, τα κτιρια. Ατομα που προσπαθουσαν να ξεχωρισουν με κοκκινες ή μωβ ανταυγειες, ή απο τον αριθμο των piercing ή των τατουαζ. Ή ακομα και με τα ρουχα τους.
Τα μαγαζια, πολυχρωμα, μουντα, ενδιαφεροντα και μη. Η πολη μου, τα κτιρια της... δεν εξαπολυουν την αιγλη και τη μουσικη του περασμενου αιωνα. Αναρωτιεεμαι ομως, πως ακομα παραμενη τοσο ομορφη. Βλεπω γκραφιτι, αριστουργηματα που καλυπτονται με τη συνηθη γκρι μπογια απο εναν υπαλληλο με την ιδια γκρι στολη και με μια σκαλα και ρολο στο χερι.
Το απογευμα στο λεωφορειο, ενω εχει πια χαθει το χρυσαφι φως, αλλα δεν εχει σκοτεινιασει ακομα, ειναι απο τα αγαπημενα μου. Η διαδρομη του συγκεκριμενου λεωφορειου (11), ενω με γυριζει σπιτι, εχει υπεροχη, σχεδον αριστοκρατικη διαδρομη, σε σχεση με το αφιλοξενο και κρυο βραδυ. Το βραδυ λοιπον, οταν γυρναω απο το κεντρο ή το φροντιστηριο, δεν προσφερει κανενα ενδιαφερον σχεδον. Βλεπω τη μουντοτητα και το κακο παντου. Κρυωνω το χειμωνα, νυσταζω και πειναω μετα απο ολη την μερα. Αυτες οι αναγκες για ζεστη, υπνο και τροφη, οξυνονται το βραδυ, οπου βγαινει ολη η κουραση, τα νευρα. Οσο πιο κοντα με πηγαινει το λεωφορειο στο (πρωην) σπιτι μου, τοσα λιγοτερα φωτα υπαρχουν. Τοσο περισσοτερο δε βασταω στα ποδια μου. Καναμε αστεια στο φροντιστηριο. Θα καθιερωνοταν σερβιρισμα πρωινου αυτη τη χρονια, λογω του ωραριου. Χαμογελαω νωθρα καθως μου απομενει ελαχιστη δυναμη.
Το λεωφορειο, λοιπον. Το πιο μισητο, συνηθες, μα και συναμα μαγευτικο και αγαπητο μεσο για μενα. Ωρες, ωρες, λυπαμαι που μετακομισα σε γειτονια με προσβαση στην εξωσχολικη παιδεια. Μετανιωνω, ισως, που πηρα το προφισιενσι τοσο νωρις. Που δεν κοπηκα. Μετανιωνω που σταματησα το πιανο. Ισως σημερα το μεσημερινα τα εγραφα αυτα αφου ειχα γυρισει απο την γραφικη μου βολτα στη Θεσσσαλονικη...
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Untitled
Κρυωνω. Δεν εχω καταλαβει ακομα γτ κρυωνω. Ισως γτ δεν ειμαι σκεπασμενη. Ωραια θα ταν να ταν αυτο. Το εξωτερικο μου κρυο ωχρυει μπροστα στο εσωτερικο. Ξαπλωνω πανω στο κρεβατι μου χωρις να σκεπαζομαι. Κανει κρυο. Μετα απο αρκετη ωρα που εχω το προσωπο μου χωμενο στο μαξιλαρι μου, ανασηκωνομαι και βλεπω πως ο ουρανος εχει σκοτεινιασει. Βαριεμαι να αναψω το φως. Δεν εχω το κουραγιο. Ξαναχωνω το κεφαλι μου στο μαξιλαρι μου αλλα για πολυ λιγο.
Αλλαζω θεση. Ισως θα πρεπε να κανω μια προσπαθεια. Σηκωνομαι αργα, ασυνειδητα. Χτυπαω 2 φορες την πορτα. Χαμογελω σαρκαστικα, χαρουμενη που διεκοψα την ερωτικη συνευρεση του αδερφου μου με την κοπελα του. Ζηταω τον ασυρματο και γυρναω στο δωματιο μου.
210......
-Παρακαλω?
-.........
-Παρακαλω.
- ..... Εισαι απασχολημενη?
- _-_-_-_-
Τουτ, τουτ.
Μουδιασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ενα ασηκωτο βαρος εχει σταθει πανω μου και δεν καταλαβα ακομα τι εγινε.
Τουτ. Τουτ. Τουτ.
Διαλυονται ολα. Σκονη παντου. Μαυρο.
Τουτ. Τουτ. ...
Κλεινω με αργες κινησεις το τηλεφωνο.
Καθομαι για αρκετη ωρα με το κεφαλι μου χωμενο στα γονατα μου. Το μουδιασμα, το βαρος, ειναι ακομα εκει.
Τα χερια μου τρεμουν αλλα δεν ξερω αν το κανω συνειδητα. Το δεξι μου χερι εχει μουδιασει και τρεμει. Το αριστερο δεν ξερω.
Αρκετη ωρα μετα ακουω τους λυγμους του σκυλιου μου. Σηκωνομαι ασυνειδητα και πηγαινω στην κρεβατοκαμαρα της μαμας μου οπου κοιμαται το σκυλι μου.
Παλι εβλεπε εφιαλτη. Το ταρακουναω ελαφρα για να το ξυπνησω. Ανοιγει τα ματια του και με κοιτα πονεμενα. Παλι εφιαλτη εβλεπε. Αναρωτιεμαι τι να το ενοχλουσε. Το παιρνω στη αγκαλια μου και το παω στο δικο μου δωματιο. Και ξανακαθομαι στην ιδια αβολη σταση.
Το κρυο ειναι ακομα εκει. Λιγη ωρα αργοτερα νιωθω μια ζεστη στο λαιμο μου. Οι σιελογονιοι αδενες μου δουλευουν στο φουλ και το στομα μου υγραινεται. Καταλαβα αμεσως και ετρεχα ηδη προς το μπανιο ενω το στομαχι μου απεβαλε ηδη με βια το απογευματινο μου τοστ.
Μετα απο 10 λεπτα, αποφασιζω να παρω τηλεφωνοτ η μητερα μου.
69.....
- Παρακαλω.
- Μαμα θα μου κανεις μαι χαρη?
- Γιατο κλαις?
- Θα μου κανεις μια χαρη?
- Ναι.
- Θα με παρεις μαζι σου Αθηνα αυτο το 2ημερο?
- Καλα, με παιρνεις απο τη συναντηση ια να μου πεις αυτο? Ειπαμε οχι. Αντε bye.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Το μουδιασμα επανερχεται.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, του, τουτ.
Δεν τολμω να κουνηθω.
Τουτ, τουτ, ....
Κελινω αργα το τηλεφωνο και σταματω να σκεφτομαι.
Χωρις εκεινη το σκοταδι ειναι ενα τερας.
Μαζι της ομως ειναι το πιο ομορφο πλασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Odivejte se na me! Odivejte se na me! To monstrum ve mne dorad roste a roste!
Ποσο δικιο ειχες... Τουτ, τουτ, τουτ.
Τα πρωτα δακρυα εμφανιζονται στα ματια μου, σημαδι πως τελικα ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, τουτ, ...
__________________________
Αφιερωμενο σε ενα πλασμα... ανωτερο απο τα αλλα.
Κριμα. Περιμενα πως εσυ περισσοτερο απο ολους, θα καταλαβαινες. Και δε θα με εβαζες να διαλεξω τους φιλους μου.
__________________________
Συγνωμη που σε ξυπνησα χτες. Το τσιγαρο σιγουρα δε μεθαει. Το κονιακ ομως, ναι.
Αλλαζω θεση. Ισως θα πρεπε να κανω μια προσπαθεια. Σηκωνομαι αργα, ασυνειδητα. Χτυπαω 2 φορες την πορτα. Χαμογελω σαρκαστικα, χαρουμενη που διεκοψα την ερωτικη συνευρεση του αδερφου μου με την κοπελα του. Ζηταω τον ασυρματο και γυρναω στο δωματιο μου.
210......
-Παρακαλω?
-.........
-Παρακαλω.
- ..... Εισαι απασχολημενη?
- _-_-_-_-
Τουτ, τουτ.
Μουδιασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ενα ασηκωτο βαρος εχει σταθει πανω μου και δεν καταλαβα ακομα τι εγινε.
Τουτ. Τουτ. Τουτ.
Διαλυονται ολα. Σκονη παντου. Μαυρο.
Τουτ. Τουτ. ...
Κλεινω με αργες κινησεις το τηλεφωνο.
Καθομαι για αρκετη ωρα με το κεφαλι μου χωμενο στα γονατα μου. Το μουδιασμα, το βαρος, ειναι ακομα εκει.
Τα χερια μου τρεμουν αλλα δεν ξερω αν το κανω συνειδητα. Το δεξι μου χερι εχει μουδιασει και τρεμει. Το αριστερο δεν ξερω.
Αρκετη ωρα μετα ακουω τους λυγμους του σκυλιου μου. Σηκωνομαι ασυνειδητα και πηγαινω στην κρεβατοκαμαρα της μαμας μου οπου κοιμαται το σκυλι μου.
Παλι εβλεπε εφιαλτη. Το ταρακουναω ελαφρα για να το ξυπνησω. Ανοιγει τα ματια του και με κοιτα πονεμενα. Παλι εφιαλτη εβλεπε. Αναρωτιεμαι τι να το ενοχλουσε. Το παιρνω στη αγκαλια μου και το παω στο δικο μου δωματιο. Και ξανακαθομαι στην ιδια αβολη σταση.
Το κρυο ειναι ακομα εκει. Λιγη ωρα αργοτερα νιωθω μια ζεστη στο λαιμο μου. Οι σιελογονιοι αδενες μου δουλευουν στο φουλ και το στομα μου υγραινεται. Καταλαβα αμεσως και ετρεχα ηδη προς το μπανιο ενω το στομαχι μου απεβαλε ηδη με βια το απογευματινο μου τοστ.
Μετα απο 10 λεπτα, αποφασιζω να παρω τηλεφωνοτ η μητερα μου.
69.....
- Παρακαλω.
- Μαμα θα μου κανεις μαι χαρη?
- Γιατο κλαις?
- Θα μου κανεις μια χαρη?
- Ναι.
- Θα με παρεις μαζι σου Αθηνα αυτο το 2ημερο?
- Καλα, με παιρνεις απο τη συναντηση ια να μου πεις αυτο? Ειπαμε οχι. Αντε bye.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Το μουδιασμα επανερχεται.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, του, τουτ.
Δεν τολμω να κουνηθω.
Τουτ, τουτ, ....
Κελινω αργα το τηλεφωνο και σταματω να σκεφτομαι.
Χωρις εκεινη το σκοταδι ειναι ενα τερας.
Μαζι της ομως ειναι το πιο ομορφο πλασμα.
Τουτ, τουτ, τουτ.
Odivejte se na me! Odivejte se na me! To monstrum ve mne dorad roste a roste!
Ποσο δικιο ειχες... Τουτ, τουτ, τουτ.
Τα πρωτα δακρυα εμφανιζονται στα ματια μου, σημαδι πως τελικα ανηκω σε κεινη. Μονο σε κεινη.
Τουτ, τουτ, ...
__________________________
Αφιερωμενο σε ενα πλασμα... ανωτερο απο τα αλλα.
Κριμα. Περιμενα πως εσυ περισσοτερο απο ολους, θα καταλαβαινες. Και δε θα με εβαζες να διαλεξω τους φιλους μου.
__________________________
Συγνωμη που σε ξυπνησα χτες. Το τσιγαρο σιγουρα δε μεθαει. Το κονιακ ομως, ναι.
Φοβαμαι να...
Τωρα τελευταια, εχω αρχισει να αναπτυσσω ενα ειδος φοβιας μεσα μου... οσον αφορα... τη δημιουργια, ας το θεσω.
Λοιπον, φοβαμαι πως σε μπερδεψα. Apology is requested. Θα το θεσω διαφορετικα.
Τωρα τελευταια, νιωθω μια ελλειψη, οταν πιανω το χιλιοδαγκωμενο και διχως μυτη μολυβι μου. Τραβαω απο το θρανιο το τετραδιο μου και καθομαι ησυχα ησυχα σε μια γωνια. Βαζω το μολυβι να γραψει, αλλα τιποτα. Παει πανω κατω, αλλα δεν αγγιζει το χαρτι. Με φιβιζει λοιπον, οχι η ελλειψη εμπνευσης για ενα ακομα δραματικο κειμενο. Με φοβιζει το λευκο χαρτι. Οσο προσπαθω να βρω κατι να γραψω, το μυαλο μου αποσυντιθει τη σκεψη και ολα κινουνται μεσα στο κεφαλι μου, οπως κινουνται αντικειμενα, μικρα και μεγαλα σε ενα μεγαλο λευκο δωματιο με γυαλινη οροφη, χωρις βαρυτητα. Επικρατει ηρεμια, οσον αφορα την τροχια των πραγματων, αλλα την ιδια στιγμη, και μια τοσο ανησυχητικη συγχυση, για την αταξια που επικρατει.
Το ιδιο συμβαινει και με το πενταγραμμο. Ενα κενο πενταγρμμο με φοβιζει ακομα περισσοτερο απο την κενη κολλα. Μερικες φορες, ισως νοερα, η κενη κολλα να περνα απαρατηρητη. Οταν ομως ερχεται στα χερια μου ενα κενο πενταγραμμο, φοβαμαι περισσοτερο. Το κοιταω για ωρα, μεχρι να βρω μια νοερη μελωδια να γραψω. Και τοτε κατεναινω στο πιανο και θυμαμαι το βασιλειο της μουσικης. Αυτο το βασλιειο που παρατησα στο πιο κρισιμο σημειο. Προσπαθω, με την αθλια εναπομεινουσα πλεον τεχνικη μου να βρω τις νοτες, τη μελωδια που ειχα σημειωσει στο μυαλο μου. Ομως δεν τα καταφερνω οσο και να μενω εκπληκτη απο το μαυρο, λουστραρισμενο μα και σκονισμενο ξυλο. Περναω τα δαχτυλα μου αναμεσα απο τα πληκτρα. Και τοτε ανεβαινω στο δωματιο μου, ανοιγω τον υπολογιστη μου και γραφω για τον φοβο μου μπορστα στο κενο χαρι και στο ακομα πιο τρομαχτικα κενο πενταγραμμο...
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009
Αγγελοι και δαιμονες.
Με εναυσμα ενα κειμενο μιας φιλης, ονοματι whatever, θα ηθελα με την δικη σου εγκριση, να θιξω το θεμα του αγγελου και του δαιμονα, που συνηπαρχουν σε ενα σωμα. Επισης, θα μιλησω για τους αγγελους και τους δαιμονες στη ζωη του ανθρωπου.
Σκεφτομουν λοιπον. Η Whatever λοιπον ειχε γραψει ενα πολυ βολικο κειμενο. Πολυ βολικο, μα την αληθεια. Μιλουσε για τον αγγελο και τον δαιμονα που μπορουμε να αναπαραστησουμε μεσω μσν και sms. Οτι ο αγγελος θελει να ουρλιαξει οτι ειναι ακομα εδω, και οτι κρεμεται απο καθε λεξη που βλεπει γραμμενη στην οθονη. Και οτι ο δαιμονας, εκεινο το πλασμα, δεν το νοιαζει τιποτα. Δεν το νοιαζει αν σε πληγωσει, αν σε βρισει.
Εγω θελω να μεταφερω τη συζητηση σε ενα πολυ διαφορετικο επιπεδο. Σε ενα βιωμα οδυνηρο, αλλα διδακτικοτατο.
Λοιπον, σκεφτομουν. Συνηθως υπερισχυει ο δαιμονας, επειδη αισθανομαι την αναγκη να νιωσω δυνατη, ενω δεν ειμαι. Στην πραξη ολοι κολλανε. Προσπαθω να παρηγορησω τον αγγελο, που για αλλη μια φορα δεν τα καταφερε, ενω προσπαθω να δαμασω τον δαιμονα, που για αλλη μια φορα ειναι εξοργισμενος, πετωντας φλογες που γλυφουν τα παντα και απειλουν να καψουν ακομα και τα φτερα του αγγελου. Τοση συγχυση που προκαλειται πονοκεφαλος, προσπαθωντας να ειμαι ψυχολογος και θηριοδαμαστης την ιδια ωρα...
Λοιπον, σκεφτομουν. Ο Αγγελος υποχωρει. Φοβαται. Μα και ο Δαιμονας φοβαται. Αλλα δε μιλα. Δειχνει εμμεσα το φοβο, με την οργη. Και ερχομαι με μια ερωτηση ποι πολυ σε μενα, παρα σε σενα: Αγγελος ή Δαιμονας?
Ο Αγγελος ειναι πανεμορφος. Βρισκω ομως μια ανεξηγητη γοητεια στον Δαιμονα. Κατ'επεκταση και στο σκοταδι.
Ο Αγγελος ειναι πλασμενος φωτεινος. Τοσο φωτεινος, που με τυφλωνει και γυρναω πισω, στο σκοταδι. Και ειναι ωραια εκει. Εχω συναψει σχεσεις με το σκοταδι. Ειδεχθεις, αλλα στις δυσκολες στιγμες ειναι εκει. Το φως παλι, ελαχιστα το κοιτω. Το προσωπο μου χανεται εκει μεσα, σα να το τρωει η καλοσυνη και γινεται χλωμο.
Μα ετσι δεν ειναι οι αγγελοι?
Αναστεναγμος.
Θολα τα ορια. Βλεπω ομως οτι σε πολλες καταστασεις, το φως εισβαλλει στο σκοταδι και ολα τυφλωνονται απο το φως. Η πλαση ολη πλημμυριζεται απο φως. Η πλαση ολη ειναι φως. Και τοτε, παπαλα η Κοννι. Ευκολο σεναριο. Χωρις υπερπαραγωγες. Μπορουσα να δω τις οδηγειες του σεναριου.
Μα η Κοννι δεν καταλαβαινει πια.
Και εδω ειναι, που παιρνει τη βοηθεια του κοινου. Εδω μπαινουν οι Αγγελοι και οι Δαιμονες της ζωης της, να λυσουν το προβλημα.
Ο Αγγελος ειναι οντως Αγγελος. Πλασμενος αγγελικα. Με εχει γεμισει με επιχειρηματα που τρωνε το μυαλο μου ολο το βραδυ, σαν τωρα. Αδιασειστα στοιχεια οτι ο Αγγελος μεσα μου ειναι υπαρκτος και εχει καθε δυναμη να σκοτωσει το δαιμονα.
Ο Δαιμονας παλι, δεν ειναι πια Δαιμονας. Τα φτερα του τσακιστηκαν, αν και δεν κοπηκαν.Ο Δαιμονας πηρε το μαθημα του. Θελησαν να τον κανουν Αγγελο, αλλα δεν τα καταφεραν. Ο Δαιμονας εχει πεισμα. Δεν τον κατηγορω. Προσπαθει να μου δειξει το σωστο δρομο. Αν και ειναι το χαρακτηρα του να ξεφευγει και να συμβουλευει με κακια στο νου του. Κι ομως της βρισκω δικιο της δαιμονισσας μου.
Εκεινος λαμπει απο φως. Εκεινη, σκοτεινει, παντα ομορφη απο το μαυρο που την περιτριγυριζει. Δεν παραπονιεμαι απο κανεναν. Μονος σου δεν μπορεις. Χρειαζεσαι παντα και τον δικο σου προσωπικο Αγγελο και Δαιμονα εκτος απο αυτους που εχεις μεσα σου, εκτος απο την μαχη που μαινεται αμφιρροπη στην ψυχη σου.
Σκεφτομουν λοιπον. Η Whatever λοιπον ειχε γραψει ενα πολυ βολικο κειμενο. Πολυ βολικο, μα την αληθεια. Μιλουσε για τον αγγελο και τον δαιμονα που μπορουμε να αναπαραστησουμε μεσω μσν και sms. Οτι ο αγγελος θελει να ουρλιαξει οτι ειναι ακομα εδω, και οτι κρεμεται απο καθε λεξη που βλεπει γραμμενη στην οθονη. Και οτι ο δαιμονας, εκεινο το πλασμα, δεν το νοιαζει τιποτα. Δεν το νοιαζει αν σε πληγωσει, αν σε βρισει.
Εγω θελω να μεταφερω τη συζητηση σε ενα πολυ διαφορετικο επιπεδο. Σε ενα βιωμα οδυνηρο, αλλα διδακτικοτατο.
Λοιπον, σκεφτομουν. Συνηθως υπερισχυει ο δαιμονας, επειδη αισθανομαι την αναγκη να νιωσω δυνατη, ενω δεν ειμαι. Στην πραξη ολοι κολλανε. Προσπαθω να παρηγορησω τον αγγελο, που για αλλη μια φορα δεν τα καταφερε, ενω προσπαθω να δαμασω τον δαιμονα, που για αλλη μια φορα ειναι εξοργισμενος, πετωντας φλογες που γλυφουν τα παντα και απειλουν να καψουν ακομα και τα φτερα του αγγελου. Τοση συγχυση που προκαλειται πονοκεφαλος, προσπαθωντας να ειμαι ψυχολογος και θηριοδαμαστης την ιδια ωρα...
Λοιπον, σκεφτομουν. Ο Αγγελος υποχωρει. Φοβαται. Μα και ο Δαιμονας φοβαται. Αλλα δε μιλα. Δειχνει εμμεσα το φοβο, με την οργη. Και ερχομαι με μια ερωτηση ποι πολυ σε μενα, παρα σε σενα: Αγγελος ή Δαιμονας?
Ο Αγγελος ειναι πανεμορφος. Βρισκω ομως μια ανεξηγητη γοητεια στον Δαιμονα. Κατ'επεκταση και στο σκοταδι.
Ο Αγγελος ειναι πλασμενος φωτεινος. Τοσο φωτεινος, που με τυφλωνει και γυρναω πισω, στο σκοταδι. Και ειναι ωραια εκει. Εχω συναψει σχεσεις με το σκοταδι. Ειδεχθεις, αλλα στις δυσκολες στιγμες ειναι εκει. Το φως παλι, ελαχιστα το κοιτω. Το προσωπο μου χανεται εκει μεσα, σα να το τρωει η καλοσυνη και γινεται χλωμο.
Μα ετσι δεν ειναι οι αγγελοι?
Αναστεναγμος.
Θολα τα ορια. Βλεπω ομως οτι σε πολλες καταστασεις, το φως εισβαλλει στο σκοταδι και ολα τυφλωνονται απο το φως. Η πλαση ολη πλημμυριζεται απο φως. Η πλαση ολη ειναι φως. Και τοτε, παπαλα η Κοννι. Ευκολο σεναριο. Χωρις υπερπαραγωγες. Μπορουσα να δω τις οδηγειες του σεναριου.
Μα η Κοννι δεν καταλαβαινει πια.
Και εδω ειναι, που παιρνει τη βοηθεια του κοινου. Εδω μπαινουν οι Αγγελοι και οι Δαιμονες της ζωης της, να λυσουν το προβλημα.
Ο Αγγελος ειναι οντως Αγγελος. Πλασμενος αγγελικα. Με εχει γεμισει με επιχειρηματα που τρωνε το μυαλο μου ολο το βραδυ, σαν τωρα. Αδιασειστα στοιχεια οτι ο Αγγελος μεσα μου ειναι υπαρκτος και εχει καθε δυναμη να σκοτωσει το δαιμονα.
Ο Δαιμονας παλι, δεν ειναι πια Δαιμονας. Τα φτερα του τσακιστηκαν, αν και δεν κοπηκαν.Ο Δαιμονας πηρε το μαθημα του. Θελησαν να τον κανουν Αγγελο, αλλα δεν τα καταφεραν. Ο Δαιμονας εχει πεισμα. Δεν τον κατηγορω. Προσπαθει να μου δειξει το σωστο δρομο. Αν και ειναι το χαρακτηρα του να ξεφευγει και να συμβουλευει με κακια στο νου του. Κι ομως της βρισκω δικιο της δαιμονισσας μου.
Εκεινος λαμπει απο φως. Εκεινη, σκοτεινει, παντα ομορφη απο το μαυρο που την περιτριγυριζει. Δεν παραπονιεμαι απο κανεναν. Μονος σου δεν μπορεις. Χρειαζεσαι παντα και τον δικο σου προσωπικο Αγγελο και Δαιμονα εκτος απο αυτους που εχεις μεσα σου, εκτος απο την μαχη που μαινεται αμφιρροπη στην ψυχη σου.
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Τι εστι blog;
Ποτε δεν καταλαβα πραγματικα τα blog. Καποιοι το εβλεπαν ως πολυ προσωποποιημενη δημοσιογραφια. Αλλοι απλα σιχτιριζαν τον κοσμο. Εφηβεια, my friend. Και γω συμπασχω. Αλλοι απλα εφτιαξαν ενα, και το παρατησαν, γιατι ποτε δεν βρηκαν το θαρρος, ή την υπομονη, ή την αναγκη να γραψουν κατι. Κατι τετοια blog παραμενουν αδεια και ερημα, σχεδον τρομακτικα.
Λοιπον τι κανω εδω? Ποτε δεν σκεφτηκα το μπλογκ ως δημοσιογραφια, ουτε ως μερος να σιχτιριζω τον κοσμο. Και σιγουρα δε σκοπευω να το παρατησω.
Διαβασα καπου, οτι η γλωσσα ειναι η εξωτερικευση των σκεψεων και τον συναισθηματων. Αυτο δεν ειναι και το blog? Εξωτερικευση?
Με βαση αυτο, ταραζω τον βυθο της λιμνης μου και ψαχνω για την εμπνευση που θα μου δωσει το λακτισμα για να γραψω.
Boo, you whores. Αναμενετε.
Λοιπον τι κανω εδω? Ποτε δεν σκεφτηκα το μπλογκ ως δημοσιογραφια, ουτε ως μερος να σιχτιριζω τον κοσμο. Και σιγουρα δε σκοπευω να το παρατησω.
Διαβασα καπου, οτι η γλωσσα ειναι η εξωτερικευση των σκεψεων και τον συναισθηματων. Αυτο δεν ειναι και το blog? Εξωτερικευση?
Με βαση αυτο, ταραζω τον βυθο της λιμνης μου και ψαχνω για την εμπνευση που θα μου δωσει το λακτισμα για να γραψω.
Boo, you whores. Αναμενετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)